Anne-Sophie ‘Anso’ Opara (25) studeerde in 2017 af aan de LUCA School of Arts in Gent met haar kinderboek 'Mira. Mama is zwanger'. Ze combineert als illustrator persoonlijk werk met freelanceopdrachten. Ze heeft een Nigeriaanse vader en een Belgische moeder. Ze groeide op in Laken.
© Saskia Vanderstichele
| Anne-Sophie 'Anso' Opara, illustrator
Enfant terrible: Anne-Sophie 'Anso' Opara, illustrator
© Saskia Vanderstichele
| Anne-Sophie 'Anso' Opara, illustrator.
In mijn boek krijgt Mira, een meisje uit een gemengd gezin, een broertje of een zusje. Het is een herkenbare, alledaagse situatie. Het verhaal gaat niet dieper in op multiculturaliteit, maar het toont wel de diverse realiteit. Als kind zag ik geen personages die op mij leken. Enkel witte jongens en meisjes. Ik wilde daarom ook blond haar en blauwe ogen hebben. Pas in mijn tienerjaren heb ik mijn Afrikaanse identiteit omarmd. Het blijft een zoektocht om mijn twee identiteiten te verzoenen.
Ik heb geen gemakkelijke jeugd gehad. Ik zat in een problematische opvoedingssituatie, waar geweld aan te pas kwam. Toen ik zeventien was, ben ik geplaatst. Ik heb een poos geen contact meer gehad met mijn ouders. Ik moest al vroeg voor mezelf zorgen, ook financieel. Als student had ik een leefloon.
Nu kom ik thuis weer langs. Ik probeer de goede kanten te zien. Ik begrijp dat mijn vader zelf met geweld te maken heeft gehad in zijn jeugd en ben dankbaar voor de creativiteit en de ondernemersgeest die ik van hem meegekregen heb. Mijn verhaal is dus niet zwart-wit, maar mijn trauma moet nog helen. Ik werk via therapie aan mijn mentale gezondheid. Mijn boek toont een ideale gezinssituatie zoals ik die zelf gewild zou hebben.
"Mijn verhaal is niet zwart-wit"
Als kind tekende ik al veel. Mijn moeder werkte in een papierfabriek en bracht schetsboeken en tekenpapier mee. Mijn Diddl-muizen waren heel geliefd in de klas. Ik las ook veel stripverhalen en werkte zelf verhalen uit. Ik ben blij dat mijn eerste boek er nu is en intussen zelfs opgenomen is in de collectie van Muntpunt. Al heb ik het zelf laten drukken, want ik heb nog geen uitgeverij. Ik zou graag nog boeken maken met hetzelfde hoofdpersonage. Mijn artiestennaam Anso? Die heb ik niet zelf gekozen. Mijn vrienden noemen me zo.
Als illustrator rol ik van de ene opdracht in de andere. Voor JES, het stadslabo voor kinderen en jongeren, werkte ik aan de ontwikkeling van een spel. Voor EUphoria, de afrofuturistische musicalfilm van het platform Black Speaks Back, ontwierp ik posters en setdecoratie. Zo kwam ik met mijn werk ook in Bozar terecht. Ik geef workshops aan kinderen of maak portretten. Organisaties of particulieren nemen geregeld contact met me op of ik stel me zelf kandidaat als er een oproep is via Facebook. Ik kies wat mij interesseert en krijg het liefst carte blanche. Omdat het moeilijk is om enkel van illustratiewerk te leven, werk ik ook in een school. Ik verzorg er de voor- en naschoolse opvang.
Ik ben opgegroeid vlak bij de site van Thurn & Taxis en hing er vaak rond met vriendinnen. Te chillen, quoi. Het park was toen nog niet aangelegd, er waren nog geen zitbanken. Het is een van de plekken in de stad die mij blij maken, net als de prachtige art-nouveauhuizen. Wat me stoort in Brussel? Catcalling, op straat aangesproken en lastiggevallen worden door jongens. Al woon ik nu met mijn vriend in het kalmere Leuven, ik voel me nog altijd thuis in het multiculturele Brussel. Mijn twee zussen en mijn broertje zijn er ook nog.
Ik heb nog veel plannen. Ik droom van een graphic novel en een eigen kledinglijn. Daar wil ik hard voor werken. Of zoals Drake zingt: ‘Started from the bottom, now we’re here.’ Alles wat met Afrika en de Afrikaanse diaspora te maken heeft, inspireert mij. Volgend jaar wil ik voor de tweede keer naar Nigeria reizen. Ik heb nog tijd om daar ook iets uit te bouwen.
Lees meer over: Laken , Samenleving , anne-sophie opara , anso , illustrator
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.