Column Freddi Smekens: Zinge

Soms (en gelukkig maar, waarde lezer) betrapt men er zichzelf op te zingen. Dat kan gaan van gewoon wat neuriën over zacht muzikaal prevelen naar een wat hogere toonhoogte tot zelfs luidkeels brullen. Soms maak ik me de bedenking: nen Brusseleir es per defineese ne wandeleir, mo zaain het oek zangers van nateur?

Laten we dat laatste voor waarheid aannemen. Natuurlijk kennen we in onze vrienden-, kennissen- en familiekring mensen die we nooit een deuntje of liedje horen zingen hebben. Maar ik ga er met een gerust gemoed van uit dat zij die ons dat genoegen ooit hebben verschaft, in de meerderheid zijn. Zinge als uiting van levensvreugde, dus. Maar het kan ook een vorm van milde melancholie zijn die ons af en toe een liedje uit de stembanden tovert. Persoonlijk heb ik nooit de opmerking gekregen: "Ge meugt zegge wa ge wilt, as ge mo ni begint te zinge!" Wel is het al voorgekomen dat de een of andere dommerik uitpakte met: "Ge meugt zinge wa ge wilt, as ge mo ni begint te zoege..." Uit een en ander leid ik graag af dat ik een carrière als zanger zeer ten onrechte links heb laten liggen.

Natuurlijk bestaat er een verschil tussen zinge en meizinge. Bij dat laatste komt het niet zelden voor dat we bij het horen van een liedje haast spontaan invallen of aanvullen, al was het maar om aan onze toehoorders duidelijk te maken dat we onze klassiekers kennen.

Bij wat voorafging, waarde lezer, is mij in de loop der jaren een merkwaardig fenomeen opgevallen. Mijn vrienden die zinge voor hun beroep - de artisten, zeg maar -, zullen zelden of nooit buiten het podium spontaan een liedje aanheffen. Misschien komt dat door het feit dat ze hun concentratie en vakkunde voor een ruimer publiek reserveren. In tegenstelling daarmee ken ik wel schraaivers en tiekeneirs dee naa en den eet op e beekotche krabbele. Aan de lezer om uit te maken of hij diezelfde ervaring ook al heeft opgedaan.

Natuurlijk stel ik me de vraag: wa zou Brussel zaain of betiekene moeste onze zangers onze stad ni bezoenge hemme? Dus zonder een Brel, een Johan, Arno, Mars, Raymond et les autres, die er steeds weer in slagen onze stad op een creatieve manier nieuw leven in te zinge? Maar ook zonder haar inwoners die af en toe, wanneer het hen past, e leeke zinge? Weinig zou de stad betekenen, waarde lezer. En onder ons gezegd en gezwegen, zonder voor mijn winkel te spreken of mijn ruiten te willen ingooien: ik zou zelfs durven zeggen dat ook de dichters op dat gebied hun steentje hebben bijgedragen. Samen met zovele andere kunstenaars en ambachtslieden van wie ik de creatieve bezigheden hier niet allemaal kan opnoemen.

Wat ik hier net over onze stad Brussel en haar zangers gezegd heb, geldt uiteraard ook voor andere steden, landen, contreien, dorpen en continenten. Nu is het misschien wel zo dat vroeger de meense mier zoenge as naa. Maar heel zeker ben ik daar toch niet van. Laten we er op dat gebied gerust van uitgaan dat ons leeke nog ni ooitgezoenge es. En dat zal ook de komende jaren zeker niet het geval zijn.

Natuurlijk zullen we ons nooit verplicht voelen te zinge. En dat ons gezang het mooiste klinkt wanneer het over liefde en vrijheid gaat, hoef ik ook niet te onderstrepen. Daarnaast is het gelukkig zo dat de meesten onder ons, ondergetekende niet in het minst, de stem nog meer verheffen wanneer ze worden aangemaand e tuuntche lieger te zinge. Het tegenovergestelde zou maar triestig zijn, waarde lezer.

Een van mijn betrachtingen is dat de lezer aan deze Brusselse Kroniek denkt wanneer hij zichzelf of iemand anders een liedje hoort zingen. Bij dat alles denk ik graag aan een van mijn lijfspreuken, die alles met zinge te maken heeft: "Den dag da 'k eet nemi mag zegge of schraaive, zal ik het zinge." Ik hoop natuurlijk dat ik, wat dat laatste betreft, ni te veul op muzeek zal moote zette. Maar ik ben er gerust op dat we onze stembanden nooit aan banden zullen laten leggen, of het nu spreike of zinge betreft. Ik hoop alvast dat u van voorgaand luisterliedje iets hebt kunnen opsteken.