Walid Glaied (40) is geboren in Tunesië en bleef na veel reizen plakken in Brussel. Hij studeerde theater aan het Institut Supérieur d'Art Dramatique in Tunesië en Art & Design aan Solihull in Birmingham. Hij woont sinds 2012 aan Merode.
© Saskia Vanderstichele
| Walid Glaied (40), beeldend kunstenaar
Enfant Terrible: Walid Glaied, beeldend kunstenaar
Lees ook: Enfant terrible: Ana Diaz, zangeres
© Saskia Vanderstichele
| Walid Glaied voelt zich op zijn plaats in Brussel. "Alleen jammer dat je in de straten meer afval ziet dan sculpturen."
Van kinds af aan was ik een gamin fou die graag knutselde en schilderde. Het is vooral mijn moeder die me aanmoedigde om te schilderen. Na de middelbare school wist ik niet wat ik wilde doen. Ik hou van theater, net zoals mijn moeder, en besloot om een theateropleiding te volgen. Alles wat zich achter de schermen afspeelde, trok me erg aan. Bij het opstellen van het decor, maakte ik de schilderingen. Dat vond ik leuker dan acteren. Soms ben je goed in iets, maar briljant in iets anders. Je moet verschillende dingen uitproberen om te ontdekken wat je echt graag doet.
In Tunesië werd ik verliefd op een meisje dat daar op vakantie was. Ze woonde in Engeland. Nadat ik mijn studies had afgerond, ging ik studeren in Birmingham. Ik zal nooit de dag vergeten dat ik de trappen opliep van de National Gallery in Londen. Ik zag een enorm schilderij van Jackson Pollock. Hoe verder ik naar boven stapte, hoe meer ik te zien kreeg van het schilderij. Wauw! Toen kwam er plots een klik en wist ik wat ik wilde doen: beeldend kunstenaar worden. Ik besefte dat ik meer van kunst hield dan van wat dan ook.
Nadat mijn relatie stuk was stukgelopen, had ik er nood aan om te reizen en mijn gedachten op een rijtje te zetten. Ik trok door Nederland, Frankrijk en Italië. In 2012 kwam ik naar Brussel om vrienden te bezoeken. Ik vond het hier leuk. Alleen jammer dat je in de straten meer afval ziet dan sculpturen. De mensen zijn hier ontspannen. In Engeland is het leven stressvol en is de competitie heel groot. In Brussel voel ik me op mijn plaats. Hier appreciëren de mensen mijn stijl ook meer.
"Het is niet belangrijk wat de betekenis van een kunstwerk is voor de artiest, maar wel wat het betekent voor de persoon die ernaar kijkt."
Ik hou van abstract. Sommigen vinden het kunst, anderen niet. Mensen die het begrijpen, voelen het. Kunst gaat om uiten wat je voelt zonder woorden te gebruiken. Ik schilder wat ik diep vanbinnen voel. Soms doe ik iets zonder dat ik weet wat ik aan het doen ben. Vroeger zocht ik altijd naar een verklaring voor wat ik deed, maar dat was heel vermoeiend. Het is niet belangrijk wat de betekenis van een kunstwerk is voor de artiest, maar wel wat het betekent voor de persoon die ernaar kijkt. Kunst is een deel van de kunstenaar. Als je ernaar kijkt en het raakt je, dan wordt het ook een deel van jou. Meestal werk ik met de Belgische kleuren: zwart, geel en rood. Die kleuren zijn heel energiek en geven me voldoening.
Ik bouwde een netwerk op in Brussel. Na een theaterstuk ging ik bijvoorbeeld naar de producer en stelde mezelf voor. Ik ontmoette ook de baas van de kunstgalerij Pappilia vlak bij Flagey, waar ik mijn schilderijen momenteel tentoonstel.
Mijn grote droom is om samen met andere artiesten een project te organiseren in het kunstenhuis Globe Aroma. Ik wil een volledige zaal omtoveren tot een universum, zodat mensen het gevoel hebben dat ze in de ruimte zijn. Behalve schilderijen moeten er ook dansers, acrobaten en muziek zijn. Het zal een mengeling zijn van theater en schilderijen: mijn twee passies.
Ik weet niet wat de toekomst zal brengen. Ik laat alles op me afkomen. Na mijn dood zal ik een bekende kunstenaar worden. Dat gevoel heb ik gewoon. Ik ben er nog niet zeker van dat ik in Brussel zal blijven. Als ik hier het juiste meisje niet vind, pak ik mijn spullen en reis ik verder.
Lees meer over: Brussel , Samenleving , walid glaied , Enfant Terrible
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.