Anne Goldschmidt, La Mercerie: 'In de traditie van Wenen en Parijs'

"De dag van vandaag op eigen houtje een horecazaak opstarten, zonder enige ervaring. Je moet wel goed gek zijn om je in dergelijk avontuur te storten. Zelf heb ik ook getwijfeld, maar het is nu eenmaal zoals een kind op de wereld zetten. Je weet niet goed waaraan je begint, toch zegt elke vezel in je lijf dat je door moeten zetten." Anne Goldschmidt, decorateur, is de moeder van La Mercerie, kersvers thee- en degustatiesalon in de Flageywijk. In wat ooit een vertrouwde band- en garenwinkel was in de Vergniesstraat.

Geboren en getogen Brusselse is ze, Anne Goldschmidt. Uit een kroostrijk gezin in Ukkel. Zowat tien jaar geleden volgde ze haar man, Gauthier, naar het buitenland. Eerst naar de States, vervolgens naar Schotland. “Gauthier, ingenieur actief in de sector van de hernieuwbare energie, had er een job gevonden in Houston. Voor hem een opwindend avontuur, voor mij min of meer een schok. Ik had nooit echt gereisd en daar zat ik dan plots in een stad met enorme boulevards, waar iets te voet doen zowat gelijk stond aan een ondermijnende activiteit. Wat me vertrouwd was in Europa, vond ik er nergens terug. Na 3,5 jaar Houston kreeg Gauthier de kans om in Berkeley, Californië, zijn ding te doen. Daar ontdekte ik een ander Amerika, een droom. De landschappen, de baai van San Francisco. De mentaliteit ook: een wereld van verschil met die van Texas.”

“Bovendien kreeg ik er de kans een vervolg te breien aan mijn Brusselse carrière als decorateur. In de theater- en de filmwereld. Een fantastisch leven was het: werken, ontdekken, savoureren. Tot Gauthier naar Boston werd gedetacheerd. Elke week moest hij op en af pendelen. Allerminst prettig, ten langen leste besloten we terug te keren naar Europa. Voor België waren we echter nog niet klaar. Gelukkig kon Gauthier aan de slag in het bureau van zijn firma in Edinburgh. Twee jaar zijn we er gebleven. Schotland, prachtig. De zeiltochten met mijn man langs de eilanden, de kust van Skye, onvergetelijk. Maar werk vinden was er voor mij erg moeilijk. Dus wenkte Brussel opnieuw. Ik had me negen jaar lang min of meer weggecijferd voor de loopbaan van Gauthier, het volstond.”

Horeca?
België, weer thuis. Echt thuis. Toch misten Goldschmidt en haar man wat ze hadden achtergelaten. Het schitterende Californische klimaat onder meer, de natuurpracht van Schotland. Lekkere gerechten ook die ze onderweg hadden leren kennen en appreciëren.

“De typische brunches met topproducten waar we zo konden van genieten, het was niet eenvoudig om in Brussel diezelfde atmosfeer terug te vinden. Ondertussen had Gauthier met zijn bedrijfje dit pand hier gekocht. Pand waar lang Mercerie Suetens was gevestigd, een band- en garenwinkel. Hij: ‘Ik moet er iets mee doen, interesseert het je er een project op te starten? In de horeca misschien?’ De horeca, dat zag ik helemaal niet zitten. Maar tegelijkertijd had dit gebouw – van de hand van architect Leon Delune, met beschermde gevel – iets wat me inspireerde. Meer en meer liep ik er warm voor. Onze vraag om de bestemming van het gebouw te veranderen, viel bij de gemeente echter aanvankelijk in dovemansoren. Blijkbaar hadden ze angst dat het de zoveelste pittabarak in de buurt zou worden. Of de zoveelste tent die ’s avonds mogelijk voor overlast zou kunnen zorgen. Uiteindelijk hebben we de gemeente toch over de streep weten te trekken, ervan kunnen overtuigen dat we met onze horecazaak een meerwaarde willen bieden. Iets in de Weense en Parijse traditie, waar het Brussel toch op vele plekken aan ontbreekt. Een zaak met standing, maar allerminst exclusief, toegankelijk. Waar vriendinnen kunnen bijkletsen, oma’s met hun kleinkinderen kunnen komen verpozen, studenten ontstressen. Bij een heerlijk kopje koffie of thee, een gebakje, een lekker hapje. Met een vriendelijke, gepersonaliseerde bediening. Kwaliteit, schoonheid, gemoedelijkheid en warmte in één. Met respect voor wat geweest is, ook door de naam: La Mercerie.”

Verrijkend
Een idee is één ding, het daadwerkelijk verwezenlijken is andere koek. Het is gebeurd met vallen en opstaan.

“In november van vorig jaar ben ik begonnen met het decor uit te werken. Vertrekkend van de rijke picturale geschiedenis van het porselein van Sèvres. Een geschiedenis die teruggaat tot de periode van Lodewijk XV en Madame de Pompadour. Theatrale barok, maar dan op mijn manier. Met de hulp van twee vriendinnen ben ik daarop beginnen schilderen en construeren. Banken in hout en stuc. Plafondschilderingen van engeltjes die aan het koken en het smullen zijn. Speels. Waarbij ik heb mogen rekenen op de steun van het Théâtre National, waarvoor ik lang geleden nog had gewerkt en dat me een deel van zijn ateliers ter beschikking heeft gesteld. Daar heb ik de plafondschilderingen op de grond kunnen uitwerken, waarna we ze hier aan het plafond hebben gekleefd.”

“Dat was het decoratiegedeelte, mijn beroep. Iets waar ik mee vertrouwd was. Maar al wat met horeca te maken heeft, was helemaal nieuw voor mij. Een ontdekkingsreis die me zal bijblijven. Niet steeds positief, de papierwinkel, een kleine nachtmerrie. Voor alles en nog wat is er een document A nodig, een document B, C... De investering was ook niet niks. Gelukkig maar dat de steun van Atrium er was. Op de inrichting van de keuken en het afzuigsysteem hebben we niet beknibbeld. Dat mag ook niet, wil je kwaliteit brengen. Op andere dingen wel, de kannen, het vaatwerk, bijvoorbeeld, die komen van de rommelmarkt, de tafels uit de stock van een vriend die actief is in de cinemawereld. Het is en blijft steeds wikken en wegen tussen het beste van het beste en tegelijkertijd toch toegankelijk te zijn.”

“De weg, op zoek naar de producten van kwaliteit, dat was dan weer een ander verhaal. Verrijkend. Koffie van een kleine Napolitaanse branderij – die Gauthier heeft gevonden –, organisch gekweekte thee uit India, Schotse zalm van een kwekerij aan het overweldigende Loch Lomond. Kwaliteit, artisanaal, gezond, biologisch waar het kan. Verrijkend op culinair vlak, verrijkend op menselijk vlak: iemand mogen ontmoeten, die leeft voor het product dat hij slijt, het is en blijft een ervaring die je in het leven iets bijbrengt.”

“Met La Mercerie willen Gauthier en ik indrukken, smaken, sensaties en gevoelens samenbrengen en delen, waarvan we in onze jaren in het buitenland hebben mogen van genieten. Een ambitie, een voorrecht. Bedoeling is bovendien niet alleen een handelszaak uit te baten, met een kleine ploeg, ook een ruimte te creëren voor ontmoetingen, al dan niet officieel. De dinsdag en de woensdag. Daarom zullen we aanvankelijk enkel in de weekeindperiode – vrijdag, zaterdag, zondag – voor het cliënteel geopend zijn, de dinsdag en de woensdag willen we voorbehouden voor ontmoetingen, hetzij privé, hetzij officieel.”

“De dagen dat we geopend zijn, serveren we ontbijt in de voormiddag, vervolgens kleine hartige hapjes tot zes uur en om vier uur in de namiddag gebak. Zout en zoet. Dat alles geïnspireerd door wat we hebben mogen proeven in de States, in Engeland, in Schotland. Onder meer bij Chez César in Berkeley, gelegen vlak naast het instituut van Alice Waters, Chez Panis. César die ons steeds weer wist te verblijden met Spaanse specialiteiten.”

“De gerechtjes zullen bereid worden door Laura Harris, een jonge Engelse vrouwelijke chef, die de helft van haar leven in Frankrijk heeft gewoond. Engeland, Frankrijk, Schotland, Italië, de Verenigde Staten... La Mercerie is helemaal geënt op het kosmopolitische Brussel. Net als mijn familie. Mijn grootvader van moeders kant was een Tsjech, mijn grootmoeder van vaders kant is Nederlandse.”

La Mercerie, Vergniesstraat 2, Elsene
open: vr van 8.30 tot 18.00 + za & zo van 9.00 tot 18.00