Eric Beauduin maakt unieke handtassen: 'Brussel is patina'

"Ik verkoop mijn leven. Dat is de essentie van creëren. En Brussel inspireert. Ongetwijfeld. Heb ik er meer dan eens aan gedacht om een andere werkplek te zoeken, steeds is het bij een denkoefening gebleven. Ik hou van patina en patina, dat is Brussel." Na een carrière in fashionbrand, heeft Eric Beauduin zich toegelegd op het recycleren van gedragen kledingstukken tot unieke handtassen.

I n Brussel is Beauduin – geboren in Ciney, opgegroeid in Rixensart – terechtgekomen door zijn studies. “Eerst Saint-Luc in de Ierlandstraat – toen pendelde ik nog – vervolgens La Cambre. Voor mij was het de big bang. Mode creëren, ik voelde en wist dat het was wat ik in mijn leven wilde doen. Als een vis in het water voelde ik me. Tegen het einde van mijn studies heb ik het geluk gehad enkele internationale prijzen te winnen. Het maakte dat ik in contact kwam met andere designers, modeontwerpers. Onder meer met Anne Masson, eveneens met een La Cambre-verleden. Daaruit is uiteindelijk het fashionbrand Beauduin-Masson gegroeid. Drie jaar lang, zes seizoenen. We hadden succes, verkochten goed in Japan, de Verenigde Staten, Frankrijk en ook in België. Maar het was niet vol te houden: ik gaf ook les aan La Cambre, werkte daarbovenop nog eens voor Delvaux. Dag in dag uit tot tegen middernacht in de weer zijn, eiste zijn tol: leeggezogen voelde ik me door de verplichting elk modeseizoen met een nieuwe collectie uit te pakken.”

Tweede leven
“Eveneens in die periode heb ik geleerd dat de modewereld, zeker de confectie, toch wel een erg grote ecologische voetafdruk achterlaat. Verspilling. Zo is langzamerhand het idee gegroeid om bestaande kleding, die zijn tijd heeft gehad, een tweede leven te geven. In de vorm van handtassen, unieke stukken. Aanvankelijk textiel, maar gauw ben ik bij leder beland. Leder, een materie die me goed vertrouwd was en is. Het is er gekomen zonder veel bij na te denken eigenlijk, instinctief: vintage heeft me steeds geïnteresseerd, ook om te verzamelen. Met zin voor afwerking en detail. Trash in creaties is niet echt aan mijn besteed.”

“Mijn klanten zijn Belgisch, maar ook in andere Europese landen en Japan slaat het aan. Waar ik voorheen met een agent werkte die mijn stukken onder meer bij Sonja Noels ‘Stijl’ in de Dansaertstraat plaatste, heb ik uiteindelijk een aantal maanden geleden besloten om mijn eigen Brusselse winkel-atelier te openen. Gecombineerd met verkoop, twee keer per jaar, op de modevakbeurs in Parijs. Een beetje noodgedwongen, omdat boetieks steeds minder financiële speelruimte hebben door de concurrentie van de grote ketens. Ik heb het me nog geen seconde beklaagd: het rechtstreeks contact met de klant is boeiend, het schept een persoonlijke band. Feedback is interessant, maar toch heb ik geleerd te ziften. Mocht ik elke opmerking ernstig nemen, dan zou ik zes collecties per jaar moeten maken.”

De vier windstreken
Brussel, Sint-Gillis, is nu al meer dan 25 jaar een constante in Eric Beauduins leven. Nu nog een beetje meer in het mooie negentiende-eeuwse pand langs de Charleroisesteenweg.

“Mijn eerste kennismaking met Brussel was Sint-Gillis, met even een uitval naar Vorst. Ik zit niet in dé fashion hotspot van Brussel – dat is nu eenmaal de Dansaertwijk – maar toch voel ik me hier goed. Zeker met de nabijheid van het Hortamuseum, dat heel wat buitenlandse toeristen lokt. Zeg maar dat ik Brussel schatplichtig ben voor wie en wat ik ben, voor wat ik heb bereikt. Je hebt hier mensen die komen uit de vier windstreken om hun ding te doen, de interessante contacten liggen hier als het ware op de straatstenen te rapen. Mensen die contact houden met mekaar, elkaar bestuiven als het even kan. Een uiterst interessante mix.”

De modewereld in Brussel, is een beetje een sekte, zegt Beauduin nog. “Met zoveel zijn we niet, het is een beetje ‘iedereen kent iedereen’. Misschien is dat wel de belangrijkste reden dat ik gebleven ben: het past perfect bij wie ik ben. Ik heb in Italië gewerkt, in Brazilië, in Frankrijk... Maar Brussel is steeds de basis geweest en gebleven van waar ik teken en ontwerp. Al ben ik dikwijls in het buitenland om materiaal, klanten en contacten te zoeken.”

“Brussel is nederig. En dat gaat in mijn ogen eveneens op voor de modewereld, die van het design, hoe interessant de mensen die erin bewegen en werken, ook mogen zijn. Het is niet Antwerpen hé, dat sedert de jaren 1980 het modehart van België is. Toch doen we het zeker niet slecht. Het talent is er. De uitstraling is dan wel minder prestigieus dan pakweg die van Antwerpen, Parijs en Milaan, maar tegelijkertijd is het charmant en interessant.”

“Door het openen van mijn eigen winkel, gecombineerd met atelier – de sfeer is een beetje die van thuis – heb ik al tal van interessante ontmoetingen gehad. Ik voel me er goed bij, de klanten voelen er zich goed bij en het heeft deuren geopend naar andere dingen. Naar de theaterwereld bijvoorbeeld, voor kostumering, en nu ben ik bezig met het ontwerpen van een zetel, samen met de designer Armand Jonkers. Jonckers die onder meer het interieur van L’Ultime Atome heeft gecreëerd. Een zetel waarvan de kussens handtassen zijn. Ik heb er lang mee gewacht vooraleer de stap te zetten naar die zelfstandigheid, maar de tevredenheid is des te groter.”

Brussel opzuigen
En vrije tijd? “Heb ik niet veel. Ik werk veel en graag, doe het nauwgezet. Vlug-vlug is niet aan mijn besteed. Het moet niet snel gaan, het met goed zijn. Soms zeg ik wel eens dat ik aan slow fashion doe en dat is ook zo. De weinige vrije tijd die mijn partner – afkomstig van Antwerpen – en ik hebben, trachten we zoveel mogelijk te reizen. Liefst naar verre bestemmingen, want Europa ken ik door mijn werk ondertussen goed. Zo zijn we net terug van twintig dagen Laos. Relax. Al is het zo dat als je creatief bezig bent, ontspanning steeds toch een beetje werk blijft, ontdekken. Je ogen openhouden, opslorpen, zelfs als je het op dat moment niet echt wil. Zeker toen ik nog jonger was. Maar het betert. Onze tijd hier op aarde is beperkt, hem zo goed mogelijk besteden is belangrijk. Meer en meer voor mij. En daarvoor past Brussel mij perfect. In tegenstelling tot Parijs, bijvoorbeeld, waar de druk om telkens weer opnieuw uit te pakken toch zo groot is.”

“Wie in Brussel leeft en werkt, zuigt Brussel op. Je kan er moeilijk naast kijken. Het maakt je een beetje trash, punk, vergeleken met het cleane dat onze Parijse collega’s hebben. Relax ook, op maat gesneden van de plek waar we leven en werken. Dat Brussel een beetje in het verdomhoekje zit, dat nemen we er graag bij. Al stoort het me, de mensen die van Brussel profiteren. Die hier hun kost verdienen, welkom worden geheten, maar er voor de rest niets mee te maken willen hebben. Zowel Belgen, als buitenlanders. Mensen die erop neerkijken. Het is Chicago, het is de Bronx...”

“Toegeven, soms is het wel een beetje le bordel. Maar dat maakt ook deel uit van de charme. Wordt er kritiek uitgeoefend op Brussel, wordt Brussel zwart gemaakt, dan voel ik me als een van de eersten geroepen om tegengas te bieden. Het is niet uniform, het is zoeken en trachten te vinden. Net als het werk dat ik doe. En dat is mooi zo. Al is het soms vermoeiend, al heb ik er soms genoeg van. En als het zover is, is het tijd om even afstand te nemen. Te reizen.”

"IK BEN EEN ATELIERRAT"

De kledingstukken van Beauduin vind je een beetje overal. "De idee is enkel kledingstukken binnen te halen die me bevallen, ze zo efficiënt mogelijk te gebruiken. En wat ik niet gebruik voor de handtassen, wend ik aan voor patchwork. Daarvoor zit ik in Brussel perfect. Zo heb ik vijf jaar lang exclusief samengewerkt met Les Petits Riens, ik schuim brocanterieën af - iets typisch Brussels - Oxfam, vlooienmarkten. En soms zijn er klanten die zelf met een kledingstuk komen om het te laten recycleren. Het zoeken staat me tevens toe geregeld mijn atelier te ontvluchten, wat goed is. Anders zou ik me hier constant opsluiten tussen vier muren. Want ik ben echt wel een atelierrat."