Criminaliteit rond het Zuidstation: waar is Rudi Vervoort?

Het is een sluipend vuur gebleken. In september vorig jaar berichtten we met BRUZZ uitgebreid over de explosie van het crackgebruik in de stad. Vandaag lijkt die nieuwe realiteit eindelijk tot de beleidsmakers te zijn doordrongen.

Daar was wat voor nodig. Verhalen over criminaliteit rond het Zuidstation en in de metrostations maken duidelijk dat de drugs- en daklozenproblemen nu ook een echt veiligheidsprobleem zijn geworden in de stad. Verslaafden raken steeds verslaafder en gaan altijd driester te werk om aan hun crack te raken.

Intussen is het voor heel België en in het buitenland duidelijk geworden: de buurt rond het Zuidstation riskeert een no-gozone te worden, en dat terwijl dat station een internationale toegangspoort is tot ons land. Hotels in de buurt krijgen slechte ratings, de flixbussen worden beroofd terwijl toeristen erbij staan, reizigers krijgen rake klappen. Zelfs NMBS-CEO Sophie Dutordoir trekt aan de alarmbel.

Het imago van Brussel krijgt een diepe knauw. Alweer.

De evidente vraag is nu: waar is Rudi? Minister-president Rudi Vervoort (PS) doet er het zwijgen toe.

Dat staat in schril contrast met de wandeling voor de pers die de minister-president organiseerde enkele maanden geleden in de buurt van het Zuidstation. Om de investeringsplannen uit te doeken te doen voor de buurt. Waren er ook bij tijdens die rondleiding: Jean Spinette, burgemeester van Sint-Gillis, Fabrice Cumps, burgemeester van Anderlecht en Philippe Close, burgemeester van de stad Brussel. Allemaal PS’ers. Vandaag zijn ze in geen wegen of velden te bespeuren.

Paraplu’s open

Daar moet eerst bij gezegd worden dat de investeringsplannen van het Gewest in de Zuidwijk, ten belope van 22 miljoen euro, alle steun verdienen. De wijk is te lang aan haar lot overgelaten. En door het getalm over hoe de wijk er op termijn moet uitzien, zijn ook beslissingen achterwege gebleven. Daar komt nu hopelijk verandering in, want in dat vacuüm kregen dakloosheid, armoede, drugs en onveiligheid een vruchtbare voedingsbodem.Alleen: Brussel kan niet wachten tot die mooie plannen zijn uitgevoerd. De situatie is te acuut. Er moet nu ingegrepen worden.

En dan zien we wat we zo vaak al zagen in het verleden: de paraplu’s gaan open. Grosso modo ziet het er zo uit: de Brusselse politici, zoals Rudi Vervoort en Jean Spinette, zeggen dat de huidige problemen de Brusselse slagkracht overstijgen. Dit is werk voor het federaal niveau, zo klinkt het.

Federaal minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (CD&V) vindt dan weer dat Vervoort, als verantwoordelijke voor de coördinatie van het veiligheidsbeleid een initiatief moet nemen.

En zo gebeurt er … niets

De vraag is toch vooral waarom Vervoort zo vaak uit beeld blijft als het gaat over de veiligheid van zijn stad. Hij kan zich inderdaad enigszins verstoppen achter de onduidelijkheid over de precieze veiligheidsrol van de minister-president van het Brussels Gewest. Maar er bestaat ook zoiets als

voluntarisme. De wil om iets te doen. En als de PS een sterk Gewest wil, waarom dan op het vlak van veiligheid die hemeltergende passiviteit?

Want op andere domeinen, waar er een zekere institutionele vaagheid bestaat over wat Brussel wel of niet mag, toont Vervoort zich al heel wat vitaler. Neem bijvoorbeeld Kanal, het toekomstige museum aan het kanaal. Daar worden miljoenen in gepompt. Fijn voor Brussel, maar cultuur is geen bevoegdheid van het Gewest.

Werk van lange adem

Uiteindelijk zullen het Brussels Gewest, de lokale besturen, de politiezones en het federale niveau toch met een antwoord voor de dag moeten komen. Of dat nu bestaat uit een eenheid van commando voor de acute veiligheidsproblemen in het Zuidstation, extra manschappen voor de federale politie of een nieuw politiecommissariaat.

Pas als de rust is teruggekeerd, kan immers het echte werk beginnen: dat van het herstel van het stadsweefsel rond het Zuidstation en de strijd tegen armoede en dakloosheid. En dat is sowieso een werk van lange adem.