Gesprekken met schrijvers: 'Belangrijk om zorgvuldig met taal om te gaan'

Welk boek mag mee op reis? BRUZZ selecteert in 'Reisbagage' deze zomer recente boeken van schrijvers uit Brussel. In de zesde aflevering spreken we schrijfster Hilde De Smedt. In het Jadotpark, bij het Kindermuseum in Elsene, deelt ze haar inspiratie voor haar verhalenbundel ‘Dagen zonder woorden’.

Waar gaat het boek over?

In 'Dagen zonder woorden' schetst Hilde De Smedt de innerlijke levens van een reeks personages. Het verloop van de tijd en het verlangen om herinneringen vast te leggen zijn een terugkerend thema. De Smedt beschouwt het schrijven van verhalen als een proces van traagheid. Ze geniet van het herschrijven, toevoegen en schrappen, en merkt op dat dit in contrast staat met de snelle aard van het alledaagse leven. Dialogen op papier laten ruimte om gedachten voorzichtig vorm te geven. Dat lukt soms zelfs beter op papier dan tijdens een gesprek.

Wie is Hilde De Smedt?

De Smedt is logopediste en al dertig jaar werkzaam bij Foyer vzw in Molenbeek. Ze is gespecialiseerd in het werken met meertalige gezinnen. "Taal is heel belangrijk," zegt ze daarover. "De taal die je op jonge leeftijd geleerd hebt, daar houd je altijd een bijzondere band mee." Ze benadrukt daarom het belang van waardering voor de moedertaal.

Op haar dertigste begon De Smedt - die vier talen spreekt - zelf met schrijven. Hoewel een literair tijdschrift verhalen publiceerde, opende dit destijds nog niet meteen de deur naar de uitgeverswereld. Dit ontmoedigde haar niet, maar inspireerde om verhalen te delen op een andere manier. Haar verhalen vonden lange tijd een publiek tijdens voorleesavonden, kunstprojecten en samenwerkingen met andere kunstenaars. Jaren later verschijnt haar verhalenbundel bij coöperatieve uitgeverij Fluxenberg.

Een fragment uit ‘Dagen zonder woorden’

Het terras van mijn jeugd.

Ik heb dit altijd willen kunnen, niets doen. Vroeger oefenden Leen en ik ons tijdens de vakantie in doelloosheid: fietsen één straat links, één rechts en we zien wel waar we uitkomen. Aan zee heb ik altijd schelpen geraapt, zorgvuldig uitgezocht, schoongewreven, vergaard voor niets en niemand.

Vakantie was een tijdloze pauze, ik kon mijn horloge met een gerust hart afleggen, de tijd werd voor mij bewaard. Nu volg ik de wijzers, ze tellen de uren op maar het is bedrog, er is alleen verlies. De tijd lacht me uit in mijn gezicht: ‘Hoe kun je daar zo rustig blijven liggen als je weet dat de gewichten van de hangklok bijna de bodem raken?’

Dat zou ik willen kunnen, hier liggen met dat schelpen-rapen-gevoel.

Mijn veiligheid is goed verzekerd. In de voormiddag krijg ik bezoek van een thuisverpleegster, de namiddagen worden verdeeld tussen de huishoudhulp en mijn moeder. Het hulpje stort zich met overgave op haar taken maar blijft zich vreselijk onwennig gedragen tegenover mij. In het begin wilde ik haar nog over haar schroom heen helpen maar nu laat ik haar.

Op deze manier wisselen rustige middagen zich af met de drukte van moeders visite. Ze wil absoluut met me uit wandelen. Misschien herinnert het haar aan gelukkiger dagen toen ze haar dochter fier rondreed in een kinderkoets. Maar ik sta doodsangsten uit wanneer ze mijn rolstoel over de plank de terrastrappen afrijdt en dit soort angst heb ik genoeg de laatste tijd. Bovendien heb ik er een hekel aan te wandelen met iemand die noodgedwongen achter me aan loopt.

'Dagen zonder woorden' is geschreven door Hilde De Smedt en uitgegeven door Fluxenberg in 2022.