Column Freddi Smekens: Teigekomme

W e beginnen met een vraagje, waarde lezer. Stel: twie meense dee huile al nen taaid ni gezeen hemme, komme elkander op dezeulfden dag twie kiere teige. Echte Brusselaars moeten in dat geval uitpakken met "Den derde ki betoild'er iene!" We gaan er nu van uit dat dat voorval zich op dezelfde dag inderdaad nog eens voordoet. Dan komen we bij de vraag: wee van de twie moot den eet betoele?

Alhoewel ik het antwoord nog even in beraad houd, geef ik toch graag al een hint. De kans da ze alletwie par exempel 'n pint moote betoele, bestoet, mo ze es zu good as gelaaik on nul. Evengoed trouwens geldt dat geen van beiden zaaine portemonnei moo bauvenhoele. Zo gaat dat nu eenmaal in een stad als de onze, waar het surrealisme een grote kans maakt om de bovenhand te halen.

Tot zover teigekomme wanneer het om personen gaat. Uiteraard zijn er veel meer situaties waarin teigekomme van pas kan komen. Als eerste voorbeeld wil ik het feit aanhalen dat ons dagelijks bestaan gekruid wordt door eet teige te komme. Het hoeft niet onderstreept te worden dat het in dat geval zowel om een vrolijke als om een droevige gebeurtenis kan gaan, om maar de uitersten te noemen waarmee teigekomme te maken kan hebben. Het is tenslotte aan ons om te beslissen tot welke categorie da wa da we teigekomme of teigegekomme zaain, behoort.

Zoals gezegd: het zou mo e flaa gedoo zaain wannier we nuut niks zoude teigekomme. Maar laten we ons alvast over dat laatste niet al te veel zorgen maken. En daarvoor hoeven we er bijvoorbeeld alleen maar van uit te gaan dat elk van ons over de nodige verbeelding beschikt om ook in kalme, windstille tijden altaaid wel eet teige te komme. Dat hoeft niet altijd met iets spectaculairs, laat staan iets wereldschokkends gepaard te gaan.

Ik open nu graag de haakjes om een kleine anekdote aan te halen waarin ons woordje teigekomme een rol speelt. En daarin wil ik het hebben over de verwondering of zelfs verbazing waarmee eet of eemand teigekomme wel degelijk te maken heeft. Onlangs liep ik heel toevallig een goede vriend tegen het lijf die ik in jaren niet had gezien. Mijn openingszin bij deze onverwachte ontmoeting moet wel iets komisch gehad hebben; hij moest er in elk geval smakelijk om lachen. Het ontlokte hem de opmerking: "Awel Smee, ze meuge van aa zegge wa ze wille, mo ge zaait nog altaaid ni veranderd!" Mijn openingszin, dus... Die klonk als volgt: "Sloeg ma duud, mo ik weit nemi wa het spreikwaud zeit… Es het na 'Het zaain allien mo de buume dee elkander ni teigekomme' of 'Het zaain allien mo de berge dee elkander ni teigekomme'?" Op zichzelf is dat geen oneliner om van te gieren, ware het niet dat mijn vriend zelf het antwoord schuldig moest blijven. Om het mysterie ongeschonden te houden, hebben we beiden besloten om op dat gebied geen verder opsporingswerk te verrichten. Zeker niet omwille van het feit dat de verschillende versies van het spreekwoord een hoog gehalte van waarheid bevatten.

Men kan trouwens gerust beweren dat dingen, elementen en uiteraard ook mensen dee elkander nuut ni zulle teigekomme, onmogelijk te tellen of zelfs niet bij de minste benadering in te schatten vallen. Ik wil niet beweren dat ik de enige, laat staan den ieste, ben om dat fenomeen op te merken. Maar u zult mij ongetwijfeld toestaan, beste lezer, om het in het kader van deze Brusselse Rubriek even te berde te brengen. Ook al krijg ik daarbij misschien uit de een of andere hoek de even sympathieke als pertinente opmerking: "Zeulfs as ge - allei, van taaid tot taaid toch - auver dinge schraaift dee alleman al joere weut, zulle waaile er da geire baa pakke." Daarbij verschijnt er trouwens een tekstballonnetje boven mijn hoofd met een groot uitroepteken erin. Tijd dus om in dat geval de legendarische Brusselse Zucht "Komt da teige" te slaken.

Om te besluiten en zoals beloofd, geef ik hierbij het antwoord op het vraagje dat ik in het begin stelde: "Het es de joengste dee eet moot betoele."