Luc Simonet, oprichter Optimistenbond: 'Berusting is de grootste pollutie'

Luc Simonet is de oprichter en voorzitter van de Optimistenbond van het Koninkrijk België, die ondertussen zowat 4.500 leden telt. "Hoe kan u optimistisch zijn in deze tijden van crisis? Een vraag waar ik steevast op antwoord: het is juist omwille van de crisis dat ik optimistisch ben."

'O mdat ik een grote voorstander ben van de filosofie van Immanuel Kant: We moeten ons zodanig gedragen dat, indien iedereen zich gedraagt zoals ik mij gedraag, de orde van de wereld niet wordt verstoord. Van primordiaal belang is het: indien iedereen zou beginnen te leven naar ons Westers kapitalistisch financieel model - een wereld van overconsumptie en overproductie - zal de toekomst niet leefbaar zijn voor onze kinderen en onze kleinkinderen."

Luc Simonet is jurist, gespecialiseerd in fiscaal recht. Met een stevige reputatie. "In 2005 was het echter op. Telkens een cliënt me contacteerde, had ik zin om te zeggen: het kan me gestolen worden! Een teken was het om andere wegen te bewandelen. Want zonder enthousiasme ben je nergens. Enthousiasme komt van het Griekse En Theou athmos en betekent letterlijk: in de adem van het goddelijke. Met godsdienst heeft het niets te zien, wel met spiritualiteit. Met de zin die we aan ons leven hier op aarde wensen te geven. En wat ik tot dusver had gedaan, had voor mij geen zin meer. Dus heb ik mijn zes medewerkers uitgenodigd voor een brunch en gezegd: 'ik ga een beetje afstand nemen. Mijn kantoor is voortaan het uwe, zorg goed voor de cliënten, zorg goed voor de dossiers.' Waarop ik hier een beetje begon te golfen, als een beginneling. Wist ik toen veel dat een Optimistenbond voortaan mijn levenswerk zou worden."

Wat een mooie regendag
Het zaadje voor de oprichting van de Optimistenbond is eigenlijk gestrooid door Simonets kinderen. Kinderen die, met een knipoog, over vader zeggen: "Hij kan moeiteloos over het behang van de muur filosoferen, maar vraag hem niet een barbecue aan te steken. Sommigen zeggen dat hij een beetje gek is. Toegegeven, buitenissige ideeën zijn hem nooit vreemd geweest. Voor ons is de Optimistenbond de weg van het minste kwaad."

Simonet: "Toen Adrien, Antoine en Charlotte nog klein waren en al eens zaagden over het weer, wees ik hen steevast met de vinger. Zo ook op een vakantie in Toscane. 'Zeg liever: wat een mooie regendag! Ik vind trouwens dat we een regenscherm zouden moeten maken met die slogan.' Ze antwoordden: 'Stop nu eens met die flauwekul. Als het dan toch zo is, doe er dan iets aan!' Terug van Toscane heb ik onmiddellijk 50 regenschermen laten maken. 'Wat een mooie regendag, C'est un beau jour de pluie.' In diezelfde periode werd ik uitgenodigd op een internationaal golftornooi in Utrecht, dat ik toevallig ook won. Dus moest ik op de prijsuitreiking een kleine speech houden. Veel inspiratie had ik niet, dus begon ik over mijn paraplu's. Waarop een Ier riep: 'Dat is fantastisch, we hebben nood aan positieve ideeën.' Ik: 'Absoluut, ik vind trouwens dat het hoog tijd wordt om een Optimistenvereniging op te richten.' Applaus op alle banken. Dertig Nederlanders aan tafel: 'Fantastisch! Wij doen mee!'"

"Niet meer te houden was ik, de volgende dag schreef ik de statuten uit. De woorden vloeiden zomaar uit mijn pen. Met als begin: 'Het optimisme is geen aangeboren aanleg voor geluk, die ons zou vrijwaren van alle pijnlijke en droevige momenten in ons leven. Optimisme is een lering waarbij een mens vanuit een bewuste beslissing zichzelf vormgeeft. Het is een oefening in discipline en zelfkennis. Optimisme leidt tot de intuïtieve zin van het leven.' De Optimistenbond van het Koninkrijk België was geboren.

Cynisme
Luc Simonet vertelt het me thuis, waar tevens de hoofdzetel van de Optimistenbond is gevestigd. Een art-décopand dat van buiten gezien betere tijden heeft gekend, maar dat binnenin prachtig gerenoveerd is.

"Een complete puinhoop was het, toen ik het zeven jaar geleden kocht. Ik ben tot op de baksteen moeten gaan. Letterlijk. De wandschilderingen in pastelkleur, die de magie van het reizen per pakketboot uitademen, zijn van de hand van een lid van de Optimistenbond, een ingenieur. Onlangs heb ik vernomen dat de zolder ooit nog het atelier van Paul Delvaux is geweest. De vorige eigenaar vond hem overbodig, wou mij hem zelfs niet tonen. Opengegooid heb ik hem om er mijn bureau van te maken," zegt Simonet, voor wie het optimisme niet het tegengestelde van het pessimisme is. "Pessimisten kunnen dan wel ongelukkig zijn, gevaarlijk zijn ze niet. Het is eigenlijk meer hun probleem. Veel erger is het cynisme. Daar heb ik het pas echt moeilijk mee. Ik ben ervan overtuigd dat het financieel kapitalisme kapot zal gaan door zijn eigen cynisme, net zoals het communisme zichzelf heeft vernietigd door cynisme. Dus denk ik dat het aan ons, de optimisten, is om voorstellen, initiatieven aan te dragen voor een een wereld die meer broederlijk is. Over rassen en gezindten heen."

"Ik sta er ook op dat we alles tweetalig doen. Onze raad van bestuur is voor de helft Nederlandstalig, voor de helft Franstalig. En ik verplicht iedereen zijn eigen taal te spreken. Het is mijn vaste overtuiging dat wij hier in België op een zeer speciale plaats leven, een grote troefkaart in de hand hebben, een privilege. We leven hier op het ontmoetingspunt tussen twee grote culturen: de Germaanse en de Latijnse. Wij Belgen hebben ook het voorrecht een hoofdstad te hebben die waarschijnlijk de meest kosmopolitische stad ter wereld is geworden. Waar je alle talen hoort spreken, waarvan de Amerikaanse vice-president Joe Biden heeft gezegd dat ze wellicht de werkelijke hoofdstad is geworden van de vrije wereld. Het stemt me dan ook ongelukkig dat onze politici eigenlijk een culturele muur hebben gebouwd met de regionalisatie. Regionalisatie is op zich niet slecht, maar bruggen opblazen in plaats van ze te bouwen is uit den boze. Onvoorstelbaar is het dat de hoofdstad van Europa een stad is die zich niet mag uitbreiden."

"Mijn hoop is het, dat ons land het model wordt voor alle volkeren ter wereld die in oorlog zijn, voor de oplossingen van alle conflicten in de wereld. Ondertussen hebben we ook al "zusterkes" verwekt in Nederland, Duitsland, Frankrijk, Spanje, Zwitserland, Monaco, Noorwegen, Luxemburg, Canada, Congo, Mauritanië, Niger, Marokko, Congo-Brazzaville, Gabon... Uitbreiding van ons gedachtengoed, die aanleiding heeft gegeven tot de oprichting van de Internationale Vereniging Optimisten Zonder Grenzen nu vijf jaar geleden op het stadhuis van Brussel. Het zijn zusterverenigingen waarvan belangrijke mensen deel uitmaken, net als er belangrijke mensen deel uitmaken van de Optimistenbond van het Koninkrijk België. Onder wie politici van de meest verscheiden partijen. Allemaal mensen die zich afvragen: 'Wat kan ik doen?' in de plaats van te zeggen: 'Wat gebeurt er nu?' Mensen met visie. En dat iemand als Mario Draghi, de president van de Europese Centrale Bank, mijn wekelijkse nieuwsbrief opent, bewijst dat we wel degelijk iets te vertellen hebben."

"Het optimisme dat ik wil uitbouwen, is een optimisme dat gestoeld is op individuele verantwoordelijkheid. Wij zijn allemaal verantwoordelijk voor de wereld die we aan het opbouwen zijn. Berusting is volgens mij dan ook de grootste pollutie: we kunnen er toch niets aan veranderen! Mocht ik berust hebben, er zou er nooit een Optimistenbond geweest zijn. Ik ben ook bezig met een surrealistisch concept dat Optimistan heet. Een metaforische staat, waarvan alle optimisten de burgers zijn. Ik ben nu aan het zien of we een volwaardig paspoort kunnen maken voor de burgers van Optimistan. Een staat van een hoger bewustzijn."