Column Freddi Smekens: Vergeite

Er zijn uiteraard vele dingen die we kunnen vergeten, waarde lezer. Bijna evenveel als er zaken zijn dee we kunne verleeze. Maar wat we in os leive allemoe vergeite zaain zal ons eigenaardig genoeg altijd bijblijven.

Laten we beginnen met de sappige Brusselse utdrukking: "Kende ma nog?" Wie die vraag voorgeschoteld krijgt moet op één of andere manier altijd even beginnen nadenken en twijfelen. Persoonlijk stel ik ze amper of nooit, maar af en toe word ik er wel mee geconfronteerd. Wanneer ik in dat geval iemand helemaal niet herken, pak ik steevast uit met: "Nateurlaaik ken ik a nog! Ni da 'k alle doege on aa paas, mo ho zou 'k eemand gelak gaa kunnen vergeite?"

Natuurlijk kan vergeite ons af en toe wel parten spelen. Vooal op praktisch gebied en in het dagelijks leven. Wie door iemand aangesproken wordt in termen van: "Nondedzju! Ik zaain maain sleutels vergeite!" mag er gerust van uitgaan dat die iemand voor de rest van de ontmoeting geen aangename gesprekspartner zal zijn. In dat geval is de enige troost: "Nog 'n chance da ge ze ni verlaure zaait..." Natuurlijk zullen er altijd omstandigheden en voorvallen zijn dee we nuut zulle vergeite. Maar laat ons bij dat laatste wel wezen, waarde lezer. Het kan ieder van ons overkomen da we gielegan vergeite zaain wa we absoleut ni meuge vergeite.

Dat wat het droevige aspect van vergeite betreft. Al is er misschien nog eentje. In vervlogen tijden kreeg ik soms het antwoord: "Hij (of zij) hei vergeite 't oeseme." Als doodsoorzaak kan dat natuurlijk wel tellen.

Een vrolijker aspect van vergeite heeft te maken met het feit dat het er voor een groot deel toe bijdraagt ons dagelijks leven een lichter tintje te geven. Zo kan de aanmaning: "Vergèt het" soms een zware last van onze schouders afnemen. Maar wanneer we: "Verget da mo" te horen krijgen, ziet het ernaar uit dat we niet verder hoeven te wachten op datgene waar we oorspronkelijk naar uitkeken. Niet dat we op die aanmaning altijd in moeten gaan, uiteraard.

Nu even over hoe 'vergeite' in het dagelijks leven op een praktische manier op te lossen. Stel: men ontmoet iemand voor de zoveelste keer, maar zijn of haar naam ontsnapt ons. Wat gedaan in dat toch wel pijnlijke geval, waarde lezer? Er bestaan verschillende mogelijkheden om ons uit die hachelijke situatie te bevrijden. Ten eerste moet men zich nooit afvragen: "Ho huut daan na wei...?" Te meer omdat die vraag ons hellemaal niet verder helpt. Maar wat dan wel gedaan? Men kan uiteraard moeilijk uitpakken met: "Howest nog mè aan veunoem?" Omdat men in dat geval die veunoem nooit te horen zal krijgen. Misschien is de vraag: "Hemme ze nuut e verklaainwaudje on aan veunooem gegeive?" geen slechte hint. Het zou mij uiteraard niet verwonderen dat er nog andere bestaan om iemand zaaine noem op de toefel te doon smaaite.

Laten we ons verder over deze situatie niet te veel zorgen maken, waarde lezer. Er zijn namelijk belangrijkere dingen die we beter ni vergeite. Op tijd de uitgeleende boeken bij de bibliotheek inleveren is daar maar één voorbeeld van. Natuurlijk zijn er nog honderden andere, mo de mieste zaain ik vergeite'. Het eigenaardige bij dat alles is dat, hoe ik mijn hoofd ook pijnig, ik mij niet kan herinneren er ooit last van te hebben gehad eet vergeite te zaain.

Misschien toch nog iets over het verschil tussen ik ben eet vergeite en ik zaain eet vergeite. Er moet wel een subtiel verschil zijn, maar ik moet het helaas aan de lezer overlaten om uit te vissen waaruit dat verschil nu juist bestaat. Laat er ons ten slotte van uit gaan, waarde lezer, da w'alles wa ons tristig mokt of ons ambeteit mè e gerust geweite kunne vergeite. En da raaimt den nog oek!

Ziezo, waarde lezer, in een van de volgende Brusselse rubrieken zal ik het graag over verleeze hebben. Vergeite zal hoe dan ook deel blijven uitmaken van ons dagelijks leven. En dat er nu gebeurtenissen in de geschiedenis bestaan dee we best ni vergeite hoef ik hier uiteraard niet te onderstrepen. Maar uiteraard is het ook zo dat we af en too vergeite omda we mote en ni omda we wille. Aan die laatste uitspraak zou ik graag nog iets willen toevoegen, maar geloof me of niet, waarde lezer, ik zaain vergeite wa!