6 maand na aanslagen: 'Nooit zo dicht bij collega's gestaan'

Op donderdag 22 september is het zes maand geleden dat de bomaanslagen in de luchthaven van Zaventem en het metrostation Maalbeek het hele land tot stilstand brachten. De feiten die zich die dag afspeelden staan nog steeds op het netvlies gebrand van de overlevenden.BRUZZ sprak met 5 mensen die elk op hun eigen manier proberen om te gaan met de psychologische gevolgen van die bewuste dinsdag.

Vandaag: Geoffroy (48) stond aan de incheckbalie van Brussels Airlines toen de bom in Zaventem ontplofte. Hij werkt ondertussen opnieuw op dezelfde plek. Geoffroy wil vooral de positieve kanten van het drama onthouden. "Ik had nooit gedacht dat collega's zo naar elkaar toe konden groeien."

Al acht jaar werkt Geoffroy bij Brussels Airlines. Hij ontvangt reizigers aan de incheckbalie, assisteert hen bij het vervolg van hun reis en staat steeds paraat om op vragen te antwoorden. Die dagelijkse routine kwam tot een abrupt einde wanneer op 22 maart zijn vertrouwde werkvloer het decor wordt van de bomaanslagen die het hele land tot stilstand brengen.

“De eerste bom ontplofte ver van onze incheckbalie, maar mensen renden meteen alle kanten op. Ik besefte meteen dat het om een aanslag ging, daarvoor was de explosie gewoon té groot. Maar ik verwachtte geen tweede bom. Ik bleef dus gewoon rechtstaan, niet goed wetend wat te doen.”

Negen seconden later ontploft de tweede bom, nu wel vlakbij Geoffroy. “De explosie vond plaats op zo'n tien meter van onze balie. Nu werd ik wel omvergeblazen. Ik heb me na enkele seconden terug weten rechttrekken en ben naar één van onze kantoren achter mij gevlucht. Daar hebben collega's de wonden aan mijn benen kunnen afbinden. Ik vreesde voor mijn andere collega's, die voor mij stonden aan de balie, maar ik had niets kunnen zien in de hal, daarvoor was er te veel rook en puin.”

Geoffroy kon nog net twee telefoontjes plegen voor het netwerk overbelast raakte: één naar zijn bejaarde moeder en één naar zijn vrouw, om hen gerust te stellen. Daarna evacueerden de hulpdiensten hem naar buiten, stappen kon hij niet meer. Na een uur ging het naar het militair ziekenhuis, waar de dokters constateerden dat Geoffroy's beide knieën ernstig geraakt waren door rondvliegende stukken metaal. Hij werd overgebracht naar het UCL Saint-Luc in Sint-Pieters-Woluwe, waar hij als een van de eerste slachtoffers aankwam en meteen kon geopereerd worden.

Opnieuw aan het werk
Zes maanden later kijkt Geoffroy met een opmerkelijke gemoedsrust terug naar de gebeurtenissen. “Ja, het was traumatiserend. Ja, ik heb verschrikkelijke dingen gezien in de ziekenhuizen. En ja, ik heb maanden moeten revalideren om terug te kunnen stappen”, vertelt hij zonder verpinken. Maar Geoffroy beseft vooral dat hij ontsnapt is aan erger. “Het leed van de andere slachtoffers zit me tot op vandaag het meest dwars. Een uur na de explosies zag ik een man die zijn twee jonge dochters probeerde te kalmeren. Die meisjes begrepen niet wat er gebeurd was. Hun moeder was omgekomen in de explosie. Hoe die man zich in zo'n omstandigheden zo kalm kon houden om zijn dochters te kunnen opvangen, dat is onwaarschijnlijk.”

Geoffroy is sinds augustus opnieuw aan het werk. Op de luchthaven, aan zijn vertrouwde balie. Mensen verwelkomen, hen inchecken, assisteren. Op dezelfde plaats waar de bommen ontploften. “Dat kan vreemd klinken, dat besef ik. Maar het laatste wat ik wil doen, is mijn leven in angst leiden en me verschuilen. Ook al begrijp ik helemaal dat andere slachtoffers wel oprecht bang zijn, ik wil verder met mijn leven. Wat gebeurd is, is gebeurd."

Wederzijds respect
Sterker nog, Geoffroy is niet uit zijn lood te slaan en heeft het steevast over de positieve ervaringen die zijn deel zijn gevallen na de aanslagen. “De band die ik ondertussen hebben opgebouwd met mijn collega’s is van onschatbare waarde. We hebben samen geweend, getreurd, gerouwd. Daarna is er iets speciaal ontstaan. We hebben allemaal iets beseft. Ik had het nooit voor mogelijk kunnen houden dat collega's, mensen die mekaar niet goed kennen, zo dicht naar mekaar toe kunnen groeien. Dat is voor mij echt dé ervaring van mijn leven.”

Op dezelfde manier wil Geoffroy zich niet laten verleiden tot haat. “De personen die dit gedaan hebben, die onschuldige mensen op een willekeurige manier hebben vermoord, zijn dood. Hen kan ik niet meer haten. Bij het waarom van hun daden, daar wil ik niet bij stilstaan. Ik weiger ook om me te laten verleiden tot stereotypen. Ik besef dat mensen met een lange baard en een Arabisch accent extra in het vizier worden genomen na de aanslagen, maar daar doe ik niet aan mee. Het enige dat telt is het respect dat mensen voor elkaar moeten hebben.”