6 maanden na aanslagen: 'Wij zijn nog altijd kwaad'

Op donderdag 22 september is het zes maand geleden dat de bomaanslagen in de luchthaven van Zaventem en het metrostation Maalbeek het hele land tot stilstand brachten. De feiten die zich die dag afspeelden staan nog steeds op het netvlies gebrand van de overlevenden. BRUZZ sprak met 5 mensen die elk op hun eigen manier proberen om te gaan met de psychologische gevolgen van die bewuste dinsdag.

Vandaag: Serge en Chantal (65) vertrokken op vakantie naar de Verenigde Staten toen de bommen ontploften in de luchthaven van Zaventem. Het gepensioneerde koppel waarschuwt voor banalisering en neemt geen genoegen met de huidige veiligheidsmaatregelen.

“Ik heb niets aan mijn vrouw gezegd om haar niet ongerust te maken, maar ik vond het al vreemd dat er na de gebeurtenissen in Parijs geen politieagenten of soldaten te bespeuren waren bij de luchthaven. Enfin, je zet dat van je af en gaat gewoon naar binnen”, zegt Serge.

Zijn vrouw Chantal, die liep naast hem. Het gepensioneerd koppel stond aan te schuiven bij de balie van Delta Airlines om op vakantie te vertrekken naar de Verenigde Staten wanneer de bommen ontploffen. Wat volgt is één groot zwart gat voor Chantal. “Ik herinner me van de dag zelf en van de dag voordien helemaal niets. Ik heb pas terug ingepikt wanneer ik bij me thuis in mijn bed lag en mijn dochter me kwam wakker maken.” Nochtans verloor Chantal op geen enkel moment het bewustzijn. “Chantal is degene die me meetrok na de explosie, die riep dat we hier buiten moesten”, vertelt haar man Serge. “Ik stond zelf wat doelloos te draaien tot mijn vrouw me vastnam en we naar buiten liepen.”

Eenmaal buiten de luchthaven bleef Chantal haar man maar vragen of hij haar bril en haar tas niet had gezien. “Nu weet ik dat het de shock was, maar ik was die vragen beu en ben dan domweg gewoon teruggekeerd naar de luchthaven. Ik ben binnengestapt, zag het vuur woeden. Ik vroeg aan een van de brandweermannen die ondertussen ter plaatse was of hij soms een bril en een tas had gezien. Hij beval me natuurlijk onmiddellijk de hal te verlaten.”

Kinderrugzakjes
Het koppel vertelt het verhaal alsof het een droom betrof. Voor Chantal is het dat ook. Het is de shock, zeggen de dokters, die haar verhindert om zich ook maar iets te herinneren van 21 en 22 maart. Haar man Serge heeft wel bepaalde beelden op zijn netvlies gebrand staan. “Toen ik in die verwarring terug naar de luchthaven liep, zag ik de doden en de gewonden. Het vuur, het puin. De Apocalyps, dat is de enige term die ik er op kan plakken.”

Zes maanden na 22 maart hebben Serge en Chantal opnieuw hun leven hervat. De fysieke verwondingen – gescheurd trommelvlies, verwondingen aan de rug en handen door het rondvliegend metaal – zijn geheeld. “Het is een mirakel dat we dit overleefd hebben. Er moet een paal geweest zijn die in de weg stond en zo de grootste klap heeft opgevangen, dat kan niet anders”, vertelt Chantal.

Het koppel ging ondertussen zelfs al opnieuw op reis. De reis die ze hadden moeten maken op 22 maart, maar dan via Schiphol. Maar eerst moesten hun achtergelaten koffers nog afgehaald worden aan de luchthaven van Zaventem. “Al die bestofte en vernielde koffers. En dan vooral die kinderrugzakjes. Toen ben ik echt gekraakt. Ik heb de koffers ook lang thuis opgeborgen zonder ze te openen, ik wou eigenlijk alles weggooien. Maar dat voelde aan als opgeven. Dus heb ik een week voor we opnieuw op reis vertrokken de koffers afgestoft en zijn we ermee vertrokken.”

Militair tribunaal
Maar, het is niet omdat Chantal en Serge hun leven verderzetten, dat de gebeurtenissen achter hen liggen. “Ik weet dat ik blij mag zijn dat ik mijn kleinkinderen nog mag zien opgroeien. Maar langs de andere kant zijn we ook gewoon nog kwaad. Kwaad op de daders, die onschuldigen en kinderen de dood injoegen. Dit is niets minder dan een oorlogsdaad.”

En dus moeten de daders ook als dusdanig behandeld worden, vindt het koppel. “Moet ons land nu echt zoveel tijd en geld steken in mensen die als enig doel hadden zoveel mogelijk onschuldige mensen te doden? Zo'n mensen mogen zelfs niet voor een burgerlijke rechtbank verschijnen. Een militair tribunaal is de enige juiste weg hier”, klinkt het unaniem.

Ook de veiligheidsmaatregelen volstaan niet, fulmineert Chantal. “Zelfs nu is er nog altijd niet voldoende beveiliging op de luchthaven. Op Schiphol moet je door allerlei scanners, worden je vingerafdrukken genomen, kom je maar één per één binnen. In België kan je de luchthavens van Zaventem en Charleroi nog steeds zomaar binnenwandelen. Dat is toch te gek voor woorden?”

Het koppel wil niet dat dergelijke gebeurtenissen gebanaliseerd worden. “We merken nu al dat er gewenning optreedt bij de reeks incidenten die nog na Zaventem plaatsvonden. Maar we mogen dit niet aanvaarden als een voldongen feit. Nogmaals, dit zijn oorlogsdaden. Als we dit banaliseren, dan geven we toe. En dan is het allemaal voor niets geweest.”