Pascal Meuwissen (51) is geboren in Eupen, uit een Waalse vader en een Vlaamse moeder. Hij groeide op in Duitsland en Luik, waar hij fotografie studeerde. Eind jaren 1990 verhuisde hij naar Brussel. Als 'Pacualino' is hij een van de bezielers van de gay-party 'Dansez-vous français?' Hij werkt als begeleider in de gehandicaptenzorg.
© Saskia Vanderstichele
| Pascal Meuwissen, alias Pascualino, begeleider van andersvaliden en dj.
Enfant terrible: Pascal Meuwissen alias Pascualino, begeleider van andersvaliden/deejay
© Saskia Vanderstichele
| Pascal Meuwissen alias Pascalino, begeleider van andersvaliden/deejay.
De passie voor muziek heb ik, denk ik, van mijn vader geërfd, een beroepsmilitair die dol was op crooners als Nat King Cole en Frank Sinatra. Op jonge leeftijd al schuimde ik gedurig platenwinkels af in Luik, waar ik mijn jeugd heb doorgebracht, en soms ook in Brussel. Duran Duran, The Smiths, David Bowie, Japan … ik was er helemaal weg van. Het ging me ook om meer dan enkel de muziek: de clips, de looks, die vaak iets vrouwelijks hadden, de esthetiek ... op één of andere manier haalde ik daar troost en inspiratie uit. Als tiener was ik een eenzaat, introvert, dromerig, een tikje autistisch zelfs. De muziek bood een veilige en spannende wereld tegelijk.
Mijn schoolcarrière was geen onverdeeld succes, ging gepaard met de nodige ups en downs. Dat veranderde compleet toen ik fotografie ging studeren aan Saint-Luc in Luik. Ik voelde me thuiskomen, vooral door de contacten met andere jonge kunstenaars daar. Met enkele vrienden heb ik toen een collectief opgestart, ‘Minimum Vital’.
Het was begin jaren negentig en we organiseerden in Luik volop concerten, performances en expo’s. Iemand als de Franse zanger Dominique A hebben wij naar België gehaald toen nog niemand hem kende. Intussen begon ik ook als persfotograaf te werken, onder meer voor muziekbladen, wat me de kans gaf om sommige van mijn muzikale idolen te ontmoeten (glimlacht). Ik werkte vaak samen met journalist Michel Zumkir, mijn toenmalige grote liefde.
"Ik ben een echte spons"
Toen die relatie op de klippen liep, ben ik naar Brussel verhuisd. Een van de beste beslissingen in mijn leven, geloof me. Brussel gaf me een flinke portie nieuwe energie, tot mijn eigen verbazing. Plots volgde ik workshops serigrafie (zeefdruk), begon ik een eigen radioprogramma, en ik maakte een volledig nieuwe vriendenkring.
Maar het uitgaansleven voor een jonge homo was hier toen niet meteen een pretje, alles was zo pretentieus. Wij wilden iets lichters, geestigers, en zochten naar een formule die niet te exclusief gay was. Samen met mijn boezemvriend François Röze ben ik toen ‘Dansez-Vous français?’ begonnen, een party waarop we aanvankelijk vooral dansbare Franstalige pop draaiden. Zestien jaar geleden is dat intussen, en het gaat nog steeds door (lacht). Gaandeweg is onze muziekkeuze natuurlijk geëvolueerd.
We draaien nog altijd onverwoestbare klassiekers als Dalida of Lio, maar we proberen ook minder evidente nieuwe ‘vondsten’ uit, zoals de Franse ‘tedere rap’ van Myth Syzer, of de electropop van de Engelse transgender Sophie. Ik vind het belangrijk dat we onszelf en het publiek blijven uitdagen, je mag niet te veel op veilig spelen.
En ook, ik ben een soort spons, heel nieuwsgierig van nature, altijd op zoek naar nieuwe ontdekkingen en tendensen. Mijn vrienden zeggen vaak: ‘Pascualino, je hebt een goeie neus.’ Ik denk dat ze gelijk hebben. Vanuit mijn eigen gevoeligheid probeer ik als deejay de vinger aan de pols te houden. Misschien is dat ook een van de redenen waarom we met ‘Dansez-Vous’ almaar publiek blijven aantrekken. Wat niet evident is na vijftien jaar …
De laatste jaren heb ik het professioneel niet makkelijk gehad. Ik kreeg steeds minder opdrachten als fotograaf, sommige bladen waarvoor ik werkte gingen failliet, en ik moest mijn statuut van zelfstandige opgeven. Via een heractiveringsplan ben ik inmiddels animator van creatieve ateliers voor kinderen geworden.
Ik werk als begeleider van mentaal gehandicapte kinderen en volwassenen bij Sapham in Schaarbeek, en dat bevalt me erg. Ik haal veel voldoening uit het contact met de mensen, die meestal zacht van inborst zijn. In die zin is het tweerichtingsverkeer, ik zorg voor hen, maar zij zeker ook voor mij, gewoon door hun manier van zijn. Ik geniet van de menselijke warmte. (Denkt na) Zoals ik al zei, ik heb ook een autistische kant. Misschien is het wel daardoor dat het zo goed klikt tussen ons.
Lees meer over: Schaarbeek , Samenleving , Enfant Terrible , Pascualino , andersvaliden
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.