Hollywood

"Ik word niet gekidnapt, mijn gezicht wordt niet chirurgisch verwisseld met dat van iemand anders, en er knalt geen alien uit mijn buik." Cultuurjournalist Johan De Smet vergelijkt een doordeweekse dag in Brussel met de doorsnee Hollywoodfilm.

Opening titles. De camera toont een close-up van mijn kont, gehuld in half doorzichtig roze ondergoed.

OK - stop daar al maar meteen. Ik ben Scarlett Johansen niet, en de skyline door het raam is niet die van Tokyo. Dit is Brussel en dus zie je de Zuidertoren en ligt mijn kont braaf onder de lakens. Acht uur voorbij : 't is tijd om op te staan. Ik gooi het dekbed van me af, en nee, er blijkt geen bloederig paardenhoofd in mijn bed te liggen.

Het is ochtend in Brussel. Natuurlijk is het eerste wat ik doe mijn mails checken. Er is geen enkele bij van Tom Hanks, die verliefd is op mij maar wiens bedrijf mijn kleine boekenwinkel dreigt over te nemen. Ik neem een douche en daar komt niemand mij bij storen, mes in de hand. Ik word dus niet vermoord en de badkamer komt niet onder de bloedspatten te zitten. Ontbijten doe ik niet voor de etalage van Tiffany's, maar gewoon in de keuken.

Tijd om te gaan werken. Ik verlaat mijn appartement, en omdat mijn naam niet Catherine Deneuve is, en ik ook geen lid ben van de Mexicaanse haute bourgeoisie, lukt me dat zonder probleem.

Ik neem bus 71 aan De Brouckère. Er stappen wat rare figuren op, want tja, dit is Brussel. Maar geen van hen is Dennis Hopper met een bom. We worden dus niet verplicht om aan minstens 50 kilometer per uur te blijven rijden. Gelukkig maar. In het drukke Brusselse verkeer is dat niet echt een optie.

Ik kom veilig aan op de redactie, waar mijn collega's niet Dolly Parton en Lily Tomlin zijn, en dus worden er geen plannen gesmeed om de baas te vermoorden. Tijdens de redactievergadering eist niemand dat ik de waarheid vertel, dus ik krijg ook niet de kans om te brullen dat ze de waarheid niet aankunnen. En tussen mijn post zit geen kartonnen doos met het afgehakte hoofd van Gwyneth Paltrow erin. Morgen misschien.

Tijd om te lunchen. Geen royale with cheese, nee - gewoon een belegd broodje. Mijn namiddag zit aardig vol maar verloopt zonder incidenten. Ik loop Jennifer Aniston niet tegen het lijf, de leibanden van onze honden raken dus ook niet in elkaar verstrengeld (ik heb geen hond) en dus zijn er ook geen hilarische misverstanden die zich opstapelen maar eindigen in een innige kus en een happy end. Ik word niet gekidnapt, mijn gezicht wordt niet chirurgisch verwisseld met dat van iemand anders, en er knalt geen alien uit mijn buik. Op mijn computer verschijnt ook geen opdracht die zichzelf 5 seconden later vernietigt. Ik loop dus zonder al te veel wendingen in het verhaal braaf mijn todolijstje af.

Tijd voor de cultuurshow op FM Brussel. Alles verloopt prima. De nieuwsredactie maakt geen melding van een buitenaardse invasie. Het is rustig in Brussel. De avond valt.

Ik ken het paswoord wel (fidelio) maar ik heb geen Venetiaans masker bij de hand, en ik heb ook echt geen flauw idee of er upper class orgieën georganiseerd worden (ergens aan Louiza ?) met Ligeti op de soundtrack. En dus naar huis. Natuurlijk regent het, want het is zomer en dit is Brussel. Maar er zwiert niemand zingend rond een lantaarnpaal. Jammer.

Thuisgekomen zap ik snel door de TV, maar er verschijnt nooit een scherm vol mysterieuze sneeuw die me naar een andere wereld zuigt. Ik gooi snel wat in de oven. En nee, geen chianti in huis.

De telefoon gaat. The call is not coming from inside the house. Het is een vriendin die naar de film wil, de nieuwe van Ridley Scott. Maar ik kan niet. Ik moet binnenblijven en schrijven. Niet omdat ik mijn been heb gebroken en Kathy Bates, mijn grootste fan, mij verplicht een nieuwe roman bij elkaar te typen. Nee. Ik moet een column schrijven voor brusselnieuws.be. Maar waarover ?

Want het is wel duidelijk : mijn leven is geen filmscript.
Ik weet niet of dat zo erg is.
Frankly my dear : I don't give a damn.

End credits.

Johan De Smet is radiomaker en cultuurjournalist bij FM Brussel. Voor brusselnieuws.be schrijft hij een tweewekelijkse column.