Giacomo Lariccia: ‘De enige Italiaanse zanger in Brussel’

“Ik prijs me gelukkig dat ik iets meer dan tien jaar geleden voor Brussel heb gekozen. Enorm veel mogelijkheden heb ik hier gekregen om me als artiest én als mens te ontplooien. Was ik in Italië gebleven, dan had het plaatje er wellicht anders uitgezien.” Giacomo Lariccia is een gitarist en zanger met Italiaans bloed in de aderen.

P rofessioneel muzikant worden, daar droomde de kleine Giacomo Lariccia al van. "Helaas, het was wel het laatste waar mijn ouders oren naar hadden. En dus ben ik, hun ter wille, braafjes naar de universiteit gegaan, communicatiewetenschappen studeren. Tegelijkertijd heb ik door uitwisselingsprogramma's gelukkig een groot deel van Europa mogen ontdekken. Het scherpte mijn honger naar zelfbestemming alleen maar aan: nog geen maand nadat ik mijn thesis had verdedigd, stond ik al met mijn koffers in Brussel. Om te ontdekken wat me als mens het meest kon verrijken en gelukkig maken. Voor mijn vader en moeder was het een beetje alsof de hemel hun op het hoofd viel, al had ik hen er met de jaren zachtjes op voorbereid."

"Waarom Brussel? In de ogen van velen is Rome misschien wel de mooiste stad ter wereld. Maar Rome is meer dan alleen maar het historische centrum. Vier miljoen inwoners, een immense periferie. En in die periferie ben ik opgegroeid, en dat was niet bepaald een lachertje: grote afstanden, het verkeer een nachtmerrie. Ik was ook enorm geboeid door de rijkdom in diversiteit van Europa. En Brussel is daar een exponent van, had ik uit ervaring geleerd. De hoofdstad van Europa, internationaal, stimulerend, open voor alles wat nieuw is. En op de koop toe een metropool met menselijke huurprijzen. Nog geen seconde heb ik me de keuze beklaagd. Enorm veel mogelijkheden heb ik hier gekregen om me te ontplooien. Als artiest, als mens. In een klimaat dat niet verziekt is door een rampzalige economische toestand en de fratsen van een potentaat als Berlusconi."

Spellbound
Onmiddellijk na zijn aankomst schreef de nieuwe Brusselaar zich in aan het Conservatorium. "Vijf jaar heb ik me daar bekwaamd. Een mooie tijd, maar ook wel hard. Op hulp van mijn ouders kon ik niet echt rekenen; om mijn studie te bekostigen en in mijn levensonderhoud te voorzien, werkte ik acht uur per week in een advocatenbureau, waar ik voor de computers zorgde. Voor de rest was het studeren, studeren en nog eens studeren: ik leefde bijna als een monnik. Maar hoe moeilijk ook, het heeft allemaal geloond. Dubbel en dik."

"Tijdens mijn studie heb ik gewetensvol gevolgd wat de docenten me voorkauwden. Al was ik het er niet altijd mee eens, of was ik niet altijd even geboeid. Pas daarna ben ik mijn artistieke identiteit gaan zoeken. Te beginnen met mijn eerste full cd, Spellbound: min of meer de concretisering van de invloeden die ik na mijn vertrek uit Italië had ervaren. Het werd jazz, omdat ik als tiener in de ban was geraakt van alles wat met zwarte muziek te maken heeft. De essentie van jazz is improvisatie, het bood me de mogelijkheid mijn dingen voor te stellen, mijn muziek, mijn type van improvisatie."

"Het project heeft me ook nog maar eens geleerd hoe open van geest Brussel wel is. Voor de promotie had ik mails rondgestuurd naar journalisten. Een tiental hebben me geantwoord, ik heb zelfs de eerste pagina van Le Soir Culture gekregen. Onvoorstelbaar: het was een eerste plaat, jazz dan nog, van iemand die nog maar net kwam piepen. Ik was er helemaal ondersteboven van, maar het was wél de bevestiging dat de weg die ik gekozen had, de juiste was."

Avventura in musica
Op Spellbound beperkte Lariccia zich nog tot zijn gitaar, maar hij begon de behoefte te voelen om letterlijk uit te drukken wat hij voelt en denkt. Met zijn stem, dus. "Muziek in combinatie met tekst kan zoveel meer dan muziek alleen. Meer dan emoties oproepen, de zaken exact beschrijven zoals ze zijn. Dus wilde ik aftasten wat het effect zou zijn om geëngageerde teksten te brengen."

"Het is goed uitgedraaid: dankzij de steun van het Italiaans cultureel instituut heb ik een reeks concerten kunnen brengen, waarin ik hulde bracht aan grote Italiaanse zanger-liedjesschrijvers zoals Fabrizio De André, Lucio Battisti en Gior­gio Gaber."

"Ongeveer in diezelfde periode - zowat twee jaar geleden - heeft Rocco Granata me gevraagd om met hem op tournee te gaan. Een mooie ontmoeting tussen twee verschillende generaties van Italiaanse muziek, een kennismaking ook met een heel energieke en positieve man. Er was wederzijds respect: na de tournee heeft Rocco me gevraagd teksten te schrijven voor zijn nieuwe cd."

Ook een in Brussel residerende Italiaanse muziekcriticus had ondertussen Lariccia's talent opgemerkt. "Hij schreef me, buiten mijn weten om, in voor een Italiaans liedjesconcours, dat ik dan ook nog eens won. Het sterkte me in mijn overtuiging op de ingeslagen weg verder te gaan. Met een cd vol zelfgeschreven en -gezongen nummers: Avventura in musica. Een platenfirma die bereid is te investeren in iemand die nog nooit met zijn kop op tv is geweest, die niet de makkelijkste muziek brengt, het leek - zeker met de crisis in de sector - mission impossible. Maar het moest en het zou: via een Brusselse kennis die me altijd heeft gesteund, ben ik hulp gaan vragen aan vrienden, mensen die mijn concerten bezochten, kenners. Zo vormde zich een groep van zowat honderd sympathisanten die het project samen hebben gefinancierd, mee de songs en de single hebben gekozen. Sommigen van hen figureren ook als acteur in de clip, die in het Théâtre Saint-Michel is opgenomen, samen met Belgische muzikanten. Het was een gok, maar vooral was het een mooie alternatieve manier om een album te produceren."

"Het is allemaal heel snel gegaan. Op 10 februa­ri ben ik begonnen met het zoeken naar alternatieve steun, op 14 mei komt de cd uit. In België, Luxemburg, Frankrijk en Italië. Ik was echt verrast door de bereidheid van de mensen om deel te nemen aan het avontuur, verrast door hun enthousiasme. Nu ben ik met de promotie bezig, onder meer door wat ik noem concerts chez moi. Gratis concerten bij de mensen thuis. In België - Brussel, Antwerpen en Gent -, maar ook in Italië en Luxemburg en binnenkort volgen ook nog eens Frankrijk en Engeland. Niet met alle muzikanten: ik op zang en gitaar, samen met de Zweedse celliste Anja Naucler. Een heel intieme sfeer om de songs te ontdekken, de mensen in hun hart te raken met wat ik te vertellen heb."

"Waarlijk bevoorrecht voel ik me, dankbaar dat ik hier in Brussel als artiest ben kunnen groeien. Ik heb ook het gevoel dat ik van hieruit makkelijker de rest van Europa kan bereiken. Er is ook weinig concurrentie, in tegenstelling tot in Italië: ik moet zowat de enige Italiaanse zanger in Brussel zijn. En mijn ouders zijn ondertussen mijn grootste fans geworden, ze hebben me onvoorwaardelijk gesteund voor Avventura in musica."

De liefde gevonden
Nog zo'n onvoorwaardelijke fan: Lariccia's vrouw Yael. "Yael is Israëlische. Ik heb haar leren kennen aan het Conservatorium, waar ze barokfluit studeerde. Het is de muziek die ons heeft samengebracht, al heeft ze na een tijd haar studie laten varen. We wonen in Etterbeek, vlak bij het Jubelpark. Thuis is er genoeg leven in de brouwerij, met onze drie schattige zoontjes van vier en twee jaar en zeven maanden jong. Voor mij is dit het zoveelste bewijs dat ik de juiste keuze heb gemaakt door indertijd voor de muziek te kiezen, en voor Brussel. Zo'n goed leven opbouwen: in Italië zou dat allemaal veel moeilijker geweest zijn, misschien zelfs onmogelijk. De lonen zijn er bedroevend laag, de huurprijzen heel hoog."

"Mijn oudste zoontje spreekt nu al Italiaans, Nederlands en Hebreeuws en hij verstaat Frans. De menselijke, linguïstische en culturele rijkdom waarin mijn zoontjes mogen opgroeien, vind ik onbetaalbaar. Voor mij is de wereld pas opengegaan toen ik twintig was, voor hen begint het nu al."

Om zijn tweede langspeler, Avventura in musica, te promoten, geeft Giacomo Lariccia gratis huisconcertjes.