Column Freddi Smekens: In de wolke

In de wolke zaain heeft met een dromerige toestand te maken, daar waar op e wolkske zitte eerder verwijst naar een soort van gelukzaligheid. Op het eerste gezicht althans. Want bij nader inzien hebben ze toch heel wat met elkaar te maken. "Ja mo, wa es 't na?" zal de attente lezer opmerken - en niet helemaal onterecht. Zeker niet wanneer ik hier de bedenking maak: wee da in de wolke es, kan er eive good op ientje goen zitte. Die redenering klopt volgens mij als een bus. We zullen ze beide hieronder wat nader analyseren.

Beginnen we met in de wolke zaain. Ik had het net over dromen. Daarmee bedoel ik wel degelijk dromen in waaktoestand. En in dat geval is de marge tussen dromen en denken zeer klein. Wat dat denken betreft heeft in de wolke zaain onvermijdelijk met positieve aspecten te maken. Kijk daarbij gerust naar de kleur van de wolken waarin u zich bij gelegenheid bevindt. U zult het, waarde lezer, met mij eens zijn dat het nooit onweerswolken zijn. De wolken waarover wij het hebben en waarin we ons gelukkig af en toe bevinden, hebben altijd de kleur van, zeg maar, 'n schuun witte dooif.

Natuurlijk is dat gevoel van in de wolke zaain meestal - en ik zou haast zeggen: spijtig genoeg - van tijdelijke aard. Komt daarbij dat we niet altijd zelf te beslissen hebben waar en wanneer we in de wolke zaain. Maar eigenlijk is dat maar goed ook. We beslissen tenslotte ook niet wannier we van onze stool of ooit de locht valle. Men kan gerust stellen dat het de omstandigheden zijn die ons geestelijke weerbericht bepalen. Trouwens, we beseffen omzeggens nooit dat we in de wolke zaain. Het is pas kort (of ietsje langer) daarna dat we ons van die merkwaardige toestand bewust worden en er meestal een mooie herinnering aan overhouden. De wolken als houvast, wie had zoiets ooit durven te denken?

Natuurlijk zijn er ook omstandigheden waarbij in de wolke zaain niet helemaal gepast is, of althans niet door iedereen als gepast ervaren wordt. Een voorbeeld daarvan heb ik tijdens mijn even briljante als memorabele lagereschoolcarrière maar al te dikwijls aan den lijve ondervonden. Zoals menige lezer nog zal weten, was good oplette in die tijd een soort adagium. Iets wat men heden ten dage een 'must' zou noemen.

Niet dat ik in die prille en kwetsbare jeugdjaren een schoolvoorbeeld van ne fleereflooiter was, hoewel meer dan een medeleerling van het tegendeel zou kunnen getuigen. Mo de dinge zaain na iene ki gelak as ze zaain en gelak as ze woere.

Enfin, ik hoop in elk geval niet de enige te zijn die zich tijdens de les af en toe in de wolke bevond. Dat had echter meer te maken met creatief-meteorologische omstandigheden dan met desinteresse. Achteraf bekeken kan ik mij in die uitleg heel goed vinden.

De vraag is natuurlijk of de schoolmeester (met al het respect dat ik hem verschuldigd ben) daar ook zo over dacht. In faaite hem ik altaaid gepaasd dat hem gelaaik haa.

Maar waar gaat het in dat geval, het mijne dus, concreet om? Met andere woorden: hoo plukte daan brave man ma ooit de wolke? Het is niet zonder schroom dat ik u hierbij uitsluitsel ga geven. Het was de zoveelste keer dat ik van de miester een aanmaning kreeg in de vorm van: "Smekens! Ge zijt weer aan het dromen! Weer niet aan het opletten! Kunt ge voor mij en voor heel de klas herhalen waar ik het hier net over had?!" Van uit de lucht vallen gesproken, waarde lezer. Mo gelak as altaaid bringe de wolke gooje roed en had ik mijn antwoord als een spiekbriefje bij de hand. Dat ging dus van: "Waar u het hiernet over had, meester..." Nooit heeft mijn meester mij daarna nog ooit de wolke getrokke. Maar het mag wel gezegd worden dat zijn schampere glimlach er veel, zo niet alles heeft toe bijgedragen dat ik in het vervolg mier baa de pinke as in de wolke was. Zo ziet men maar dat een goed onderwijzer aan de basis ligt van zowel kennis als zelfkennis.

Dit alles gezegd zijnde rest mij te hopen dat we allemaal de kans krijgen om af en toe de wolken te kunnen verkennen en er ons zu good meugelaaik in te veule.