Regisseur verantwoordt keuzes in controversieel theaterstuk over Congo

De herneming van de voorstelling 'Het Leven en de Werken van Leopold II' in de KVS wordt niet door iedereen gesmaakt. Regisseur Raven Ruëll reageert maandag in De Standaard. “Ik deel de strijd van de activisten die dit stuk veroordelen, dat maakt deze zaak zo absurd.”

Vooral de blackface, een kleurling gespeeld door een blanke door middel van schmink, stuitte tegen de borst. "Deze satire is een pseudozelfkritiek op de kolonisatie," klonk het afgelopen weekend. De Keniaanse regisseur Ogutu Muraya besliste om zijn voorstelling te annuleren. “Ik begrijp niet waarom de KVS dit werk reproduceert in naam van dekolonisering. Ik begrijp ook niet waarom mijn werk naast een dergelijk werk wordt geprogrammeerd zonder dat ik wordt ingelicht of geconsulteerd over de framing ervan.”

Regisseur Raven Ruëll ligt wakker van de manier waarop hij de afgelopen dagen is weggezet als witte, geprivilegieerde kunstenaar. “Het is een heel delicaat onderwerp," zegt hij in De Standaard. "Maar ik ijver al jaren voor meer diversiteit binnen en buiten het theater. Ik deel de strijd van de activisten die dit stuk veroordelen, dat maakt deze zaak zo absurd. Ik wil dat het standbeeld van Leopold II in Oostende word weggehaald en dat we de namen van Vlaamse straten en pleinen dekoloniseren. Maar dat betekent niet dat ik mijn voorstelling softer ga maken om geen mensen voor het hoofd te stoten. Je herschrijft Shakespeare toch ook niet omdat bepaalde zaken vandaag gevoeliger liggen dan vroeger?”

De voorstelling gaat inderdaad over racisme, en dat wilde Ruëll aan de lijve laten voelen. Om die reden gebruikte hij blackfaces, maken de acteurs vernederende grappen en heeft de enige zwarte speler amper tekst. Het stuk werd destijds geschreven door Hugo Claus, één van de eersten die de schandalen van Leopold II publiekelijk aanklaagde. Een satire schrijven over een massaslachting is inderdaad een "wankele oefening,” zegt Ruëll nog. “Vandaag zijn er mensen die zeggen dat dat an sich niet meer zou mogen. "Alsof er maar één manier is om deze koloniale geschiedenis te verbeelden,” betreurt hij.