Angèle, popprinses in sneakers

In een eerste van twee uitverkochte AB-concerten demonstreerde Angèle hoe je huppelend de Instagramgeneratie aanvoert en toch met je beide voeten op de grond blijft staan.

Opgegroeid in een familie zonder podiumgêne in een tijdperk waarin je met een succesvolle Instagramaccount een community creëert, kwam Angèle Van Laeken er de voorbije weken achter dat achter haar vele duizenden views en likes echte mensen zitten. Die zijn haar, getuige de lange lijst met uitverkochte concertzalen, die almaar groter worden, nog niet beu.

Ook in een volle AB werden de fans, waaronder veel mama’s en papa’s die bijna even enthousiast waren als de tienerdochters die ze meehadden, beloond met een dartele popshow waarin naast enkele covers alle songs uit Angèle’s charmante debuut Brol passeerden. Twee grote ogen hielden van boven het podium de zaal nauwlettend in de gaten, als spiegels van de ziel van de Instagramgeneratie, die vijf kwartier het voorwerp zou uitmaken van een frivole, maar onschadelijke dissectie.

Ook universeel herkenbare kwelduivels als jaloezie, luiheid en ego werden zwierig en met veel zelfspot bezongen, luchtig vervloekt middels chanson en elektropop, of gecounterd met die typische no-nonsensevibe die we kennen van broer Roméo Elvis en collega’s uit de hoofdstedelijke urban scene, alsof ze aan hetzelfde infuus met à l’aise en laidbackness hebben gelegen.

Tussen royal en casual

Het verschil is dat het mitraillettevuur bij Angèle nooit klettert, ook niet als ze rapt. Haar liedjes blijven deuntjes, zoals het de ware popprinses betaamt. Opkomen doet ze wel niet in muiltjes, maar in witte sneakers, en met een kleurrijk speelgoedgeweer onder de arm. Ze wuift de zaal uit door een grote oogbal over de mensenzee te rollen. Een glitterjoggingbroek illustreert haar spagaat tussen royal en casual.

Tussendoor bespeelt ze het jonge overenthousiaste publiek alsof ze nooit iets anders gedaan heeft. Even zelf- als plichtsbewust wijst ze het terecht als het te snel zingt om de begeleidende visuals te kunnen volgen (in Balance ton quoi) of maant ze het aan tot kalmte, bij haar soloversie van Roméo’s J’ai vu.

Haar hese stem heeft sowieso het effect van een bruistablet dat je hoofd opnieuw licht maakt. Op haar best is ze als ze nog wat lijziger klinkt, na een minder voor de hand liggende tempowissel, zoals in Jalousie of in de luidkeels meegezongen doorbraakhit La Loi de Murphy, waarvan de vanzelfsprekende taalmix een blik op de toekomst van de locale urban pop werpt.

La suite on verra

Wij zagen haar graag een hangplant uitbeelden (Flemme) en op het samen met broer Roméo gebrachte Tout oublier konden we niet stil blijven zitten, maar we zouden ook graag wat meer variatie zien in haar elektropopsongs, die niet allemaal even sterk zijn. Met slechts twee extra muzikanten op het podium loopt er iets te veel mee op band.

Toch is het amper te bevatten dat ze pas twee jaar geleden haar allereerste concertje gaf in een café vlakbij Flagey, zoals ze in de bisronde zei. Terugblikkend op haar eerste volwaardige popconcert, nu goed een jaar geleden in de Rotonde van de Botanique, schreef ze vorige week nog op haar sociale media dat ze geprobeerd heeft om te begrijpen wat haar sindsdien overkomen is. Het is haar niet gelukt.

Het heeft met timing te maken, met de juiste mix van uitstraling, talent en attitude, en met het inzicht om terwijl de wereld aan je voeten ligt (zoals in het prille maar prinsesheerlijke carrièreterugblik Flou) alsnog te zeggen: la suite on verra. Vrijdag worden er alvast twee nieuwe Brusselse concerten aangekondigd. Hou uw réseaux in de gaten.

Angèle speelt ook vandaag nog in de AB en op zaterdag 25 mei in Vorst Nationaal.