Buurt ziet het niet zitten: 'Waarom geen spuitruimte op de Louizalaan?'

Volgende maand opent de eerste gebruiksruimte voor drugsverslaafden in Brussel de deuren. Het centrum komt er in de Stalingradwijk, en die buurt is allesbehalve opgezet met de komst van de zogenaamde spuitruimte. “Waarom komt die er hier en niet in een chique buurt?”

De Woeringenstraat is een klein, onopvallend straatje dat de Lemonnierlaan verbindt met de Zuidlaan. Behalve een hotel waarvan de deuren gesloten zijn en een kleine doe-het-zelfzaak is er weinig te zien. Maar volgende maand wacht het straatje van nog geen honderd meter een primeur: de eerste risicobeperkende gebruiksruimte voor drugsverslaafden in Brussel opent er de deuren in een pand van het OCMW van de Stad Brussel, in het midden van de straat.

“Het is niet dat we iets hebben tegen drugsverslaafden, maar in een commerciële wijk als die van ons heeft zo'n centrum toch geen plaats? Een spuitruimte plaats je toch niet tussen de hotels en cafés,” vertelt barman Abdel op een terras van een theehuis om de hoek. De handelaars in de wijk lijden al genoeg, klinkt het, door de coronacrisis én door de werken aan de nieuwe metrolijn.

“De wijk is een grote werf geworden. We hebben niet alleen parkeerplaatsen, maar ook klanten verloren. Door de nieuwe metrolijn en corona hebben we zestig procent van onze omzet verloren. En nu wil de Stad hier een spuitruimte openen? Wil men ons met de grond gelijkmaken? Waarom hier en niet in een chique buurt? Waarom geen spuitruimte op de Louizalaan?”

Anderhalve maand geleden werden de buurtbewoners ingelicht over de komst van de gebruiksruimte tijdens een bijeenkomst met Transit, de vzw die al 25 jaar ervaring heeft met hulpverlening aan drugsverslaafden en die zal instaan voor het beheer van het centrum in de Woeringenstraat, en met burgemeester Philippe Close (PS). “Stop met het een spuitruimte te noemen,” zei Close toen. “Zo lijkt het alsof we drugsgebruik aanmoedigen, maar we begeleiden mensen naar een sociaal zorgtraject.”

Vechtpartijen

Toch leeft de perceptie in de buurt dat het louter een spuitruimte betreft, die voor meer problemen dan oplossingen zal zorgen. “Nadat ze gebruikt hebben, belanden die mensen toch gewoon weer op straat? We wonen in een wijk waar al veel drugsgebruikers zijn. Dat geeft nu al veel overlast, met bijna dagelijks vechtpartijen op de parking,” wijst Hifah naar de middenberm tussen de Poincarélaan en de Zuidlaan. De jonge vrouw woont zelf op de hoek van de Zuidlaan en de Woeringenstraat en vreest net als veel andere buurtbewoners voor een aanzuigeffect. “Want zo krijgen mensen de mogelijkheid om op een legale manier te gebruiken. We willen een oplossing, en in de plaats daarvan wordt het probleem gelegaliseerd. Er zullen niet alleen meer verslaafden, maar ook dealers naar onze wijk trekken. Het zal alleen maar meer onveiligheid veroorzaken.”

Het nimby-syndroom, not in my backyard, leeft sterk in de wijk. Maar volgens Close en Transit kan zo'n gebruiksruimte alleen maar effect hebben als ze zich in de buurt van de gebruikers bevindt. “Ik zie de gebruikers vaak voor mijn deur rondhangen. Het zijn dikwijls ook daklozen,” zegt Virginie, die recht tegenover de toekomstige gebruiksruimte woont. “Ik besef dat deze mensen wel ergens geholpen moeten worden. Maar liever niet in mijn wijk.”