'Gaan we nu eindelijk seksueel geweld aanpakken als het groteske probleem dat het is?'

Brussel, we moeten praten. Opnieuw, ja. Want wie zou er zich nu bij het volgende kunnen neerleggen: dat hier, in de Europese hoofdstad, de straten niet veilig zijn voor de helft van haar bevolking. Dat vrouwen hier de straat op moeten met de stevigste sleutel van hun sleutelbos tussen hun vingers geklemd, met liefst comfortabele schoenen aan waarmee ze het op een lopen kunnen zetten indien nodig.

Dat de officiële cijfers rond seksueel geweld op straat jaar na jaar in stijgende lijn zitten. En dat diezelfde cijfers, die aantonen dat er elke dag minstens twee aangiftes zijn in Brussel, eigenlijk een schromelijke onderschatting zijn van het fenomeen.

Vorige week was het Carla die het thema weer op de agenda zette. Zij ontsnapte aan een poging tot verkrachting in het Jubelpark en lanceerde een petitie waarmee ze de zaken weer in beweging zet. Hier leest u de getuigenissen van andere vrouwen die hetzelfde lot beschoren waren. Vrouwen die onze redactie, het moet gezegd, véél te gemakkelijk kon vinden.

Maar het gaat voor veel vrouwen ook over de veel subtielere vormen van intimidatie. Als ik de pen even mag doorgeven aan mijn vriendin: even vastgegrepen worden aan je kont en weer losgelaten, alsof er niets gebeurd is. In het nauw gedreven worden in een hoekje van de straat en een aantal scheldwoorden naar je hoofd gegooid krijgen. De mannen die achter je lopen en al hijgend catcallen in je oor, zo dicht mogelijk. En daar doen maar weinig vrouwen aangifte van, omdat je dan al te vaak naar het politiekantoor mag trekken.

Sta mij toe om u ook even mijn kant van het verhaal te schetsen. Dat van de partner die absoluut machteloos staat tegenover de verhalen waarmee zijn vriendin naar huis komt. Want natuurlijk gebeurt het nooit wanneer je met twee over straat loopt. En dus sta je altijd weer perplex wanneer je vriendin je nog maar eens in paniek belt wanneer ze gevolgd wordt door enkele hardnekkige mannen. Of wanneer ze, ondanks mijn smeekbedes om het niet te doen, de mannen in kwestie van antwoord dient met een welgemikte middenvinger. Omdat het nu eenmaal de keer te veel is. Let op: ik wíl een wereld waarin elke vrouw de middenvinger kan opsteken naar haar belager, want gelijk heeft ze, maar in de praktijk vrees ik toch vooral voor haar veiligheid.

Ik word er eerlijk gezegd misselijk van. Ook van het feit dat we hier blijkbaar aan gewend zijn geraakt. Dat een jonge actrice als Jennifer Heylen dit weekend in een interview stelde dat ze van Brussel naar Antwerpen is gevlucht, onder meer omdat “je in Brussel als vrouw niet alleen kunt rondlopen zonder om de vijf minuten aangeklampt te worden”. En dat we ons daar allemaal iets kunnen bij voorstellen, om vervolgens de bladzijde zonder veel nadenken weer om te draaien.

Een collectieve middenvinger naar seksueel geweld

En dus is er maar één oplossing: dat we als maatschappij collectief onze welgemikte middenvinger opsteken naar dit fenomeen. Het.niet.meer.dulden. En daar alle nodige middelen voor laten aanrukken. Politieke actieplannen zijn er genoeg geweest, de afgelopen jaren. Maar de budgetten die er tegenover stonden, waren vaak om te lachen. Dit fenomeen moet eindelijk aangepakt worden als het groteske, totaal anachronistische probleem dat het is.

De vrouwen in dit magazine doen al wat voorstellen: betere straatverlichting en meer politieaanwezigheid. Die politie wil zelf ook inzetten op een betere vorming van de agenten, zodat élke aangifte serieus genomen wordt. En dan is er nog de eeuwige dooddoener: de sensibilisering van élke Brusselaar. Laten we wel wezen: in die honderden culturen en gemeenschappen die in Brussel aanwezig zijn, staat de positie van de vrouw niet bij iedereen even hoog aangeschreven. Wel, er is maar één boodschap voor wie in Brussel wil samenleven, en die kan je vandaag op heel wat plekken in stickervorm al aantreffen: laisse les filles tranquilles.

Lees ook de getuigenissen van drie vrouwen