Column Freddi Smekens: Kwaait

H et mag in elk geval geen gewoonte worden, zoveel is wel zeker, waarde lezer. Ik heb het hier namelijk over iets verliezen. Beter gezegd: eet kwaait geroeke .

Gelukkig zaain we nuut ni alles kwaait wa we kwaait zaain . Denk maar aan de opluchting die we voelen op het moment dat we eet weigevonne hemme. En dat komt haast even vaak voor als het feit dat we eet kwaait gerokt zaain . Moesten we het rekensommetje maken van wat we in ons bestaan al kwaait gerokt zaain , dan zou elk van ons aan een aardig sommetje komen, dacht ik. Ik durf me niet voor te stellen in een wereld te leven waar we nooit meer eet kwaait geroeke . Want stel u voor, waarde lezer, dat we alles nog zouden hebben wat we ooit kwaait gerokt zaain . Zouden we plaats genoeg hebben om alles in onze kelder, op onze zolder, in de woonkamer of keuken op te slaan? Ik paas het ni . En zelfs in ons geheugen zouden we plaats te kort komen.

Maar laten we niet te lang bij het verlees stilstaan, waarde lezer. Misschien wél even bij het feit dat wat we kwaait gerokt zaain , toch ééverans moot zaain . Paniek is dus niet nodig. Nog niet zo lang geleden had ik het over serendipiteit. "Gooj doe na waal auver beginne?" schreeuwt een onwetende onverlaat mij toe. En waarom eigenlijk ook niet, waarde lezer? Iets vinden waarnaar men niet op zoek is, kan tot merkwaardige resultaten leiden. Natuurlijk mag het niet de bedoeling zijn zu veul meugelaaik kwaait te geroeke vè zu veul meugelaaik te vinnne . Maar we kunnen er toch rustig van uitgaan dat we de mieste dinge dee we kwaait zaain , op een dag weer zullen tegenkomen. Zonder er daarbij mee rekening te houden dat er dingen zijn die we allemaal leever raaik dan kwaait zaain . Heel belangrijk bij dat alles, waarde lezer, is dat er één ding is waarvoor we moeten waken het niet te vlug te verliezen. Toen iemand onlangs nog vroeg wat dat wel mocht zijn, antwoordde ik: "Gaa zult doe gien last van hemme." Prompt kreeg ik als repliek: "En vèwa ni?" Wat kon ik toen anders zeggen dan "Omda ge gien verstand hèt" ? Het had natuurlijk wat beleefder gekund, waarde lezer, mo wannier ze mè mooilaaike vroege afkomme, geroek ik rap de pedalle kwaait .

Nu is het ogenblik gekomen om ons woordje kwaait even te relativeren. Persoonlijk hecht ik nooit veel geloof aan iemand die zegt: "Ik ben alles kwaait." Omdat ik van oordeel ben dat we, zolang we in dit ondermaanse rondwaren, altijd iets zullen hebben wa we ní kwaait zaain . Zelfs wanneer men het noorden kwijt is, kan men zich nog altijd oriënteren door naar het mos tegen de bomen te kijken om het westen te vinden.

En nu we het toch over relativiteit hebben, waarde lezer, wou ik me even iets afvragen, iets wat onze Brusselse streektaal betreft. Wat is nu het verschil tussen eet kwaait zaain en eet verlaure zaain ? Men zou zich gemakkelijk kunnen voorstellen dat er in feite geen verschil bestaat, waarde lezer. Maar stel u voor dat men zich de bedenking maakt: "Er bestaat een verschil, maar ik weet niet meer welk." Op dat ogenblik zal men in het Brussels redeneren in termen van "Ik ben het kwaait." Maar niet "Ik ben het verlaure."

Ik hoop, waarde lezer, dat na het doornemen van dit stukje niemand nog zal uitpakken met, bijvoorbeeld, "Miljaarde! Ik ben maainen bril kwaait" terwijl hij of zij die bril op de neus heeft. Tenslotte is er geen vrolijker situatie dan die waarin men datgene wat men meende kwaait te zaain , bij de hand heeft. En dat daar ettelijke voorbeelden van bestaan, hoef ik hier ongetwijfeld niet te beklemtonen.

En dan is er nog die hechte band die kan ontstaan tussen twee personen van wie de ene tegen de andere zegt: "Es het da da ge verleure woit?" - waarbij het verloren voorwerp als een geschenk uit de hemel komt neerdwarrelen.

Een laatste vraag die ik bij dit alles stel, is of ik ooit heb kunnen lachen met het volgende verhaaltje. Een Engelsman komt een Brusselaar tegen en begint de conversatie met "Quiet night..." Waarop onze stadsgenoot gelaten antwoordt: "Kwaait het oek ni"...