Enfant terribe: Sue-Yeon Youn, danseres

Het avontuurlijke sprak me aan. Mijn omgeving was er niet blij mee. Docenten noemden andere dansvormen rommel en mijn ouders vreesden dat ik me overgaf aan een bevlieging, waarvan ik later spijt zou krijgen.

Ik moest naar Europa gaan om de vocabulaire van de hedendaagse dans onder de knie te krijgen. In Rotterdam heb ik veel heimwee gehad. Ik voelde me als op een filmset. Andere gewoonten, andere talen: ik kwam terecht in een vreemde realiteit. Ik moest op mijn eigen benen leren te staan en mijn achterstand inhalen tegenover de andere studenten. Ik was onzeker over mijn toekomst.

Mijn tweede leven begon in Brussel. In dansschool P.A.R.T.S. heb ik een mooie tijd beleefd. Ik kreeg les van bekwame leraars en bouwde een internationale vriendenkring op. Toen ik afstudeerde, nodigde Anne Teresa De Keersmaeker me uit voor een workshop. Daarna mocht ik meedoen aan de voorstelling Steve Reich Evening.

Ik heb intussen veel bijgeleerd over dans en muziek, en ga steevast op zoek naar nieuwe manieren van bewegen. Bij Rosas worden de dansers sterk betrokken bij de creatie van een voorstelling. Als ik in een repertoirestuk de rol van iemand anders overneem, is het alsof ik in andermans kleren moet passen. Een boeiende confrontatie.

Een persoonlijk hoogtepunt? Mijn solo bij een expositie in Bozar. Ik voerde heel trage bewegingen uit, geïnspireerd door het werk van Brancusi, en mocht me niet laten afleiden door de museumbezoekers. Ik hoop dat ik kan blijven groeien als danser. Ik doe er alles aan om fit te blijven.

Mijn man Carlos heb ik leren kennen in mijn eerste jaar bij P.A.R.T.S. Pas tien jaar later sloeg de vonk over. We proberen als koppel onze eigen culturele mix te maken. In België, geografisch mooi in het midden tussen Brazilië en Korea. Doordat we allebei bij Rosas werken, spenderen we veel tijd samen en begrijpen we elkaar. We wisselen ideeën uit en geven elkaar feedback. Maar we kunnen onze job ook gemakkelijk loslaten. We genieten ervan om thuis samen te koken en te eten, en naar films en documentaires te kijken.

Ik woon graag in Vorst. Forest forever (lacht). Het is dicht bij het werk, maar vooral heel rustig en groen, met bijvoorbeeld het Dudenpark en de met bomen beplante Guillaume Van Haelenlaan. Brussel is niet pretentieus. Je kunt er gewoon jezelf zijn en je wordt geaccepteerd zoals je bent. En de frietjes zijn er lekker (lacht). Seoel is niet alleen veel groter, het tempo ligt er hoger en de mensen werken zich te pletter.