De licentiaat kunstgeschiedenis en vroegere journalist en woordvoerder Bruno Depover richtte in oktober 2017 uitgeverij Bitbook op.
© Saskia Vanderstichele
| Bruno Depover: 'Een boek is de kortste weg naar de eeuwigheid'
Enfant terrible: uitgever Bruno Depover
Lees ook: Enfant terrible: Sonja Rottiers
Bitbook wil een slanke en slimme uitgeverij zijn die volop inspeelt op het digitale tijdperk. We bieden geen print on demand aan, maar kwaliteitsvolle boeken van verfrissende auteurs. De boeken verschijnen in gedrukte vorm en als e-book, en zijn zowel online als in de boekenwinkel beschikbaar.
We besparen door meestal digitaal te drukken en voor kleine oplages van 500 à 3.000 stuks te kiezen. Veel uitgeverijen zijn logge mastodonten. Bij ons is er maar één kapitein aan boord en we spelen kort op de bal. Bij elk project ga ik nieuwe samenwerkingen aan met bijvoorbeeld vertalers en grafici. We zetten in op kwaliteitscontrole van a tot z. En we geven de auteur significant meer dan de courante tien procent auteursrechten op de boekenverkoop.
Het eerste boek dat ik uitgaf, was Computer crash van journalist Tom Dieusaert. Hij deed onderzoek naar automatisering in de luchtvaart. Hij komt tot het besluit dat de mens in de cockpit nodig blijft om op onverwachte situaties te reageren. De eerste reacties zijn positief en de verkoopcijfers blijven niet achter.
© Saskia Vanderstichele
| Bruno Depover.
De bekende thrillerschrijver Luc Deflo verschijnt bij ons voor het eerst in het Frans. Zijn buurvrouw in Brussel kon zijn romans niet eens lezen. In overleg met hem hebben we de locaties veranderd. De moord vindt nu plaats in Ukkel en niet in Mechelen. Aangezien er veel Fransen in Ukkel wonen, kan het helpen om een extra lezerspubliek aan te boren. Historicus Lucas Catherine heeft een werk geschreven over de Congolese participatie in de Eerste Wereldoorlog. Je ziet dat ik diversifieer en het risico spreid. Goed mogelijk dat er zich later een rode draad kristalliseert.
De passie voor boeken en taal zit er al van kinds af in. Ik bracht uren in de bibliotheek door. Ik studeerde kunstgeschiedenis met specialisatie in etnische kunst omdat ik gefascineerd ben door menselijke creativiteit. Ook door een boek te schrijven kan een mens boven zichzelf uitstijgen. Voor mij is een boek nog altijd de kortste weg naar de eeuwigheid. Laatst heb ik genoten van de vernieuwende roman Cocaïne van Aleksandr Skorobogatov. Het metier van het uitgeven leerde ik de voorbije twee jaar onder meer als verantwoordelijke voor het justitiefonds bij vakuitgeverij Politeia.
Ik heb al een boeiende carrière achter de rug. Ik was Brussels correspondent voor het persagentschap Belga en heb ook voor een aantal kranten geschreven. Brussel is een dankbare stad voor een journalist. Daarna zette ik de stap naar het kabinet van Pascal Smet (SP.A), toen hij Vlaams minister van Onderwijs was. Ik mocht als adjunct-woordvoerder werken in een zeer uitdagende omgeving waar er steeds veel druk op de ketel was. Die ervaringen neem ik mee naar mijn huidige job.
In Brussel ben ik terechtgekomen toen ik een jaar Journalistiek studeerde aan de Erasmushogeschool. Ik leerde er mijn vrouw kennen. Ik woon graag in Bosvoorde omdat het dicht bij de stad ligt en toch ook een dorpsgevoel heeft. Internationaal ook, met de International School of Brussels op een steenworp. Mijn zoon van vijf spreekt bijna beter Frans dan ik. Brussel zou wel beter af zijn met één burgemeester. Het is hemeltergend hoe het gewest verzand is in complexe structuren. Het GEN-netwerk is er nog altijd niet. Brussel staat nog niet bekend als boekenstad. Misschien kan een boekentoren zoals in Gent daarin verandering brengen?
Lees meer over: Watermaal-Bosvoorde , Samenleving , Bruno Depover , Enfant Terrible
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.