‘Gastvrijheid kent geen grenzen’

Brusselaar Alice Goffart en Bask Andoni Rodelgo hebben samen met de fiets maar liefst 57 landen verkend. Vrijheid gezocht en gevonden, weg van de rat race.

D e plek waar Alice en Andoni de liefde voor elkaar hebben gevonden is Aberdeen in Schotland. Nu zowat achttien jaar geleden. Daar waren ze allebei om Engels te studeren.

Andoni: “Bleek dat we een gemeenschappelijke interesse hadden: reizen. We zijn begonnen met rugzaktoerisme. Maar er waren beperkingen, die ons frustreerden. Telkens opnieuw waren we verplicht om op anderen terug te vallen voor vervoer, steeds zagen we ons geconfronteerd met een datum waarop we moesten terugkeren. Nooit hadden we de tijd om een land echt van binnenuit te leren kennen, ons te laten meedrijven op het ritme van de plaatselijke cultuur en het leven van alledag. Dat was niet wat we zochten, wel vrijheid. Dus zijn we op zoek gegaan naar een vervoermiddel dat ons zou toelaten om te gaan en te staan waar en wanneer we wilden. Volledig op eigen kracht. Een vervoermiddel dat ons puur fysiek contact zou schenken met de omgeving, dat traag genoeg is om indrukken en ervaringen ten volle op te slorpen. Zo zijn we bij de fiets uitgekomen. Op een blauwe maandag in het Jubelpark. Tijdens de manifestatie Dring, Dring, een initiatief van Pro Velo. We liepen er iemand tegen het lijf die Afrika met de fiets had verkend. Bingo!”

Het was een eerste, kleine sprong in het onbekende. De fietsen waren snel gekocht. Kopen is één ding, het fietsen zelf een tweede. Van fietsen hadden Alice en Andoni tot dan allerminst kaas gegeten.

Alice: “Groot denken, een wereldwijde reis, was er in eerste instantie niet bij. ‘Als we nu eens de LF1 op ons gemakje zouden doen en zo doorreizen naar Duitsland, dat zou al heel wat zijn!’ De LF1, dat is de Noordzeeroute in Nederland. Onderweg hebben we alles moeten leren. Maar echt ongeveer letterlijk alles. Andoni nog meer dan ik, want ik had toch een en ander opgestoken in mijn tijd bij de padvinders. Wildkamperen, zelf een vuurtje maken: voor Andoni was het als een reis naar de maan. Misverstanden, discussies, frustraties, ... We moeten er geen tekeningetje bij maken. Een mooie test van de liefde, inderdaad. In Berlijn aangekomen waren we dan ook compleet in de wolken. Alsof we de Mount Everest hadden bedwongen.”

En er was honger naar meer. De wereld verkennen. Maar wat met de financiële kant van de zaak? Andoni: “Dat is allemaal best meegevallen. Vooraleer te vertrekken hadden we een spaarpotje opgebouwd met twee inkomens. Daar zijn we onderweg omzichtig mee omgesprongen. En dan was er nog de gastvrijheid. Die is grenzeloos, zo hebben we mogen ondervinden. De drieënhalf jaar dat we de eerste keer onderweg waren, toen nog zonder onze twee oogappels, heeft ons iets meer dan 21.000 euro gekost. Alles inbegrepen.”

Maïa en Unaï
Bij hun terugkomst hebben Alice en Andoni een fotoreportage samengesteld, die ze links en rechts hebben gepresenteerd. Vooral in Frankrijk en in Spanje, wat hen alweer toeliet om te sparen. Alice: “Vanaf het moment dat we genoeg geld opzij hadden gelegd, zijn we opnieuw vertrokken. Ontdekken, vrijheid, dagen die elkaar opvolgen zonder enige verplichting. On the road again, samen met ons dochtertje Maïa.”

Maïa had tweeënhalf jaar eerder het levenslicht gezien in Brussel. “Schrik om Maïa mee te nemen, hadden we niet, neen. Onze ervaringen van de eerste fietstocht rond de wereld, maakten dat we toch voor een groot deel wisten wat ons te wachten stond. Bovendien hadden we haar een paar keer meegenomen op fietstochten door Frankrijk. Het leek ons ook een mooie manier om haar op te voeden. De hele tijd samen en tegelijkertijd in aanraking komen met mensen uit de vier windstreken, met allerlei culturen. Met de wereld, quoi. En tegelijkertijd te leven op het ritme van de natuur, van de seizoenen. Iets wat alles bij elkaar genomen, de normaalste zaak ter wereld is voor een kind. Ook hebben we ons steeds voorgehouden dat zolang er geen echte voelbare reden is om schrik te hebben, het tot niets leidt om je zorgen te maken.”

Andoni: “Oorspronkelijk was het onze bedoeling om Afrika te doorkruisen. Maar in het zuiden van Marokko gearriveerd, zijn we verscheidene reizigers tegengekomen die van Sub-Saharisch Afrika terugkwamen en er gezondheidsproblemen hadden ondervonden. Dus hebben ons plan laten varen, uit zorg voor Maïa. Waarna we besloten de kaap richting Latijns-Amerika te richten.”

In Latijns-Amerika heeft de natuurlijke gang van zaken Alice en Andoni ingehaald. Net voor ze naar Brussel wilden terugkeren.
Alice: “We kwamen aan in Caracas, Venezuela. Twee dagen later ontdekte ik dat ik zwanger was. ‘Dan gaan we maar niet terug, we zullen wel zien hoe we hier ons plan kunnen trekken’. Waarop we een huurhuis gezocht en gevonden hebben, om in alle rust de zwangerschap tot een goed einde te brengen. En toen Unaï tien weken was: ‘Waarom niet met ons viertjes zien wat de weg ons brengt?’ Allerminst evident, maar al bij al viel het best mee. Unaï genoot van de tocht, een moeder voelt dat. Ik fietste met hem op de rug, we waren altijd dichtbij hem. Wanneer hij sliep voelde hij zich geborgen, wanneer hij wakker was kon hij zijn ogen uitkijken. Later, toen hij wat bewegingsdrang begon te krijgen, werd het een beetje moeilijker. Maar ja, de ervaring was zo mooi, dat die kleine zorgen steeds snel vergeten waren.”

En wat met gevaar, dat alom aanwezig is als we sommigen mogen geloven?
Andoni: “De wet van de natuur speelde natuurlijk mee, voorzichtigheid was geboden. Maar voor de rest... De warmte van de mensen die we onderweg zijn tegengekomen was formidabel. Een zandstorm in Kazachstan, een sneeuwstorm in Tibet, de nacht die ons verraste. ‘Wat gaan we nu in ’s hemelsnaam doen?’ Steeds was er wel iemand om een helpende hand te reiken. Een vanzelfsprekende solidariteit. Het heeft ons geleerd dat mensen overal ter wereld eigenlijk allemaal hetzelfde zijn. Dat angst voor de anderen compleet absurd is. Dat er oneindig veel meer mensen van goede wil op de wereld zijn, dan mensen van slechte wil.”

Absolute vrijheid
Alice en Andoni hebben veel mooie herinneringen. Alice: “Op de eerste plaats natuurlijk de geboorte van Unaï. En voor het overige? Tibet bijvoorbeeld. Twee maanden hebben erover gedaan om die bijna mythische bergstreek te doorkruisen. Op slechte, bijna onbestaande wegen, er was geen mens in heinde en verre te bekennen. Na de laatste berg die ongeveer 5.600 meter hoog was, volgde de afdaling naar de vallei vlak voor Katmandu. Drie dagen lang. Vertrekkend van een omgeving met niets dan stenen en stof. Vervolgens was er af en toe links en rechts een dennenboom, dan een watervalletje of twee. Tot we de natuur in al zijn weelderige rijkdom bereikten. Tranen in de ogen kregen we ervan.”

Andoni: “Aanvankelijk hadden we enkel zin om te reizen, nieuw dingen te zien, nieuwe mensen te ontmoeten. Beetje bij beetje is die manier van leven onze poriën binnengesijpeld. Het gevoel van absolute vrijheid. Niets moet, het beleven mag. Het perfecte weekendgevoel, zeven dagen op zeven, een gevoel van absolute rust. Met af en toe harde momenten, maar elke kermis is nu eenmaal een geseling waard.”

Alice: “Ik betrap me geregeld op, nu we terug zijn, dat ik me in de tuin zet om een boek te lezen en dat nu luttele minuten mijn gedachten afdwalen. Ik moet nog dit, ik moet nog dat, ik moet nog zo... Een gevoel dat me op onze reizen steeds vreemd is geweest.”

Alice en Andoni hebben een film gemaakt van de fietsreis met hun kindjes, La terre à bicyclette. Voorstellingen in Les Ecuries de Boitsfort. Bosvoorde, Antoine Gilsonplein 3, op 12 en 13 juni. Info en reservatie: 0496-80.17.02. www.mundubicyclette.be