De Iron Man in Sabri Oueslati: 'Geef me een uitdaging, en ik ga ervoor’

“Twee jaar geleden heb ik een luxueus gastenverblijf in Tunesië geopend; afgelopen zomer heb ik deelgenomen aan de Iron Man van Nice. Het eerste deed ik omdat de link ‘Tunesië en all-invakanties’ me de keel uithing; het tweede doordat ik weer was beginnen sporten om mijn belabberde conditie op te krikken.” Sabri Oueslati, zoon van een Vlaamse moeder en een Tunesische vader, gaat altijd op zoek naar nét dat ietsje meer.

I n zijn carrière is Sabri Oueslati er nooit voor teruggedeinsd nieuwe wegen te bewandelen. "Ik heb drie jaar kinesitherapie gestudeerd, maar gaandeweg kwam ik tot het besef dat mijn ambities, wensen en behoeften elders lagen. Het was wikken en wegen. Wat dan wel? Wat zijn mijn talenten? Ik spreek vlot Frans, Engels en Nederlands en heb een goede basiskennis van het Arabisch, ben vaardig in het leggen van contacten en so­ciaal in de omgang. Dus leek de verkoop me wel iets. Aanvankelijk heb ik in de IT een tijd voor een ander gewerkt, dan zelf een bedrijf uit de grond gestampt, dat ik na drie jaar heb kunnen verkopen, waarna ik mijn diensten ben gaan aanbieden als zelfstandige. Nu ben ik business development director bij Econocom, een beursgenoteerd IT-bedrijf waar zowat vierduizend man werkt."

Luxeriad
Oueslati toont me het jongste nummer van Villas, het glossy dat zich de Belgische referentie in design en architectuur mag noemen. Ik zie foto's van zijn B&B, Dar Sabri (www.dar-sabri.com). Een mix van traditie en moderniteit in een gesofisticeerde verpakking. "Het zwaartepunt van het toerisme in Tunesië ligt bij hotels of clubs die all-invakanties aanbieden. Zaterdag aankomen, de zaterdag erop weer vertrekken, zonder echt iets van Tunesië gezien te hebben. Een bezoek aan de soek, een circuitje braaf aan de hand van de gentil organisateur: dat is doorgaans al avontuurlijk genoeg voor een weekje Tunesië. Echt contact met de plaatselijke bevolking? Vergeet het. Die connotatie bezorgde me oprispingen. Waarom niet mijn hart voor Tunesië tonen door mijn steentje bij te dragen tot een ander soort toerisme? Daarvan had ik al uitgebreid mogen proeven in de Marokkaanse luxeriads, gastenverblijven in traditionele huizen rond een binnenpatio. In de medina, de oude stad. Dan trek je een publiek aan van mensen die bereid zijn in contact te komen met de plaatselijke bevolking en een deel van hun centen uit te geven bij de lokale handelaars, op eigen houtje op restaurant te gaan, rond te trekken. Toerisme buiten de platgetreden paden."

"Dat soort huizen, die hun schat verbergen achter een anonieme gevel, vind je ook in Tunesië. Maar de toeristische sector deed daar tot voor enkele jaren zo goed als niets mee. Daarom heb ik, nu iets meer dan vier jaar geleden, in de medina van Nabeul een pand gekocht, om het om te toveren tot een gastenverblijf in het luxesegment. Het was een aardewerkmuseum, slecht onderhouden, maar de sporen van vervlogen grandeur waren onmiskenbaar. En de ligging was ideaal. Nabeul ligt in dé wijnregio van Tunesië en kijkt uit op zandstrand en zee. Hammamet - the place to be voor horeca en nachtleven - is vlakbij, en naar Tunis is het iets meer dan zestig kilometer."

"Twee jaar lang heb ik gedaan over de verbouwing en inrichting, met de hulp van een plaatselijke architect. Het herdenken van de ruimte met respect voor de bestaande architectuur: mijn visie. De aankleding: mijn visie. Vier suites, een verwarmd overloopzwembad, ambachtskunst en hedendaagse verfijning hand in hand. Zolang we in de verbouwing zaten, ging ik er een keer per maand naartoe; zodra de afwerking begon, werd dat elk weekend. Om erop toe te zien dat het tot in de puntjes in orde was."

"We zijn nu iets meer dan tweeënhalf jaar verder en ik kan alleen maar tevreden zijn. Ik mag veel gasten begroeten die Tunesië anders wellicht links hadden laten liggen, gasten van over de hele wereld. Het concept floreert. Vier jaar geleden waren we amper met een handvol om de formule aan te bieden, vandaag zijn we met een zeventigtal. Daarom heb ik nu ook concrete plannen voor een boek over Tunesische B&B's, zoals het mijne. Een soort van gids, maar toch ook meer, geïllustreerd met mooie foto's. Daarmee vul ik een leemte op: ga op het internet op zoek naar een Tunesisch vakantieverblijf dat verschilt van het doordeweekse aanbod, en je vindt weinig of niets."

"Nu loop ik ook rond met plannen voor een gastenverblijf in België. Minder als investering; veeleer wonen combineren met het B&B-idee. En dat zou best eens buiten Brussel kunnen, hoewel ik al bijna mijn hele leven in Brussel woon. Ik mag dan nog 's avonds de sleutel in de deur steken van een tof achterhuis, in Sint-Gillis, toch begin ik Brussel beu te geraken. Vuiler en vuiler wordt de stad. Ik stap niet eens meer over het voetpad in mijn straat, ik wandel over de rijweg, want daar is het properder. De mensen zijn totaal onverschillig geworden, niemand trekt zich blijkbaar ook maar iets aan van die vuiligheid. Een vrouw 's avonds alleen op straat? Grof wild. Nodig ik vrienden uit, dan voel ik schaamte over mijn buurt. Waar gaan we naartoe, quoi?"

Van Ukkel tot Nice
De stress van een high-profile job, toezien op de goede gang van zaken daar in Nabeul: voor velen zou het volstaan. Voor Oueslati niet.

"Ik ben heel sportief aangelegd. Van jongs af heb ik altijd op een respectabel niveau aan sport gedaan. Voetbal, atletiek, turnen. Met de jaren is dat allemaal moeten wijken voor mijn werk. Tot we vorig jaar met een groep vrienden de 10 kilometer van Ukkel hebben gelopen. Voor de fun, een fluitje van een cent - dácht ik. Die 10 kilometer heb ik gelopen in een erg matige tijd, en wat erger was: ik was aan de aankomst stikkapot. Hoog tijd om er iets aan te doen. Door toedoen van een collega heb ik me wat later ingeschreven voor een achtste triatlon. 750 meter zwemmen, twintig kilometer fietsen en zeven kilometer lopen. Jezus. Maar goed, ik had nog tijd om te trainen. Dat trainen viel wel stevig tegen. Zwemmen: vijftig meter crawl en ik was kapot. Toch heb ik doorgebeten, en op D-Day heb ik de triatlon afgehaspeld in een correcte tijd."

"Het was een fantastische ervaring, het smaakte naar meer. Dus ben ik binnengestapt in de enige zaak die in Brussel gespecialiseerd is in triatlon: Urban TriSports in Woluwe. De twee eigenaars zijn jonge triatleten die Iron Mans doen. Het klikte, en zonder te beseffen waar ik aan begon, was ik al vlug met die gasten aan het trainen in het Zoniënwoud. Tien kilometer, twintig. Zij waren in een veel betere conditie dan ik; voor mij was het afzien, afzien en nog eens afzien. Maar oké, er was progressie. Op een bepaald moment zeiden ze: 'Wij nemen met een tiental deel aan de Iron Man van Nice, zegt jou dat niets?' Ik: 'Ho mannen, ho! 3,8 kilometer zwemmen in zee, 180 kilometer fietsen in de Alpen, plus een marathon lopen. Bij veertig graden in volle zomer! Zit er ergens een vijs los?' Maar ja, ik en uitdagingen..."

"Tien maanden lang heb ik getraind, zowat dertien uur per week in weer en wind. Boven op mijn baan bij Econocom, boven op mijn gastenverblijf in Tunesië. Waanzin gewoon. Waanzin, maar de max. Uiteindelijk ben ik als enige van de groep aan de start verschenen. Al de anderen hadden onderweg afgehaakt, maar ze zijn wel komen supporteren. En ik heb de eindstreep gehaald, in een mooie tijd dan nog: 13 uur en 9 minuten. Achteraf heb ik wel de terugslag gekregen, mentaal: plots had ik geen fut meer om te sporten. Maar gelukkig is de energie ondertussen weer helemaal terug."