'Je kunt als Nederlandstalige politicus dingen veranderen als je boven je gewicht bokst'

De Brusselse excellenties Guy Vanhengel (Open VLD), Pascal Smet (SP.A) en Bianca Debaets (CD&V) doen in een interview met De Standaard hun zegje over vijf jaar regeren in Brussel. Onder meer de mobiliteit en het taalbeleid in Brussel kwamen aan bod. "De N-VA vindt het fijn als zaken fout lopen in Brussel."

“Waar ik het meest fier op ben", zegt Smet, “is de omslag die we gemaakt hebben met het terugdringen van de auto. De volgende regering moet nóg scherpere keuzes maken. Meer fietspaden betekent parkeerplaatsen en rijvakken schrappen. We hebben nog marge – Brussel heeft 750.000 parkeerplaatsen, dat is meer dan Parijs –, maar we moeten het wel durven.”

Vanhengel is het daar niet mee eens: “Volgens mij moeten we maximaal proberen de hectiek uit het Brusselse verkeer te halen. Je zal altijd auto’s nodig hebben, maar ze staan best keurig geparkeerd ondergronds.”

“In Brussel zijn er elk jaar 600 mensen die vroegtijdig sterven als gevolg van de luchtkwaliteit,” klinkt het bij Debaets. “We kunnen niet anders dan versnellen – zonder een heksenjacht te voeren. Als je een voorbeeld wil van een onpopulaire maar moedige maatregel is het wel de lage-emissiezone (LEZ).”

Kritiek op Ecolo-Groen

De Brusselse ministers vinden het beleid van Ecolo-Groen niet doortastend genoeg: “Het is niet altijd gemakkelijk om in Ecolo-gemeenten veranderingen door te voeren", zegt Smet. "Ik denk aan het permanent autovrij maken van de Elsensesteenweg. Het kan paradoxaal klinken, maar op bepaalde vlakken wordt er te véél naar de klagende burger geluisterd en niet naar zij die misschien niets zeggen maar het wel eens zijn met de veranderingen."

Ook Debaets kan zich hierin vinden: “Om een groen beleid te voeren, heb je geen groenen nodig. Ecolo-Groen zát in de vorige regering, maar heeft toen geen LEZ ingevoerd.”

“De besluitvorming blokkeert doordat hun mandatarissen niet gemandateerd zijn,” klinkt het dan weer bij Vanhengel. “Ze moeten altijd terugkoppelen. Zo institutionaliseer je de besluiteloosheid.”

Op het vlak van mobiliteit voelen Debaets en co zich in de steek gelaten door Vlaanderen: “Je kunt er niet buiten dat de grootste partij in Vlaanderen, de N-VA, het fijn vindt als de zaken fout lopen in Brussel,” aldus Debaets.

De ministers zijn het erover eens dat wat taalonderricht betreft de Franstaligen een inhaalbeweging moeten maken: “Net buiten Brussel is Nederlands een keuzevak!” zegt Debaets. "Je hebt dus gastjes uit Waterloo en Braine l’Alleud die geen woord Nederlands spreken, maar hier later wel komen werken. Hoe kan dat?”

Ook de taalwet vinden de Brusselse politici achterhaald. “We moeten minder verkrampt met taal omgaan,” vertelt Smet. “Op de luchthaven draagt het personeel een badge met de talen op die ze spreken. Als je Bulgaars bent en de persoon spreekt toevallig Bulgaars, zal hij met jou die taal spreken. Je boardingpass blijft in het Engels. Waarom passen we dat niet toe op de publieke diensten?”

“Ik zou ook graag hebben dat mijn Vlaamse moeder in het Sint-Pietersziekenhuis in haar eigen taal verzorgd wordt,” kaatst Debaets terug. “Dat hoor ik je nooit zeggen, Pascal.”

'Franstaligen hebben eindelijk door dat wij avant-garde zijn'

Tenslotte vinden Smet, Debaets en Vanhengel dat zij de Franstaligen op sleeptouw nemen: “Kijk naar de auto’s in Brussel,” zegt Smet, “de PS heeft mij geslagen, nu knuffelen ze mij dood. Je kúnt als Nederlandstalige politicus dingen veranderen als je boven je gewicht bokst.”

“We hebben ze meegekregen,” klinkt het bij Vanhengel, “De attitude tegenover de Nederlandstaligen is langzaam maar zeker veranderd.”

“De Franstaligen hebben eindelijk door dat wij avant-garde zijn en zij te traag,” voegt minister Smet daar nog aan toe in de krant.