Column Freddi Smekens: Simpateek of oeverecht

We kunnen er om te beginnen van uitgaan dat onze stad wemelt van de simpateeke meense. En dat we onszelf daar af en toe bij mogen rekenen, behoort zeker tot de mogelijkheden. Ik zou het zo willen stellen, waarde lezer: elke ki da we eemand simpateek vinne of simpateek auverkomme, droege we e stientje baa vè onze stad nog schuuner te moeke. Dat kan misschien wat poëtisch klinken, maar ik ga ervan uit da den dichter oek za wautche te zegge heit.

Laten we nog even analyseren wat simpateek zaain, ne simpateeke of 'n simpateeke in ons Brussels eigenlijk voor impact heeft wanneer we het voor iemand gebruiken. Welnu, waarde lezer, ni mier of ni minder dan eeverans anders in de weireld. Behalve misschien dat we in onze streektaal een woordje hebben dat het tegenovergestelde van ne simpateeke zou kunnen betekenen: nen oeverechte. Daar had ik het trouwens in het begin van deze Brusselse Kroniek al over. Welnu, wanneer ik er even over nadenk, dan realiseer ik me dat nen oeverechte alles te maken heeft met iemand die tegendraads is, of toch zo overkomt. De volgende stap in mijn gedachtegang is dan: vèwa zou nen oeverechte ni simpateek kunne zaain? Wanneer ik goed over die vraag nadenk, schiet het antwoord mij haast onmiddellijk te binnen. Want as nen oeverechte ni simpateek kan zaain, zou ik nuut ni as ne simpateeke kunne auverkomme. En gelukkig gaat die theorie voor iedereen van ons op.

Hoopgevend is dat we, hoewel we ni simpateek gebaure weudde, het op elk ogenblik van ons bestaan kunnen worden. Daarbij moet ik wel aangeven dat men simpateek zaain niet kan aanleren en dat men er niet op kan oefenen. Maar ook daarover hoeft men zich geen zorgen te maken, waarde lezer. Men moet het aldus bekijken: as we op elk moment as nen ambetanterik bestempeld kunne weudde, kan dat oek vè ne simpateeke het geval zaain. Natuurlijk zou een wereld, bevolkt met niets anders dan ambetante meense, onleefbaar zijn. Maar stel u even een wereld voor waarin niets dan simpateeke meense rondluupe. Het kan misschien eigenaardig klinken, waarde lezer, maar die twee werelden zouden even eentonig zijn. Wat is er nu zo bijzonder aan dat alles? Ik denk dan aan het feit we noch den oeverechte, noch de simpateeke kunnen spélen. Het enige wat we kunnen doen, is - in beide gevallen - ons zeulf zaain en as echt auverkomme.

Nu wou ik toch even overgaan naar het feit dat simpateek zaain niet uitsluitend met personen te maken heeft. Zo kan men het ook hebben over e simpateek ooitstapke, simpateek weir of zelfs (maar dan wel in het uiterste geval) e simpateek stukske auver ons Brussels waudje simpateek. Ik moet wel toegeven dat bij dat laatste een beetje ijdelheid gemoeid is. In feite heb ik het altijd als volgt bekeken, waarde lezer. Hoewel we, zoals gezegd, niet als simpateek of antipateek geboren worden, beschikken we allemaal over een beminnelijkheid waaruit we kunnen putten. "Da's na neki 'n teoree da hiel simpateek auverkomt," wordt mij door een uiterst simpateek persoon ingefluisterd. Natuurlijk is het ook zo dat ambetant zaain betekent dat men ballast met zich meezeult. Over dat laatste hoeft men zich echter niet al te veel zorgen te maken, want we kunnen gerust stellen da ballast er es vè weggesmeite te weudde.

En nu misschien over naar het dierenrijk. Persoonlijk heb ik ne papillon altaaid simpateeker gevonne as 'n vleeg, zonder wat dan ook tegen een van deze twee insecten te hebben. Zo ziet men maar, waarde lezer, dat iedereen van ons een soort waardemeter heeft om iemand of iets simpateek te vinne. Maar het allerbelangrijkste bij dat alles is volgens mij om even na te gaan of we onszelf, al was het maar af en toe, als simpateek kunnen omschrijven. Ik denk daarbij aan een truc die ik graag gebruik. Die komt erop neer zuveul meugelaaik meense teige te komme die we simpateek vinne. Want simpateek zaain heeft, hoe eigenaardig het ook kan klinken, iets besmettelijks. En gelukkig ook maar, waarde lezer.