Hangjongeren

"Primeur!", schreeuwen de kranten. Kortrijk gaat hangjongeren in een park te lijf met klassiek. Enkele grote steden in het buitenland hadden dat wapen al ingezet, maar nu dus ook bij ons.

Een streepje klassieke muziek moet er voor zorgen dat jongeren, de overlast en het bijhorende onveiligheidsgevoel gillend wegrennen. De hangjongeren in kwestie kwamen verbaasd uit de lucht vallen. We praten gewoon wat, drinken iets, en 'dansen op de muziek van onze gsm's', was het bijna hartverscheurende verweer van de vermoedelijk criminele en dronken hangjongeren. Dat stadje uit Footloose bestaat dus echt. En het heet Kortrijk.

Zoals wel vaker het geval is, was de primeur helemaal geen primeur. In Brussel laat de MIVB al jaren klassieke muziek door de metrostations galmen. Niet continu, maar 's avonds, op het hangjongeren-piekuur. Sorry dus, Kortrijk.

Maar waarom is klassieke muziek zo verschrikkelijk dat het jongeren letterlijk wegjaagt ?

In mijn iPod zit Monteverdi naast The Maccabees, Callas naast Cat Power, en Janácek naast Jay-Z. Maar blijkbaar ben ik raar. Muziek hoor je in vakjes te stoppen, want da's lekker makkelijk. En klassiek zit in het vakje 'old people'. Muziek gemaakt voor de gezapige derde leeftijd, geschreven door oude mannen met pruiken op. Maar is dat zo?

Nipplegate in 1894
Als rock 'n roll als slogan 'live fast, die young' heeft, dan geldt dat dubbel zo voor klassiek. Pergolesi stierf op z'n 26ste, Schubert werd 31, Bellini 33 en Mozart was dood op 35. Tot zover het cliché van de grijze oude man met de dikke buik.

Wonderkind Justin Bieber kan niet op tegen Mozart. Die componeerde vanaf z'n vijfde, had z'n eerste symfonie te pakken op z'n achtste, en schreef z'n eerste opera op z'n twaalfde. En de biografieën van componisten zijn net iets meer hardcore dan anekdotes over een tv door het hotelraam. Zelfs de zogenaamde 'wardrobe malfunction' van Janet Jackson is niks nieuws. Al op de première van 'Thais', in Parijs in 1894, liet sopraan Sybil Sanderson 'per ongeluk' wat tiet zien, met een heel schandaal als gevolg. Nipplegate @ the opera.

Wie een rekenmachine bij de hand heeft weet ook snel dat de gemiddelde leeftijd van de Rolling Stones beduidend hoger ligt dan die van de Wiener Philharmoniker. Rock 'n roll is al een halve eeuw mainstream. Niks staatsgevaarlijk meer aan luide gitaren of bonkende beats.

No LOLZ allowed
Natuurlijk is de wereld van de klassieke muziek zelf ook schuldig aan de kloof met de kids. Over concerten wordt vaak een absurde saus sérieux gegoten, die even klef als misplaatst is. Enkel uitgestreken gezichten. Strictly no LOLZ allowed. En veel orkesten, concertzalen of operahuizen hebben wel pro forma een jongerenwerking, maar in se zijn de meeste blij met een gedwee abonneepubliek van middelbare leeftijd. En dus is een jongerenabonnement of een 'familieconcert' niet meer dan een schaamlapje. Alsof dat een publiek voor de toekomst waarborgt.

Want wanneer klassiek af en toe uit het hok mag, spreekt het wel tot de verbeelding. Hoeveel mensen hebben Wagner niet ontdekt met 'Apocalypse now', Barber dankzij 'Platoon', of Smetana na het zien van 'The Tree of Life'? De vrouwen-doen-ook-aan-SM bestseller '50 Shades of Grey' doet deze dagen zelfs de verkoopcijfers van renaissance-componist Thomas Tallis de hoogte inschieten. En die kerel is dood sinds 1585. Maar zeg dat niet hard, want anders raken onze hokjes in de war.

Maar terug naar de hangjongeren, en nog snel wat goeie raad voor het Kortrijkse stadsbestuur. Ik hang 's avonds zelf ook wel eens rond in een metrostation. Niet om hommeles te maken, maar omdat ik van A naar B moet en geen auto heb. En dat ik dan nog ongeduldiger op de metro sta te wachten dan overdag, heeft veel met die klassieke muziek te maken die door het station galmt. "Beschouwt de MIVB mij als een hangjongere?", dacht ik even. Maar toen besefte ik: het is gewoon slechte muziek. Niks dan bombast en slagroom. Irritant druk cimbalengeklets. Zelfs ik ga er van lopen. De breeddenkende jongen die zo trots is op z'n eclectische iPod.

Dus, Kortrijk : draai vooral slechte muziek. Vermijd een hartverscheurende Purcell, een machtige Beethoven, of een ontroerende Mozart. Want anders gaat het jonge tuig misschien nog van klassiek beginnen houden ook. En dat wil blijkbaar niemand.