Gevlucht uit Georgië vanwege zijn seksuele oriëntatie: ‘In Brussel voel ik me veilig’

Daniel is op zijn twintigste uit Georgië weggevlucht, omdat hij geviseerd werd als homoseksuele man en mensenrechtenactivist. Naar aanleiding van de Internationale Dag tegen Homofobie en Transfobie maandag hangt Daniel zijn regenboogvlag uit het raam. Nu hij in Brussel woont voelt hij zich veel veiliger: “Voor mij is Brussel een van de meest gayfriendly steden van Europa en zelfs van de wereld.”

“Op een dag kwam ik terug van een demonstratie voor LGBT-rechten en besloot mijn buurman om mijn voordeur te beschieten. Het waren geen echte kogels, maar ze hebben wel mijn rug verwond. Ik heb het op een lopen gezet en hij heeft me nog zeker twee kilometer achtervolgd.”

Daniel (22) voelde zich als homoseksuele man en LGBT-activist niet veilig in Georgië en getuigt daarover op de Internationale Dag tegen Homofobie en Transfobie (IDAHOT). “Omdat ik als activist deelnam aan verschillende demonstraties en acties was ik het doelwit van extremistische en nationalistische groepen.”

Twintig klachten zonder gevolg

Toen hij naar de politie stapte deden ze niks. Wel tot twintig keer toe diende Daniel een klacht in bij de Georgische politie voor verschillende voorvallen van geweld en discriminatie, maar nooit werd er onderzoek gedaan.

Op steun van zijn ouders kon Daniel ook niet rekenen: “Zij zijn tijdens het Sovjettijdperk opgegroeid, toen homoseksualiteit een groot taboe was. Toen ik hun mijn identiteit probeerde uit te leggen, werden ze boos en agressief en wilden ze mij naar een klooster sturen voor een soort van conversietherapie.”

In juli 2019, Daniel was op dat moment twintig jaar, koos hij ervoor om zijn familie in Georgië achter te laten en alleen naar België te vertrekken. “Ik stond constant onder stress. Het is psychologisch zeer schadelijk als je in een maatschappij leeft waar je rechten op geen enkel regeringsniveau worden beschermd, en je het je zelfs niet kunt veroorloven het land te verlaten.”

Veilige haven

Ondertussen woont hij twee jaar in Brussel, waar hij naar eigen zeggen een veilige haven heeft gevonden. “Hier kan ik vredevol leven en word ik niet beoordeeld op hoe ik er uitzie. Als ik met mijn partner door de straten loop reageert niemand vreemd. Als ik in contact kom met homofobie, dan weet ik dat ik naar de politie kan stappen en ze mij gaan helpen”, zegt Daniel. (Lees verder onder de quote)

Voor de twintiger zorgden verschillende organisaties ervoor dat hij zich goed ondersteund voelde, zoals de integratielessen van het Brussels onthaalbureau voor inburgering (Bon).

“Ik zelf wist al veel over onderwerpen zoals seksualiteit en mensenrechten door mijn activisme, maar voor andere mensen is dat niet het geval en ontdekken ze bijvoorbeeld in de inburgeringscursus veel nieuwe visies. Ik ben ook veel te weten gekomen over adoptierechten voor LGBT’ers.”

Rainbow House

Tijdens zijn eerste vijf maanden in het asielcentrum in Kapellen leerde hij ook het Brusselse Rainbow House kennen, een plek waar hij nu regelmatig langsgaat voor informatie en workshops.

Daniel was in Georgië ook activistisch, maar beleeft dat hier in Brussel op een heel andere manier. “Als we in Georgië een Pride March organiseerden, dan moest dat heel voorzichtig gebeuren. Zonder aankondiging op sociale media zodat er geen extremisten op afkwamen en we bleven ook maar twintig minuten. Tijdens de Pride ben ik bijvoorbeeld al bekogeld met stenen en flessen en de politie deed niks. Toen ik de Pride hier in België vierde was dat heel anders en beleefde ik de tijd van mijn leven."

Met zijn familie heeft Daniel sinds zijn vertrek geen rechtstreeks contact meer. “Ze weten enkel dat ik in Brussel woon, maar verder niks. Ik accepteer dat zij mijn identiteit niet kunnen accepteren.”