Brusselaars in de frontlinie (13): klinisch biologe Dr. Marie Tre-Hardy

Elke avond weerklinkt in de straten applaus voor het medisch personeel. Terecht. Maar naast ziekenhuispersoneel staan nog tal van minder belichte beroepen vandaag in de frontlijn. Of het nu kassiersters, welzijns­werkers, apothekers of agenten zijn, allemaal zorgen ze ervoor dat de stad ook in tijden van een pandemie niet stilvalt. Vandaag: klinisch biologe Dr. Marie Tre-Hardy.

Een gezin middenin de storm. Zo kan je het huishouden van klinisch biologe Dr. Marie Tre-Hardy wel omschrijven. Tre-Hardy werkt zelf in het laboratorium van de Iris Zuid ziekenhuizen, waar ze momenteel vooral Covid 19 testen aan het uitvoeren is. Met een partner die deel is van het corona-taskforce van minister Philippe De Backer en twee jonge kinderen ervaart Tre-Hardy deze periode nogal wat hectischer dan de gemiddelde Brusselaar: “We leven in de urgentie”.

“De eerste keer dat ik iets hoorde over corona was al in januari in een medisch artikel. Ik was als microbiologe zeer gefascineerd, maar ik had nooit kunnen voorspellen dat het zo een vaart zou lopen,” zegt Tre-Hardy, “de experten waren toen nog heel geruststellend”.

“Na de eerste besmettingen zijn we ons beginnen voorbereiden door het nodige materiaal te verzamelen en kennis op te doen om de testen te kunnen uitvoeren. Er hing een vreemd soort stilte in het labo toen, echt een stilte voor de storm.” Ondertussen klopt Dr. Tre-Hardy lange dagen, en zelfs weekends, om de corona-testen zo snel en correct mogelijk uit te voeren.

Tre-Hardy moet overigens niet enkel de corona-testen doen, maar ook bijkomende onderzoeken om de artsen te helpen kiezen welke behandeling het meest van toepassing is bij de individuele patiënt. Of ze bang is om zelf besmet te worden op de werkvloer? “Dat risico is er, al probeer ik daar niet zoveel bij stil te staan en hebben we de nodige beschermingsmaterialen. Bovendien loop ik meer risico om besmet te worden op weg naar het labo, dan in het labo zelf.”

“Ik heb mij nog nooit zo nuttig gevoeld, ik heb nog nooit zoveel solidariteit gezien op de werkvloer” getuigt ze, “maar het is zeer zwaar. Het is alsof de tijd buiten stil staat, maar wij staan middenin een wervelwind en moeten blijven doorgaan”. Zorgen maakt ze zich wel, vooral over haar kinderen. “Mensen die in de eerste lijn staan, zoals mijn man en ik, zijn bijvoorbeeld niet in staat om het huiswerk van de kinderen correct op te volgen. Ik hoop dat daar rekening mee zal worden gehouden vanuit de onderwijssector."

In de ziekenhuizen van Iris Zuid, waar Tre-Hardy werkt, voelen ze ook de solidariteit van buitenaf: “Elke dag worden er wel eten, briefjes, chocolaatjes en dergelijke gestuurd. Al kunnen we waar ik woon het dagelijks applaus niet horen, voel ik wel de solidariteit die iedereen heeft in deze crisis. Ik hoop dan ook dat de echte zorgverleners, de artsen en verpleegkundigen, die erkenning zullen blijven voelen na de crisis”.