Column Freddi Smekens: Onderweg

Laten we ervan uitgaan, waarde lezer, dat ieder van ons op elk ogenblik onderweg is. Of het nu daadwerkelijk of allien in ons kopke es doet er niet toe. Wel belangrijk is het volgende: we kunne onderweg vantaaid mier meimoeke dan woe da we in faaite notoo goen.

Hierdoor krijgen we meteen ook de kans om een passend antwoord te formuleren op een vraag die ons af en toe gesteld wordt. Namelijk: "Woe gooj notoo?" Zelfs in het geval we ons duidelijk bewust zijn van onze bestemming, kunnen we altijd gerust uitpakken met: "Ik ben onderweg." Met die uitspraak is een verdere discussie over onze bestemming zo goed als uitgesloten.

Gelukkig maar, zou ik zeggen. Want weten we zelf wel op elk moment woe da we faaitelaaik onderweg noe zaain? Ik zal in elk geval niet de enige zijn die vindt dat de weg waarover we het hier hebben soms even onbekend als ondoorgrondelijk kan zijn. De uitspraak "We moote altaaid 'n dool hemme" gaat in sommige, zoniet de meeste gevallen niet op. Maar laten we ons daarover alvast niet te veel zorgen maken.

En vermits we, zoals hierboven gezegd altaaid onderweg zaain zullen we, hoe men het ook draait of keert, altaaid everans geroeke of tookomme. Zelfs in onze slaap laat het feit onderweg te zaain ons amper los. Mooie dromen of zelfs nachtmerries zijn daar een schoolvoorbeeld van. Maar laten we bij deze de nachtmerries buiten beschouwing laten.

Onderweg zaain hoeft liefst niets te maken te hebben met literaire kronkels als daar zijn Op Weg Naar Het Einde van Gerard Reve of Voyage au bout de la nuit van Louis-Ferdinand Céline. Om over On the Road van Jack Kerouac nog te zwijgen. Mo loete we ons onderweg ni afdwoele no de literateur. Zonder daarbij uiteraard te vergeten dat een boek, een gedicht of de weekkrant die u nu in handen heeft onderweg ne gooie compagnon kan zaain. En bij het bekijken van een mooie film of toneelstuk kunnen we evenzeer een gevoel van onderweg zaain ervaren.

Bij alles wat voorafging heb ik het hier nog niet gehad over het onderweg zaain in ons aaige stad. In dat geval heb ik het natuurlijk over Brussel. Gelukkig staan ons daarbij steeds weer nieuwe ontdekkingen en verrassingen te wachten. Zeker in die zin dat we er ons, als gehaaide inwoner, onderweg altijd op een plaats kunnen bevinden waar we nooit eerder geweest zijn.

Dat wat het daadwerkelijke aspect van onderweg zaain' betreft. Maar nu graag even terug naar onderweg zaain in 't kopke. In dat verband vermeld ik graag dat het schrijven van deze Brusselse rubriek en het contact dat ik daardoor met de lezer meen te hebben ien van de tofste vormen van onderweg zaain es dee ik ken. Zeker wanneer het gaat om het feit dat één of ander onderwerp ervan op de meest onverwachte ogenblikken, en zeker wanneer ik onderweg ben, ook daadwerkelijk ter sprake kan komen.
Dat 'onderweg' althans in de komende dagen ook een gespreksonderwerp zal zijn, staat volgens mij buiten kijf. En laat bij die laatste opmerking de mare maar gaan da 'k wei on het stoefe ben. Want misschien is het alleen maar mijn bedoeling om aan te tonen dat schrijven in zekere zin ook een vorm van onderweg zaain is. Ik ben ervan overtuigd dat mijn collega's journalisten daar zeker niet het tegenovergestelde over zullen denken.

Wat onze eigenste gazet betreft, kunnen de naam van twee rubrieken, ontsproten aan het creatieve brein van evenveel collega's, daarvan getuigen. Met name 'En waaile weg', alsmede 'Vadrouille'. Twee titels die op de één of andere manier met onderweg zaain te maken hebben.

Verre van mij om voor onze eigen winkel te spreken ("Ah! Na goedet komme," hoor ik daar al iemand zeggen), maar het mag in elk geval gezegd worden dat ons weekblad zijn lezers af en toe e tof stoempske in de rug geift. En dat zal ongetwijfeld zo blijven zolang er in onze stad iets te beleven of te vieren valt.

De lezer zal beseffen dat daarover geen discussie bestaat. Haa hij het doe sebeet ni auver 'ni vé zaaine winkel spreike'? merkt men daarbij misschien niet onterecht op. Het zij zo, waarde lezer. Alvast tot ergens onderweg.