Column Freddi Smekens: Nateur

opa stond. Mijn eerste bedenking daarbij was: "Vèwa stoen we ni iestes?" Een ijdele bedenking natuurlijk, waarde lezer, maar ik ga ervan uit dat fier zijn op je eigen stad een geldig excuus is.
Automatisch dacht ik ook aan het feit da Brussel goo bediend is as het op nateur oenkomt . Daarbij doemen uiteraard ook andere steden als Londen en Parijs in mijn geheugen op. En ik maak me de bedenking dat ook de inwoners aldaar zich wat verbolgen kunnen voelen om niet tot de absolute top te behoren. Maar laten we bij dat alles de competitiegeest achterwege laten. Met andere woorden: lot ons neki de nateur in ons aaige stad wikke en weige . Als natuurliefhebber kan ik gerust stellen da we hee ni te kloege hemme . Wie ooit ons natuurgebied 't Moeraske heeft bezocht of een verkwikkende wandeling in ons aller Zoniënwoud heeft gemaakt, zal ongetwijfeld begrijpen wat ik bedoel. En dat zijn dan nog maar twee voorbeelden die de nateur in onze stad sinds jaar en dag, zo niet al eeuwen, alle eer aandoen.

Uiteraard is het niet mijn bedoeling, waarde lezer, om hier alle parken en andere groene plekjes en plekken op te sommen waar we als het ware met de nateur kunnen samensmelten. Onze stad kan weliswaar niet meer omschreven worden als Stad on de Zenne , maar een fikse wandeling langs het kanaal kan veel nostalgie daaromtrent doen wegvloeien.

En gelukkig houdt de nateur niet op bij alles wat ons door projecten en initiatieven aangeboden wordt. Nog niet zo lang geleden kreeg ik van iemand de bizarre opmerking: "Tiens, da's raar... Er zaain gien musse nemi in Brussel." Na enkele dagen rondkijken en de oren spitsen moest ik toegeven dat het inderdaad zo was. Maar wat blijkt, waarde lezer? De musse zaain weigekomme . En dat heeft niets met de seizoenen of andere meteorologische omstandigheden te maken. Volgens mij ligt het aan de nateur, dee alles ondeurgrondelaaik mokt . En het ondoorgrondelijke daarbij is dat diezelfde mussen even uit het stadsbeeld en van ons netvlies verdwenen waren, en daarna weer zijn opgedoken. De nateur kan zich in een stad in alle straten, lanen of pleinen manifesteren. En hoe en waar moeten wij de stadsmens bij dat alles situeren? Het kan triviaal klinken, maar volgens mij doet hij het nodige om de nateur zoveel mogelijk in ere te houden.

Natuurlijk laat ik daarbij de luchtvervuiling, kern- en alle olierampen niet buiten beschouwing. Maar ik heb wel oren naar wat een Brusselaar mij ooit toevertrouwde: "As we in onze stad gien respect hemme vè de nateur, zal het ni lang deure of de nateur zal ons oek nemi respecteire." Wijze woorden, zou ik zo zeggen. Evenals de bedenking die ik daarbij maakte: "We weite ni hoo da ze da goet doon, mo doon zal ze het toch..." Misschien houden we daarom diezelfde nateur maar liever te vriend. Al was het maar door er neki mei te klappe op e wandelingske of neki goojendag te zegge on de bloemekes . Baat het niet, het zal zeker ook niet schaden. Daarbij kan ik u gerust verzekeren, waarde lezer, da de nateur op al onze vroege 'n antwaud geried heit .

Ten slotte wou ik nog even terugkomen op onze vrienden de mussen. Wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen dat het de enige vogelsoort is die niet in gevangenschap gehouden kan worden. In die situatie laat een mus zich doodgewoon uithongeren. Masscheen kunne we van de musse nog eet liere, waarde lezer, en dat is: as we de nateur wille in e kot steike, hoengere we ons zeulf ooit . Misschien allemaal redenen te over om zowel de zonsopgang als -ondergang voortaan op een andere manier te bekijken en - vooral - ervan te genieten. "Naa zaaide wel ewa on 't auverdraaive, zenne!" hoor ik hier en daar opmerken. En misschien is dat ook wel zo, waarde lezer. Maar ik wil u bij alles wat voorafging, toch een persoonlijk geheimpje verklappen. As ik on eet of eemand de maa wil veige, den es het wel on de nateur . De vraag is natuurlijk of dat laatste iets of wat zal helpen aan het natuurgebiedje dat onze stad nog altijd is.