YellowStraps spoelt de ontgoocheling over de confinement door met Yellockdown, een mixtape waarvoor de neosoulbroers met maar liefst zestien verschillende nationale en internationale muzikanten en producers samenwerkten. Ze zijn daarmee niet de enige Brusselse artiesten die de vruchten plukken van hun coronaproductiviteit. “We konden ons plots van ’s morgens tot ’s avonds concentreren op nieuwe nummers. Eens we snapten dat we ons in een luxesituatie bevonden, kreeg onze creativiteit een boost.”
© Francois Dubois
Precies omdat de isolerende gezondheidsmaatregelen opgelegd door de overheid ideaal waren om te focussen op dat éne geliefkoosde project, werden sommige artiesten productiever dan ooit. Alle andere ballast was toch afgelast. Zelfs een perfectionist als pianist Kris Defoort, die normaal blijft doorwerken tot op de deadlinedag, had zijn nieuwe opera voor de Munt (die wel weer een jaar uitgesteld zou worden) een maand eerder klaar dan gepland. Ook Alex Koo meldde in deze kolommen zelden productiever te zijn geweest.
Het maakte niet uit wat voor muziek je maakt. Iedereen zat in hetzelfde schuitje. Neem het opkomende Brusselse raptalent Frenetik, die zijn ep Brouillon afwerkte tijdens de lockdown. Hij noemde dit het beste jaar dat hem ooit is overkomen. Hij had de pauzeknop, ingedrukt door het coronavirus, nodig om eerst zichzelf in vraag te stellen en vervolgens te focussen op wat hij echt belangrijk vond. De track ‘Virus BX-19’ was het rechtstreekse gevolg van die klaardere blik. Ook anderen brachten hun angst en verwarring onder woorden in specifieke coronasongs, die ze via het internet prijsgaven, want meer dan ooit was online het nieuwe sociale normaal.
De vele schermpjes met gezichten op de laptop waren ook dagelijkse kost voor de broers Murenzi. Na de coronasongs is hun Yellockdown Project het eerste echte Brusselse lockdown-album. Plots een versnelling hoger schakelen - van teleurstelling over geschrapte concerten naar een ongekende productiviteit - was nochtans geen sinecure. Eind januari zagen we het duo nog een gesmaakte showcase geven in C12, waarbij het jonge volkje gewillig bij het podium samentroepte om de lome soulgrooves van Goldress in avant-première aan den lijve te voelen. In februari en begin maart volgden een reeks releaseconcerten, maar midden maart werd alles plots stil. Een Europese tournee viel in het water.
“Maar ondanks de strenge maatregelen wilden we niet bij de pakken blijven zitten,” zegt zanger Yvan Murenzi via een zoomverbinding. “We dachten even dat al ons werk voor niets zou zijn geweest, maar hebben ons snel herpakt. Het leek ons gewoon het beste om muziek te blijven maken en uit te brengen.”
'Yellockdown' toont aan dat er altijd hoop is en dat je ook in tijden die je op de proef stellen creatief kan bezig blijven, zelfs als de overheid de culturele sector lamlegt.
Zijn beatmakende en gitaar spelende broer Alban preciseert: “De afgelastingen waren een klap, maar omdat iedereen in hetzelfde schuitje zat, konden we onze persoonlijke situatie relativeren. Gaandeweg kwamen we er bovendien achter dat de afzondering soms zelfs een voordeel was, bijvoorbeeld wanneer je artiesten wilt bereiken die het anders veel te druk hebben.”
Ook het extra euvel dat Yvan en Alban niet in dezelfde bubbel zaten, kon hen niet afbrengen van de idee om hun lockdown zo efficiënt mogelijk in te vullen. “We hebben elkaar inderdaad twee maanden niet gezien,” zegt Yvan, die alleen woont en zijn broer, die samenleeft met enkele huisgenoten, pas half mei terugzag. Als twintigers zijn ze het gelukkig gewoon om online te communiceren. “We hebben gewerkt met de middelen die we ter beschikking hadden. De extra artistieke uitdagingen én beperkingen die we onszelf oplegden, hadden als belangrijkste doel onze dagen zo zinvol mogelijk te besteden.”
Een van de uitdagingen die de broers met Yellockdown aangingen, was samenwerken met zoveel mogelijk artiesten waar ze zelf fan van zijn. De gastproducers, -muzikanten en -vocalisten waren in deze periode niet alleen beter bereikbaar, maar ook enthousiaster dan anders. Yvan noemt het een groot voordeel.
“In de ratrace van een nieuwe release is het sowieso lastig om te focussen op het creëren van nieuwe muziek,” legt hij uit. “Je wordt constant afgeleid. Nu was er alléén die muziek, niets anders. Geen avondjes uit. Geen vrienden die je onverwacht vragen om iets te gaan drinken. We konden ons van ’s morgens tot ’s avonds concentreren op nieuwe nummers. Eens we snapten dat we ons in een luxesituatie bevonden, kreeg onze creativiteit een boost. Bovendien leek iédereen op zoek naar projecten om de dag zinvol door te komen. De weinige artiesten die ons aanbod om samen te werken afsloegen, wilden net als ons van deze periode gebruikmaken om zich op eigen materiaal te concentreren. (Lacht) Omdat het een wereldwijde pandemie betrof, konden we ook makkelijker internationale samenwerkingen op zetten. Neem onze collab met Jae Luna, die in Los Angeles woont, maar ondanks het uurverschil erg vlot verliep. Zo toont Yellockdown aan dat er altijd hoop is en je ook in tijden die je op de proef stellen creatief kan bezig blijven, zelfs als men van overheidswege de culturele sector lamlegt.”
De uiteindelijke mixtape, waarvan in het voorjaar om de week al negen tracks verscheen via onlineplatformen, bevat naast featurings met artiesten uit de VS, Engeland, Frankrijk, Nederland, Duitsland en IJsland ook enkele lokale hoogstandjes. Op ‘Something’, de hitgevoelige samenwerking met Dvtch Norris en blackwave., kwam hét handelsmerk van het broederpaar optimaal uit de verf: zonder hun lome, melodieuze neosoul op te geven enten ze zich moeiteloos op de muzikale habitat van hun invités. YouTube-clipjes brachten intussen al sinds eind maart het productieproces erg fraai in beeld.
Achteraf zijn ze niet alleen een levendige getuigenis van hoe de nummers ontstonden, meestal vanuit een beat waar de protagonisten vervolgens een melodie en zanglijnen op verzonnen, maar ook van hoe de broers en hun gasten hun confinement beleefden: met respect voor social distancing, volop experimenterend én dansend op het beperkte aantal vierkante meters tussen desktop, sofa en slaapkamer. In het clipje bij ‘Closer’, de nostalgische, met Crayon opgenomen openingstrack, die Yvan en Alban naast ‘Something’ de motor van het project noemen, was zelfs het achtuurapplaus voor de zorgsector te horen.
Kortom, de muziek van de broers Murenzi wordt niet zonder reden bedroom r&b genoemd. “In het begin misten we de speciale sfeer van een echte studiobubbel bij al dat ‘thuiswerk’, maar door onze videocalls hebben we toch een soort van nabijheid weten op te roepen in deze anderhalvemetermaatschappij, al was het maar omdat iedereen zich in een soortgelijke situatie bevond en we zo in zekere zin toch samen waren.”
Een andere belangrijke uitdaging die de broers zichzelf oplegden is dat ze elke van de in totaal 13 nieuwe tracks op 24 uur wilden afwerken. “We wilden snel werken om de focus niet te verliezen,” zegt Alban. “Achteraf is er wel nog wat gemixt, maar dat de songs zelf - de beats, de melodieën, de zangpartijen - moesten er op één dag (en nacht) staan.”
Na hun samenwerking met Roméo Elvis, die de carrière van YellowStraps in 2016 extra visibiliteit gaf, horen we Yvan opnieuw enkele keren in het Frans zingen. “Ook die uitdaging ben ik inderdaad opnieuw aangegaan,” reageert hij. “Ik had er altijd wat schrik voor, maar nu gebeurde het zonder veel na te denken. Was het voor een gewoon album geweest, dan had ik dat waarschijnlijk niet zien zitten, maar zonder groot vooropgezet doel durfde ik het wel aan. Dat de opnames zo op het gemak verliepen, was voor mij het grootste verschil met precoronatijden. Tijdens de lockdown viel alle stress weg en vierde onze creativiteit spontaan hoogtij. Niemand zei: je moet dit of dat doen. Integendeel, de wereld stond stil en lag niet wakker van wat je deed. Dat werkte bevrijdend.”
Uiteindelijk verliep de productie van ‘Si tu savais’, de track waarin Yvan vocaal wordt bijgestaan door de Brusselse rapper Swing, misschien nog het vlotst van al. “Ook omdat we al lang een nummer met hem wilden maken, maar nooit de tijd hadden om het te concretiseren,” zegt Alban.
In het begin vertelden de broers hun gasten ook niet dat ze aan een album werkten, maar gewoon dat ze snel wat muziek en ideeën wilden uitwisselen. “Het idee om een mixtape-album uit te brengen, is pas ontstaan toen de meeste tracks al af waren,” zegt Yvan. “Toen we beseften dat het extra leuk zou zijn om ook een fysiek souvenir over te houden aan deze rare tijd, eentje waarop we later konden terugblikken met de gedachte: ‘Dat hebben we toch maar mooi voor mekaar gekregen.’” (Lacht)
De buitenwereld mocht dan op slot zijn gegaan, de lockdown liet ons toe om te focussen op onze essentie: samenwerken met onze favoriete artiesten en muziekmaken.
De naam (annex knipoog) Yellockdown was er wel van in het prille begin. “Zo gaven we meteen mee waar het over gaat,” vervolgt Yvan. “De nummers in kwestie zullen altijd de sfeer van deze speciale periode blijven oproepen, ook al gaan ze er niet expliciet over. Mijn liefdesliedjes zijn anderzijds wel zo universeel dat je ze kan toepassen op menselijke relaties in het algemeen, en dus ook op hoe deze tijdens de pandemie onder druk kwamen te staan.”
Na de lockdown hebben de broers intussen al enkele coronaveilige concerten gegeven, en straks volgen er nieuwe. “Maar spelen voor een gemaskerd publiek op ruime afstand is bizar. Het verandert niet alles, maar wel héél veel. De sfeer verandert helemaal. Toch is het beter dan niets. We passen ons aan, maar hopen toch dat de normaliteit snel weerkeert.”
Op ‘The ballad’, de afsluitende collab met de Londense rapper Louis VI en Rudi Creswick, die naam maakte als bassist van het Engelse popidool Tom Misch, hoor je een conversatie tussen de bandleden en Creswick. “Die vat onze ‘yellockdown’ goed samen,” besluit Alban. “There’s no pressure making shit,” klinkt het. En daarna: “I love it.”
“De buitenwereld mocht dan op slot zijn gegaan, de lockdown liet ons toe om te focussen op onze essentie: samenwerken met onze favoriete artiesten en muziekmaken. En dat zonder ons gek te laten maken. Nu we weten dat we zelfs in ongewone omstandigheden overeind blijven, hebben we het gevoel alles aan te kunnen.”
Yellockdown Project van YellowStraps is uit op Haliblue Records.
20/10, 19.30, Botanique, www.botanique.be (livestream + miniconcert)
CORONARESIDENTIES KLEUREN BRUSSELSE MUZIEKRELEASES
Als muzikant zat er tijdens de lockdown niets anders op dan via thuiswerk en onlineplatformen muziek in elkaar te knutselen. Maar toen de maatregelen versoepeld werden, openden ook een aantal zalen hun deuren om de opzwellende coronacreativiteit in goede banen te leiden. Die residenties monden stilaan uit in nieuwe releases.
Bij Les Ateliers Claus beslisten ze eind februari al om alle concerten voor de rest van het jaar te annuleren. In de plaats van verlieslatende concerten te organiseren, werden de twee zalen van het progressieve muziekhuis vanaf juni vrijgemaakt voor coronaveilige residenties.
“Wij nodigen bewust geen grote formaties uit en werken in sessies om het aantal personen ter plaatse te beperken,” legt Tommy Denys uit. In juli kwam het experimentele combo Razen langs voor een nieuw project met de Australische drummer Will Guthrie en ook het elektronicatrio Bepotel blikte een dertigtal songs in. Beide projecten worden nu afgewerkt. Componist Ben Bertrand is momenteel opnames aan het maken voor het huislabel. Verwacht collabs met gouwgenoten Echo Collective, Otto Lindholm en Christina Vantzou. De release is voorzien in het voorjaar van 2021. In de nabije toekomst volgen nog opnameresidenties met het junkjazztrio Schroothoop, het experimentele Litouws-Brusselse duo Ugne & Maria en contrabassist Soet Kempeneer, die zal samenwerken met Bert en Stijn Cools.
Kempeneer is ook een van de dertien Brusselse muzikanten die meedoen op het album Come hang II. Willem Malfliet van de indieband Woolvs ontwikkelde het concept vorig jaar toen hij zelf artist in residence was in VOLTA. De tweede editie verwelkomde tijdens de coronazomer lokaal talent zoals drummer Samuel Ber, bassist Lennart Heyndels en de zangeressen Nina Kortekaas en Justine Bourgeus, voor een creatieve ‘hang’, een gemoedelijke opnamesessie waarin naar hartelust geïmproviseerd kon worden. “Nu spontaniteit en ongedwongen samenzijn op de proef worden gesteld willen we vooral verbinden,” zegt Malfliet. “De coronacontext gaf het een extra betekenislaag.” Het album en de releaseshow zijn voorzien in januari.
Ook de Botanique hield zomerresidenties, die telkens afgesloten werden met een gestreamd miniconcert. Voor het jazzcollectief Yôkaï vormden ze in juli het opstapje naar studio-opnames voor een nieuwe plaat die in 2021 verschijnt. Het is de bedoeling dat ook de huidige herfstresidenties, waarvan de live-apotheose door een beperkt publiek bijgewoond kan worden, meer inzetten op nieuw materiaal. Benieuwd wat dat oplevert voor Blu Samu, Bombataz, Charlène Darling, Esinam, Nicolas Michaux, River Into Lake, SKY H1 en YellowStraps.
Werkplaats Walter organiseerde deze zomer naast zondagse Safe ’N Sounddays eveneens residenties. In augustus namen Geoffrey Burton, Jeroen van Herzeele, Alain Deval en huisbaas Teun Verbuggen er een plaat op die zal verschijnen op het Walter-label. Dra volgen sessies van Antoine Pierre, zowel solo als met Next.Ape, Flat Earth Society & David Bovée en het a-capellatrio Brussels Vocal Project, dat nieuwe muziek van de Amerikaanse drummer en componist John Hollenbeck uitprobeert.
Ook de Ancienne Belgique kondigt intussen Brussel-getinte najaarsresidenties aan: hun favoriete neoclassici van Echo Collective bereiden net als het experimentele duo Maze & Lindholm nieuwe albums voor in het gezelschap van visual artists. Hi Hawaii - vroeger Geroezemoes - wordt verrijkt met blazers en strijkers, de Frans-Griekse geluidskunstenares Scarlett O’Hanna komt een plaat opnemen en ook Sound Track-finalisten Coline & Toitoine worden opgepikt.
Lees meer over: Muziek , Yellowstraps
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.