Column Freddi Smekens: Vertelle (2)

In dat verband wil ik een anekdote kwijt. Het gebeuren heeft plaats in een lagere school, ten tijde van het Oude Egypte. De schoolmeester zegt aan zijn leerlingen (ik vertaal even): "Den Egypteneir mokt diel ooit van het sterkste, machtigste én sluwste volk van giel de weireld. Schraaif ma dat op in hiëroglyfe." De leerlingen zetten zich naarstig aan het werk, tot een van hen zijn vinger opsteekt en vraagt: "Egypteneir, miester, es da mè ienen bal of mè twie balle?"
Wie heeft er nog iets met vertelle te maken? De schilders natuurlijk; ik was ze zowaar vergeten. Zij die een blauwdruk van hun en van onze tijd wisten en weten te maken. Op dat vlak is natuurlijk onze eigenste Pieter Bruegel de Oude de meester bij uitstek. Neem nu zijn schilderij 'De spreekwoorden'. Dat schilderij spreekt boekdelen. Ik hem er persuunlaaik ni alle spreikwaude kunne ooithoele, mo da komt masscheen nog wel .
Het zou misschien wat onrechtvaardig zijn om onzen Bruegel als enige grote schilder van de vertelkunst aan te wijzen. Dat zou vele van zijn collega's, door de eeuwen heen, onrecht aan doen. Laat mij dus maar met een gerust hart en geweten stellen dat alle schilders, van welke stijl en periode dan ook, een verteller in zich hebben. En dat ze hun verhaal daarbij ook nog in kleuren kunnen doen, is natuurlijk een enorm pluspunt.
Dat laatste kan weliswaar niet van de beeldhouwers gezegd worden, al zijn ook zij ongetwijfeld, op hun eigen creatieve manier, meesters in de vertelkunst.
En o ja, de illustrator, hij of zij die aan een boek of tekst een meerwaarde geeft door mei te vertelle - en dat laatste geldt uiteraard niet alleen voor kinderboeken. Het was bekan pataat : bijna had ik de striptekenaar over het hoofd gezien. Velen van hen hebben met hun vertelkunst een stuk van onze jeugd, en ook de tijd die daarop volgde, letterlijk en figuurlijk getekend.
Nateurlaaik goen ik hee gien noeme noome , om geen enkele meester in het vak onrecht aan te doen. Maar ik wil graag ook de cartoonisten van hun gild deel doen uitmaken. Zij zijn niet alleen de vertellers van de glimlach, maar niet zelden ook die van de kritische beschouwing. Ook in dat geval loet ik de leizer beslisse wee da zaaine favori es . En u hebt in dat geval natuurlijk keuze te over.
Maar buiten de mensen, hun kunst, vaardigheden en wetenschap heeft ook de techniek haar steentje - of zeg maar gerust haar betonblok - tot ons begrip vertelle bijgedragen. Media als radio en televisie springen hierbij uiteraard onmiddellijk in het oog. "Of in het uur," hoor ik daar zeer gepast opmerken.
Natuurlijk vertelle ze elk op heule aaige maneer . Wat de radio betreft heb ik persoonlijk nog de tijd van het zogenaamde 'luisterspel' meegemaakt: een toneelstuk gespeeld door onzichtbare acteurs. Een even boeiende als intrigerende ervaring.
Behalve als muzeekduus zou ik niet aarzelen om radio als vertelduus te omschrijven. Televisie is, hoewel van een andere orde, eigenlijk van dezelfde soort. Vè ma ni al te ridicul te moeke , zal ik niet stellen dat bij den T.V. het beeld een hoofdrol speelt. Maar ook daaruit blijkt de veelzijdigheid van het vertelle . En dat twittere, maile, sms'e en faceboeke een groot deel van ons hedendaagse vertellen op zich hebben genomen, hoef ik hier ook al niet te onderstrepen.
Welnu, waarde lezer, in de hoop iets zinnigs over vertelle verteld te hebben, laat ik het nu aan u over om een luisterend oor te vinden en uw eigen verhaal in geure en kleure te vertellen.