6 maanden na aanslagen: 'Naar de IKEA ga ik niet meer'

Op donderdag 22 september is het zes maanden geleden dat de bomaanslagen in de luchthaven van Zaventem en het metrostation Maalbeek het hele land tot stilstand brachten. De feiten die zich die dag afspeelden staan nog steeds op het netvlies gebrand van de overlevenden. BRUZZ sprak met 5 mensen die elk op hun eigen manier proberen om te gaan met de psychologische gevolgen van die bewuste dinsdag.

Vandaag: Roberto (51) overleefde samen met zijn vrouw de aanslag op de luchthaven van Zaventem. Hij blijft zich steevast dezelfde vragen stellen en mijdt openbare plekken waar veel volk samenkomt. "En dan is er nog die blender die in mijn oor maalt."

Roberto bracht op dinsdag 22 maart zijn vrouw naar de luchthaven. Zij zou van daar afreizen naar de Verenigde Staten. Hij begeleidde haar tot aan de incheckbalie van Delta Airlines. Daar werd hun afscheid brutaal onderbroken toen de eerste bom op zo'n 40 meter van hen ontplofte.

"De tweede bom hoorde ik zelfs niet meer. Wat me vooral bijblijft, is de steekvlam die van links kwam. Mijn jas vatte meteen vuur, dus ik deed die zo snel mogelijk uit. Toen zag ik mijn vrouw op de grond liggen. Ik heb haar meteen opgepakt en ben met haar naar buiten gelopen. Waar ik de kracht vandaan haalde, weet ik niet. Het moet de adrenaline geweest zijn", vertelt Roberto.

Pas toen het koppel zich een weg naar buiten had gebaand, werden hun verwondingen duidelijk. "Iets moet mijn benen geraakt hebben, want ik kon niet meer stappen.“ Ook het besef van de impact van de gebeurtenissen kwam maar gaandeweg. "Eerst dacht ik dat we de enige gewonden waren, gewoon omdat we zo overhaast uit de luchthaven gevlucht waren en niet achterom hadden gekeken. Pas toen we voor de luchthaven een gewonde Amerikaanse vrouw zagen die we herkenden van in de luchthaven, begon het me te dagen dat er meer gewonden waren."

Volledige omvang
Toen Roberto en zijn vrouw uiteindelijk in een brandweerpost werden opgevangen, ontvouwde de ware toedracht zich helemaal. "Het bloed stroomde in kleine riviertjes langs ons. Ik denk ook dat een man die naast mij lag gestorven is terwijl ik daar lag. Toen pas besefte ik dat we er goed van af waren gekomen."

Eenmaal aangekomen in het militair ziekenhuis, kreeg Roberto het nieuws te horen van de andere aanslag. “Komt u van de luchthaven of van de metro?“, was de eerste vraag die hij daar te horen kreeg. “Pas toen zag ik al de slachtoffers binnenkomen van de aanslag op de metro en besefte ik de volledige omvang van de gebeurtenissen. Ook mijn zonen zijn toen aangekomen. Dat zicht, die grote zaal vol gewonden, dat had ik mijn 14-jarige zoon willen besparen."

Blender
Zes maanden later zijn Roberto en zijn vrouw fysiek goed gerevalideerd. Zijn vrouw had uiteindelijk 14 diepe wonden over het hele lichaam - veroorzaakt door de stukjes metaal die de spijkerbom bevatte - en werd geopereerd. Roberto zelf is hersteld van de verwondingen aan zijn benen, maar heeft nog steeds last van oorsuizingen als gevolg van de explosie. "Alsof er een blender 24 op 24 uur in mijn oor zit te malen. Dat is verschrikkelijk vermoeiend, maar zelfs specialisten kunnen er niet veel aan doen."

Maar wat het koppel blijft meedragen, zijn de psychologische gevolgen van die zwarte dag. "Bepaalde beelden blijven me achtervolgen. Die steekvlam. De stilte meteen na de explosies. Het lopen naar de uitgang. De angst dat er daar nog iemand zou staan wachten om de klus af te maken", vertelt Roberto met een glazige blik in zijn ogen.

10 minuten file
Hij blijft zichzelf ook dezelfde vragen stellen. "Ik had daags voordien nog aan mijn vrouw gezegd dat we zeker op tijd zouden vertrekken. Op dat uur naar de luchthaven rijden is immers vragen om file. We zijn dus vroeg vertrokken en hebben geen kilometer file gehad. Maar wat als we wel, zoals zo vaak, 10 minuten oponthoud hadden gehad? 10 minuten file op de Brusselse Ring, dat is alles wat er nodig was opdat we op dat noodlottige moment niet in de luchthaven zouden geweest zijn." Maar ook de omgekeerde vraag stelt zich. "Wat als we drie minuten vroeger waren geweest? Als we even daarvoor niet nog aan de foute incheckbalie stonden? Dan hadden we veel dichter bij de explosie geweest en hadden we het niet overleefd."

Sinds de aanslagen kampt Roberto ook met een onveiligheidsgevoel dat hem weerhoudt bepaalde dingen te doen. "Ik durf niet meer naar drukke plaatsen te gaan. Naar de IKEA of naar een grote winkel gaan op zaterdag, dat doe ik niet meer." Toch wil Roberto de schuld niet afschuiven op de veiligheidsdiensten. "Ik weet zeker dat ze hun werk doen. Maar dat het nog zal gebeuren, daar ben ik van overtuigd. Er moet maar één persoon door de mazen van het net glippen. Mensen die zo met onze waarden van democratie en vrijheid spelen, zijn niet tegen te houden."