The Weeknd verbaast met visueel verbluffende set

Na een eerdere passage bij Recyclart kwam The Weeknd elf jaar later opnieuw naar Brussel. De hele wereld kent intussen de deuntjes maar The Weeknd verbaasde ook door oud werk in zijn setlist te verwerken.

Terwijl het publiek vol opwinding wacht tot The Weeknd zijn entrée maakt in een kolkend Koning Boudewijnstadion, wordt het publiek gepaaid met een visueel attractief decor. De fans herkennen ongetwijfeld de grijze wolkenkrabbers die sterk lijken op de skyline van Los Angeles, waar The Weeknd vaak over zingt. Voorts toornt een reuzenpop uit boven de menigte en zie je een twintigtal gesluierde mensen op het podium die zo weggelopen leken uit The Idol. Dat is de reeks die door Abel Tesfaye zelf werd bedacht en de voorbije weken bakken kritiek kreeg te verwerken.

Ambigue setlist

Beginnen doet The Weeknd met het catchy ‘Take My Breath’. Verscholen achter een zilver masker en gehuld in het wit laat hij het publiek moeiteloos uit zijn hand eten. Ook bij ‘Sacrifice’, zijn tweede nummer, zweept hij zijn fans op. Maar echt ontploffen doet het wanneer The Weeknd de eerste tonen van ‘Can’t Feel My Face’ inzet, een ogenschijnlijk vrolijk nummer over hoe hij worstelt met zijn cokeverslaving. Het kan het publiek amper iets schelen want hij werd prompt getrakteerd op een staande ovatie. Net die ambiguïteit zal de hele set van The Weeknd typeren.

Ouder werk

Met ‘Kiss Land’, de titeltrack van zijn tweede album, verrast The Weeknd vooral diehard fans. Het grote publiek is minder bekend met zijn oud materiaal. Ook nummers als ‘Often’ en ‘Crew Love’ worden lauwtjes onthaald. Wanneer Abel Tesfaye zich naar het publiek richt en vraagt wie als sinds 2011 fan is, laten een paar stemmen zich luid horen. Speciaal voor hen bracht hij ‘House Of Balloons’, vanop zijn eerste mixtape. Een aantal fans was duidelijk ontroerd.

Het meer donkere ‘After Hours’ wordt dan wel weer goed onthaald. The Weeknd moet de outro niet eens zingen, het publiek zingt uit volle borst “Where are you now when I need you most, I'd give it all just to hold you close, sorry that i broke your heart”.

Zowel underground als mainstream

Er waren heel veel mooie hoogtepunten maar eerlijk is eerlijk: enkele tracks waren minder bekend bij het grote publiek en brachten minder vibes in het stadion. "Tell Your Friends" werd niet gewaardeerd maar werd meteen gered door "Reminder". “The Morning” deed het verbazingwekkend genoeg ook slecht in het Koning Boudewijnstadion, maar ook dat werd opgevangen door een top 3 performance van “Save Your Tears”. Low Life was niet zo’n denderende performance. De lage noten kwamen er niet door, hij klonk uitgeput, en het publiek kende de track niet. Die had hij kunnen schrappen in de setlist.

Al bij al zie je dat The Weeknd verdomd goed weet dat hij twee soorten fans heeft: de puristen die verliefd werden op de mysterieuze The Weeknd van in zijn begindagen en de fans van de popster post-Beauty Behind The Madness.

The Weeknd orakelde op het nummer ‘Rollin Stone’;"I know I'll be different, and I hope you'll still listen", exact wat de fans van het eerste uur zijn blijven doen. Een starboy, een people’s champion, zowel voor de underground als de mainstream.

Visueel verbluffende set

Het einde is abrupt, en heel theatraal. Hij bedankt kort zijn muzikanten, maar door het gejuich horen we niet dat Patrick Greenaway zijn gitarist is, Ricky Lewis die te gekke drummer, en dat Mike Dean niet enkel een voorprogramma deed maar op de synthesizers heeft gespeeld. En plots verdwijnt The Weeknd onder het podium.

Of je nu grote fan bent of niet, The Weeknd live zien is zowel een visuele verbluffende ervaring, als een auditieve beleving. Zingen en performen kan hij goed, die hoge scherpe stem neem je er graag bij.

The Weeknd, gezien op 11 juli in het Koning Boudewijnstadion.