Laurence Putman: 'Brussel, liefde op het eerste gezicht'

“Het werk heeft me naar Brussel geleid, maar tegelijkertijd speelde ook het verlangen om deze wondere plek beter te leren kennen. Noem het gerust liefde op het eerste gezicht. De eerste avond dacht ik: ‘Jongens, dat ik dit niet eerder heb gedaan!” Laurence Putman is adjunct op het departement socio-professionele inschakeling van het OCMW van Molenbeek. Haar passie: muziek.

D e weg naar Brussel verliep langs Gent – waar Laurence als pagadderke haar eerste stapjes heeft gezet – en Antwerpen. “Na het behalen van mijn diploma in de Sociale Wetenschappen aan de hogeschool, besloot ik om het parcours aan te vatten dat ik voor mezelf voor ogen had. Mijn liefde voor muziek in al haar aspecten te verkennen. Die liefde was er al heel vroeg. Mijn oma was een pianiste van conservatoriumniveau. Mijn moeder, een kind van de yéyé-generatie, speelde gitaar en schreef haar eigen liedjes.”

“Ik had mijn diploma waarop ik kon terugvallen, mocht het nodig zijn. Het ging richting Antwerpen, naar de Jazz Studio: een periode waarop ik met veel plezier terugkijk. De opleiding was top, met meer persoonlijke aandacht dan aan het conservatorium. De mensen die ik in ’t Stad leerde kennen, waren zo mogelijk nog meer top. Onder meer Jan Meijers, die toen als bassist actief was bij Blue Blot. Zo ben ik in de plaatselijke blueswereld gerold, beginnen zingen bij groepjes links en rechts. Ik voelde me als een kind in een speeltuin.

In die periode is Laurence Putman zangles beginnen te geven in schoolverband. Ze had zelfs een tijdje haar eigen school. “Les geven heb ik zowat tien jaar lang gedaan. Tot het repetitieve ervan me een beetje parten begon te spelen. Waarom niet iets doen met mijn diploma in de sociale sector? Mensen hun weg helpen te vinden in onze dikwijls harde maatschappij is iets dat me eigenlijk steeds heeft beziggehouden. De beste plek om dat te doen leek me Brussel, waar de sociale uitdagingen letterlijk op de straatstenen liggen. De klik was er onmiddellijk: dit doe ik zo graag! Overdag mensen helpen, na mijn werkuren me uitleven in mijn muziek.”

Nu zijn we zes jaar verder. Laurence Putman is niet langer sociaal assistente op het terrein, ze is adjunct op het departement socio-professionele inschakeling van het OCMW van Molenbeek. “Het is eigenlijk meer een managementfunctie, maar dat doe ik al even graag. Het was een toffe ontdekking. Het schept veel meer voldoening dan gewoon maar werken, louter om de kost te verdienen. Het is ook heel boeiend door de problematieken waarmee de gemeentes in Brussel moeten afrekenen. Problematieken die van gemeente tot gemeente variëren.”

Familiale sfeer
Het werk leidde Putman naar Brussel, maar ook het verlangen om die grote onbekende beter te leren kennen. “Het was liefde op het eerste gezicht. Van bij dag één voelde ik me thuis. Hoezeer ik ook van Gent houd en van Antwerpen, Brussel is me op het lijf geschreven. De energie die hier leeft, de diversiteit waarin een mens zich kan onderdompelen, de opportuniteiten die voor het oprapen liggen. Brussel is ook een stad die een mens uitnodigt om naar buiten te komen en te ontdekken. En dat is iets dat perfect bij mij past. Veel heb ik niet nodig om thuis in Molenbeek de voordeur dicht te slaan en de stad lijfelijk te ervaren. Soms alleen, soms met mijn hond. Mijn labrador retriever, Whoopi. Brussel is dan ook een toffe stad voor hondjes en hun baasjes, met al het groen. Wandelen, snuffelen, ontdekken, merktekens achterlaten. En het is alweer een aanzet tot sociaal contact.”

“Naar Molenbeek ben ik verhuisd om niet te ver van mijn werk te wonen. Omdat ik in mijn vrije tijd absoluut met muziek bezig wil zijn, onmiddellijk beschikbaar wil zijn voor mijn passie. Ik weet het Molenbeek, ‘Molem’, is voor velen een conversatiestopper. Maar ik heb de stap gezet zonder enig vooroordeel, en ik heb het me nog geen seconde beklaagd.”

“In mijn buurt, tussen de Zwarte Vijvers en Beekkant, ben ik omringd door joviale, sympathieke mensen. Grotendeels van Maghrebijnse afkomst, maar ook veel Vlamingen. Mensen van alle allooi. Dat geeft een fijn gevoel: buren die je kent en buren die jou kennen. Een familiale sfeer die aanstekelijk werkt. Mooi is ook dat ik in een loftcomplex woon, waar voor ieders budget wel iets te vinden is. Dat hebben we te danken aan de huisbaas die een enorm sociaal inzicht heeft, zich niet focust op een bepaald type van huurder. De samensmelting van verschillende culturen werkt. Het is prachtig om te zien hoe alle kinderen, van welke afkomst ook, samen spelen op de binnenplaats. Een eilandje van puur geluk, eigenlijk. Ja, in Molenbeek.”

“Het enige negatieve dat ik in al die jaren heb gezien – het negatieve dat de nationale media zo graag uitsmeren – is een gevecht op straat. Ik zag plots mensen samentroepen, ging kijken. Twee jonge gasten wilden elkaar uitzinnig van woede te lijf gaan. De ene gewapend met een antenne van een autoradio, de andere met een vork. Niks pistolen, uzi’s, messen... Een antenne van een autoradio en een vork. Hilarisch eigenlijk. Natuurlijk zijn er af en toe problemen, het is niet alle dagen even gemakkelijk. Armoede zal niet veel helpen. Maar je aanvaardt wel bepaalde dingen, zeker als je sociaal assistente bent. Niets is maar één perspectief. Er zijn altijd verschillende manieren om naar iets te kijken.”

Two Tones
Een eclectische kijk op het leven, een eclectische kijk op muziek. “De muziek is er voor na de uren en is nog steeds dag in dag uit een plezier. Heel proactief, allemaal in eigen beheer, tot het maken van clips toe. Brussel is op dat gebied ook de ideale stad door haar diversiteit, door het talent dat wordt aangezogen. Alle genres zijn hier vertegenwoordigd. Voor ieder wat wils. Met enorm veel festivals die heel toegankelijk zijn. Gratis of tegen een schappelijke toegangsprijs. Muziek leeft hier. Of het nu jazz is, pop of rock. Iedereen komt aan zijn trekken, mits de nodige inzet. Een van mijn absolute lievelingsplekken is de AB. Een formidabel aanbod aan optredens, een brede waaier aan goede muziek. Maar er zijn nog zo veel andere fantastische plekken voor optredens waarvan ik gretig proef. Zoals de Heizel en Vorst Nationaal.”

“Me vastpinnen op een enkel genre in mijn eigen muziek is er voor mij niet bij. Klassieke muziek, jazz, pop, rock, tot zelfs zware rock, funk, soul: overal vind ik wel iets in. Als een artiest zijn waarheid aan het vertellen is met muziek, dan begrijp ik hem. Over taalbarrières heen. Misschien is het daarom dat Brussel past bij mij, de verscheidenheid die spreekt. Brussel is niet vast te pinnen op één ding, ik pin mij niet graag vast op één ding. Wel ben ik iemand die zich op het moment zelf kan vastbijten in een enkel project. Op dit ogenblik is dat Two Tones. Ik op zang en gitaar, samen met Nicolas Lefèvre op keyboards en Jan Meijers – een trouwe, muzikale vriend voor het leven – op bass.”

“Het mooie aan dit alles is dat je steeds weer kan terugvallen op mensen die je kent, mensen met wie je ervaringen kan delen. Commercieel succes mag, maar daar zijn we niet mee bezig. Wel met muziek en door die muziek ervaringen te delen. Muzikanten, fotografen, regisseurs: we hebben elkaar allemaal wel iets te bieden. Als onze vriend Emiliano Manzillo, regisseur, iets nodig heeft van muziek voor bij zijn beelden, dan kunnen wij daar voor zorgen. Als wij beelden nodig hebben bij onze muziek, dan kan hij daar voor zorgen. Ik beleef muziek en ik geniet er met volle teugen van. Elke dag opnieuw. Doen en blijven doen. Met mensen die ik graag zie. Delen. Geven, zonder te vragen. En als je iets terugkrijgt in de plaats: zoveel te beter.”