Alain Van Brussel, ex-politieagent en zanger van De Braave Joenges

"Ik veronderstel dat ergens een engelke heeft gezegd: Diene, die moet Van Brussel heten. Mijn hele leven draait rond Brussel. Ik heb altijd in Brussel gewoond, ben bij de politie van Brussel geweest. Nu zing ik de blues in het Brussels Vloms en vecht ik voor de Brusselse taal. Iets zegt me dat het geen toeval kan zijn." Alain Van Brussel, politieagent op rust, is de tekstschrijver, zanger en gitarist van het bluestrio De Braave Joenges.

A lain zingt al lang de blues. De liefde bloeide open toen hij nog een tiener was.

"In de jaren zestig luisterde ik naar muziek van kleppers zoals Cream, Savoy Brown, Fleetwood Mac, The Rolling Stones, etc. Straffe gasten met de 'Hope I die before I get old'-mentaliteit, al zijnde meeste nog in leven. Die muziek van jonge Engelse en Amerikaanse muzikanten was voor mij het begin. Daarna heb ik John Lee Hooker ontdekt, door een plaat die hij samen met Canned Heat had gemaakt. Een openbaring die alles heeft veranderd; het betekende het begin van een zoektocht naar de bron van de blues, de slavenmuziek. Drie akkoorden - of zelfs maar één - en het leven".

Enkele jaren volgde een ander begin: dat van het leven als volwassene. Het betekende werken, een gezin stichten. "Een mens moet zijn prioriteiten kennen. Mijn geld werd voortaan aan andere dingen besteed dan alleen maar aan het kopen van platen. Mijn gitaar, een kopie van een Gibson Hummingbird waarop ik wat geprutst had, ging de kast in. Daar is ze zo'n tien jaar gebleven, tot de dag waarop ik besloot om ze te verkopen omdat ik er toch niets mee aanving. Maar toen ik ze van onder het stof haalde, was het net alsof ze mij zei: 'Niet verkopen, jongen. Oefenen!' Waarop ik voor het eerst in mijn leven gitaarlessen ben beginnen te volgen."

"Kort daarna heb ik mijn eerste groepje opgericht, Mellow Tones Blues Trio. De band was geen lang leven beschoren. Vervolgens was het de beurt aan The Blue Flame. De band bestond uit een drummer en bassist die mijn gitaarleraar aanbracht, een mondharmonicaspeler en ikzelf. Een prachtige tijd. Vijftien jaar lang hebben we samen gespeeld."

Ervaring van de straat
Al die jaren combineerde Van Brussel zijn muziek met zijn job als politieagent. Zo hield hij als politieman te paard tien jaar lang toezicht gehouden in Ter Kamerenbos, deed hij secretariaatswerk en bemande hij mee de verkeersdienst aan de Van Praetbrug.

"Ik was graag politieman. Ik stond in dienst van de gemeenschap zonder er de slaaf van te zijn. Als ik de mensen kon helpen, dan deed ik dat met plezier. Ik heb in al die jaren heel wat mooie dingen beleefd, Tragische momenten ook, zoals het Heizeldrama. Het was een prachtige dag, schitterend weer. En plots... Plots was het oorlog. We wisten wel dat het geen gemakkelijke dag zou worden - overmatig drankgebruik en zomerse temperaturen vormen nu eenmaal voor een gevaarlijke cocktail - maar dat het die proporties zou aannemen, kon niemand voorspellen."

"Mijn laatste post was ook niet echt een geschenk. Ons takenpakket bestond er onder meer uit om ter plekke te gaan bij zware verkeersongevallen, pv's op te maken en contact op te nemen met het parket. Verschrikkelijke dingen heb ik daar gezien. Uiteindelijk is het me allemaal een beetje te veel geworden en ben ik er op mijn achtenvijftigste mee gestopt. De jobomschrijving was helemaal veranderd. Alles diende op computer te gebeuren, ervaring werd niet meer naar waarde geschat. Beu werd ik het om geconfronteerd te worden met jonge snaken die net van de schoolbanken kwamen en die het allemaal beter wisten. Ze beseften niet dat je het beroep alleen maar al doende kon leren, door de ervaring op straat. Die jonge ketten weten het niet meer. Neen, het draait nu rond regeltjes volgen, reglementen, formulieren invullen, etc. Het aspect van mensen helpen is helaas op de achtergrond verdwenen."

"Mijn vrouw was toen al met pensioen. Het was welletjes geweest. En nu is het genieten, ben ik op mijn gemak, zijn wij op ons gemak. Ik kan muziek spelen zonder mij in bochten te moeten wringen door onregelmatige werkuren. Ik ben ook beginnen te schilderen, volg lessen aquarel aan de academie van Watermaal-Bosvoorde."

Geen egogedoe
Muziek spelen doet Alainke nu met De Braave Joenges, zijn partners in crime Bompa Guy op dubbel bas en Super Mario op de mondharmonica.
"Het is allemaal zowat vier jaar geleden begonnen. Peter Anger, die bij de RTBF werkte en gespecialiseerd was in het maken van dierendocumentaires, nam contact met mij op. Als laatste bijdrage voor zijn pensioen wilde hij de melomaan in zich plezieren met een docu over bluesmuzikanten die niet professioneel bezig zijn. Het wilde niet echt vlotten, waarop ik hem zei: 'En wat als er een rasechte Brusselse bluesgroep zou bestaan?' Ik had op dat moment al enkele teksten in het Brussels Vloms geschreven. Mario en Guy maakten het plaatje compleet. Van bij de eerste repetities klikte het meteen. Het resultaat was de docu Little City Blues, die vertoond werd in het RTBF-programma Quai des Belges. De trein was vertrokken."

"Voordeel is dat we alle drie op een leeftijd gekomen zijn waarop we het egogedoe, waar zoveel muzikanten last van hebben, reeds lang achter ons hebben gelaten. Ik beschouw Mario en Guy als broers en ik denk dat dat gevoel wederzijds is. Het moet ook plezierig blijven. Als er constant gerommel en geruzie is, valt het niet vol te houden. Dan kan er volgens mij ook geen goede muziek gemaakt worden: je geeft je gevoelens door aan je medemuzikanten. Er moet een band zijn, een harmonie."

Volwaardige taal
Ook doen De Brave Joenges het een beetje om het Brussels te verdedigen.

"Ik heb het Brussels van mijn grootouders van mijn moeder geleerd. Mijn vader was een Waal die nooit een woord Nederlands heeft gesproken. Wij woonden aan de Zwarte Vijvers in Molenbeek. Ik kwam iedere dag bij mijn grootouders over de vloer. Zij hebben mij volledig in het Brussels opgevoed, terwijl ik school liep in het Franstalig onderwijs. Op mijn 24ste ben ik politieagent geworden in Brussel-Stad en ook daar was het Brussels de meest gebruikte taal. Bij de federale politie zitten niet veel echte Brusselaars meer. Ik begrijp ook niet dat mensen zeggen: 'Thuis spraken mijn ouders Brussels, maar ik doe het niet want ik vind het vulgair.' Een taal kan niet vulgair zijn. Enkel de gedachten die je met taal doorgeeft, zijn vulgair."

"Ik noem het Brussels een volwaardige taal, geen dialect. Een taal die meer en meer aan het verdwijnen is, die moet verdedigd worden, zoals iedere streektaal verdedigd moet worden. Je moet daar fier op zijn, je mag dat niet marginaliseren. Dat Brussels is iets van ons, het zit in ons hart en bloed. Onze teksten zijn tijdloos. Bluessituaties zijn tijdloos: platzak zijn, vrouwenaffaires, drank, liefdesverdriet, etc. Situaties die we met een Brusselse zwans en humor brengen. En bij onze optredens spreek ik het publiek ook toe in het Brussels, vertel ik een verhaaltje rond de nummers, zodat de mensen voor een paar uurtjes hun problemen kunnen vergeten. Mooi is het als iemand achteraf je zegt: Ik heb werkelijk genoten, wat jullie brengen is iets dat ik nog nooit heb gehoord."

Hart en bloed
Sinds kort is er nu ook een CD, For Brusseleirs Only. Daarop staan nummers als 'K èm Miseire, Op de Vlovemèt, Beire Janssens Boogie, Stamenei Boes en Brussel, ge zèt ma Lééf!

"Omdat er steeds meer vraag naar kwam, hebben we uiteindelijk wat centjes aan de kant gezet om de CD te kunnen opnemen. Alle vijfhonderd exemplaren zijn tot onze grote verbazing op enkele maanden de deur uitgevlogen, we hebben er nog eens vijfhonderd laten bijmaken. Ik denk echt dat we een mooi verhaal aan het schrijven zijn, een verhaal dat nog lang niet voorbij is. Waar het einde ligt, weet ik niet. Ik heb nog zoveel inspiratie, de krant zit vol blues tegenwoordig."

"Er zijn soms mensen die me zeggen: 'Blues, dat moet toch in het Engels gezongen worden!' Ik zou bij God niet weten waarom. Als ik Sweet Home Chicago zou zingen, zou ik liegen. Ik ben daar nog nooit geweest. Een muzikant die liegt, dat hoor je, dat voel je. Brussel, dat ben ik, dat is mijn hart en bloed. En dat wil doorgeven. Met mijn beperkingen, maar ook met bezieling. Ik heb de verplichting om verder te doen wat ik nu doe. Het is een beetje alsof ik bezeten ben".