Bijzondere liefdes in Brussel

Sophie, Max en Stéphane

Het is luidruchtig in Café Central, hartje Brussel. Stamgasten proberen over de muziek heen te schreeuwen, glazen klinken, de barman stommelt wat achter de barkast. Max, Stéphane en Sophie zitten stil aan een tafeltje. Sophie (33) houdt de hand van Stéphane (42) vast, Stéphane die van Max (36).

“Ik heb me altijd al vreemd gevoeld in gewone relaties,” zegt Sophie. “Ik voelde me zo schuldig omdat ik interesse had in anderen. Het maakte me ongelukkig, ik had het gevoel dat ik de slechterik was, la Méchante. Maar ik wil niemand kwetsen.” Ze ontmoette Stéphane, die nog niet zo lang daarvoor de polyamorie via vrienden had leren kennen. Hij was getrouwd met Max.

“Toen Stéph het me vertelde, was ik erg onzeker,” zegt Max. “Maar ik ben bijgedraaid. Het heeft echt iets geopend in onze relatie, het heeft ons bevrijd op veel vlakken. We hebben elkaar herontdekt. We denken als het op relaties aankomt vaak in termen van bezit. Jij bent van mij, ik van jou. Maar Stéphane is niet ‘mijn’ geliefde, hij is ‘een’ geliefde. Als je dat bezit uit de vergelijking haalt, dan ontstaat er veel vrijheid. Wat is er mooier dan elkaar vrijheid geven?”

“Volgens mij moet iedereen nadenken over het klassieke schema huisje-­tuintje-kindje,” zegt Stéph, die zijn innige liefde voor Max en Sophie niet onder stoelen of banken steekt. “Het klassieke schema is niet per se slecht, maar zeker niet zaligmakend.”

Alan en Leonardo

Alan De Bruyne en Leonardo Alan de Souza zijn al bijna negen jaar een koppel, sinds 2014 wonen ze samen in Molenbeek. Onder hun appartement raast het verkeer over de Leopold II-laan, binnen vindt het paar rust, liefde en creativiteit.

Het verhaal van de twee leest als een sprookje. Alan (51) komt uit het onooglijke Tollembeek, Leonardo (31) uit de miljoenenstad Sao Paolo. Toen Alan voor een werkopdracht in Sao Paolo was, zag hij Leonardo op de metro. En als bij toeval kwamen ze elkaar dezelfde avond nog eens tegen in een club. De toevallige ontmoeting draaide uit op een wervelende liefdesaffaire.

Maar toen het prille liefdesgeluk was gaan liggen en Alan terug was in België, sloeg de twijfel toe. Of liever, de clichés. “Wanneer ik bij hem was, leek alles logisch. Pas toen mensen vragen begonnen te stellen, begon de twijfel,” zegt Alan. Bij Leo klinkt eenzelfde verhaal. “Ja, je vraagt je af of de relatie wel zal slagen. Je bent achterdochtig.”

De achterdocht ging vlug liggen en maakte plaats voor een ongebruikelijke liefdesrelatie. Eentje die zich weliswaar moest wapenen tegen de buitenwereld. Niet alleen bij vrienden en familie, hoewel die al snel de eerlijkheid van hun liefde inzagen, maar ook bij de staat. “Het stereotype van ons leeftijds- en cultuurverschil is zodanig geïnstitutionaliseerd dat onze relatie onmiddellijk als een schijnhuwelijk werd gezien,” zegt Alan.

Op de achtergrond klinken Madonna, Donna Summer en Elton John. De twee houden elkaars hand vast, vullen elkaars zinnen aan. “Nee,” zegt Leonardo, “de clichés gaan niet weg. Ook niet bij onszelf. We moeten eraan blijven werken. Dat is inderdaad vermoeiend.” Alan vult aan. “Als koppel zien we de verschillen niet meer, maar de maatschappij herinnert er ons constant aan.”

Nica Broucke

Nica Broucke is een wervelwind. Ze stapt de Ravensteingalerij in getooid in een witte jas met dito baret en helrode lippen. Enkele minuten later, vertelt ze over haar single leven, terwijl ze een kommetje pikante Thaise soep bestelt. “Waar zijn de interessante mannen? Ik kom ze gewoon niet tegen!”

Broucke heeft een relatie van meer dan twintig jaar achter de rug en heeft drie kinderen. Ze geniet van het leven, “van de jacht en de pluk”. Een man heeft ze niet meteen nodig. Of toch? “Ik ben een grote amateur van oesters, maar kan ze helaas niet zelf opendoen. Ja, áls ik al een man mis, dan om oesters te openen.”

“Ik ben heel gelukkig. Er is echt geen leegte om te vullen in mijn leven. Ik kom uit een grote familie, vier zussen wonen in Brussel. Ik ben heel close met mijn kinderen, heb leuke vrienden en een leuke job. Mocht ik een nieuwe relatie hebben, zou dat een mooi surplus zijn. Niet omdat ik er zo nodig behoefte aan heb. Ik word niet bevangen door periodes van eenzaamheid.”

Ze is niet de enige. “Ik merk dat er in mijn generatie van veertigers en prille vijftigers een overaanbod is van intelligente, mooie en grappige vrouwen en een onderaanbod van mannelijke singles. Bij de generatie van mijn dochters zie ik net hetzelfde,” zegt ze. “Ik heb een theorie. Mannen die uit een lange relatie komen, verwerken hun breuk door snel iemand anders en jonger te zoeken. Vrouwen lassen dan meestal een pauze in. Single zijn in Brussel als vrouw, dat is van alle generaties. Als je geen poppetje bent, is het heel moeilijk denk ik.”

“Een man zou de kers op de taart zijn. Maar waar zijn de interessante, single mannen? Ofwel zijn ze bezet, ofwel zijn ze gay, ofwel zijn ze niet geïnteresseerd of ben ik te oud,” zegt ze. De hete Thaise soep is intussen op. Ze stift haar rode lippen bij. “Weet je, dat wil ik ook nog zeggen, ik ben nooit getrouwd, maar het lijkt me wel echt fantastisch om te doen.”