Marcello Faraggi: schoenpoetser, bakfietser en man van de wereld

Sinds kort heeft de Brusselaar geen excuus meer om erbij te lopen met onverzorgde schoenen. blies het beroep van schoenpoetser nieuw leven in en verplaatst zich sindsdien met zijn bakfiets door de stad waar hij op iedere hoek van de straat zijn borstels bovenhaalt. Onder de schoenblink schuilt een man van de wereld.

M et zijn witte hemd, rode bretellen en vlinderdas ontsnapt hij onmogelijk aan uw aandacht. Marcello Faraggi’s roots liggen in het land dat de vorm heeft van een schoen. Zijn familie komt uit het Italiaanse Livorno, zelf is hij geboren in Berlijn. In Italië brengt hij zijn eerste schooljaren door, maar het is de lokroep van zijn geboorteland die hem in Freiburg doet neerstrijken.

Op het moment dat hij naar Brussel besluit af te zakken heeft hij al een heel leven achter de rug als journalist. “Er is niets wat met media te maken heeft dat ik niet heb gedaan. Ik heb voor de geschreven pers gewerkt, voor de radio, voor televisie… Dat heeft me ook de kans gegeven om veel te reizen. Zo heb ik meermaals in Afrika gezeten voor SOS Faim, een vzw die vecht tegen honger en armoede in het Zuiden. Reizen doet je beseffen dat er nog andere continenten zijn met elk hun eigen problemen. Om zicht te krijgen op je eigen situatie moet je af en toe de deur uitgaan.”

Verandering van spijs
Het avontuurlijke beroep kan hem echter niet blijven bekoren. “Op een gegeven moment had ik er gewoon genoeg van. In 1989 werd ik gevraagd om als woordvoerder te komen werken op het Europees Parlement in Brussel. Voor ik het wist waren de rollen omgedraaid en bevond ik mij aan de andere kant van het beroep dat ik al die jaren had uitgeoefend. Vanaf dag één was ik gefascineerd door Brussel: op een relatief klein oppervlak leven zoveel mensen uit verschillende culturen samen, en dat lijkt nog te werken ook.”

Een grijze muis kan je Marcello niet noemen. Het moet bewegen, verandering is een constante in zijn leven. Een tijd geleden voelde hij dat het weer eens tijd was om van koers te veranderen. Dit keer op drastische wijze. “Ik dacht eerst in de richting van ‘restaurants op vier wielen’, foodtrucks, zoals we ze kennen. Ze laten je toe in zekere mate je onafhankelijkheid te behouden, maar daartegenover staat dat je ’s nachts moet staan koken als een gek, je weet nooit hoeveel klanten je zal hebben en je trapt misschien op de tenen van de restaurants in de stad. Bovendien heb ik een dochtertje van zes dat één week op twee bij mij woont, een drukke horecazaak was dus geen optie.”

Hij kwam tot het besef dat hij altijd al een voorliefde heeft gehad voor leer. “Ik vind het geweldig hoe een stuk leer een leven lang zijn schoonheid kan behouden, als het op de juiste manier behandeld wordt tenminste.” Het idee om mobiel te blijven behoudt hij wel. “De bakfiets is een uniek model dat ik zelf in elkaar heb gebokst. Je raakt sneller de stad door dan met de auto en bovendien is het nog ecologisch ook.” Het begon allemaal op het Londenplein, met een foto die een voorbijganger van hem op Twitter zette. “Twee uur later is het volledig losgebarsten, ik kreeg opeens oproepen langs alle kanten.”

Retro
Het concept om van een oud beroep iets moderns te maken, dat spreekt aan. Zelfs Brussels minister Guy Vanhengel (Open VLD) is een paar weken geleden in het midden van de straat gestopt om Marcello te feliciteren. “Mijn dochter vindt het natuurlijk ook geweldig. Het is gemakkelijker om aan een kind uit te leggen wat een schoenpoetser doet dan wat journalistiek inhoudt. En ja, thuis kuisen we de schoenen samen.”

Schoenpoetsen mag dan wel een oude ambacht zijn, maar Marcello is allesbehalve een ouderwets man. “Iets wat niet werkt weggooien zal je mij nooit zien doen. Ik steek eerder uren in het herstellen van een van de lievelingsspeelgoedjes van mijn dochter dan dat ik naar de supermarkt snel om een of andere nieuwe prul te kopen. Maar het is niet zo dat ik dweep met het verleden, je moet met je tijd meegaan.” Vandaar dat hij nieuwe technologieën niet afzweert. “Ik ben maar een simpele schoenpoetser, maar als je met bankkaart of kredietkaart wil betalen is dat geen enkel probleem. Ik ben ook erg afhankelijk van sociale media, want ik heb nu eenmaal geen winkelpand met uithangbord dat de mensen in het voorbijlopen kunnen ontdekken. Aan de andere kant vind ik dat je elektronica ook op tijd moet weten af te zetten, er zijn belangrijker dingen in het leven.”

De schoenen maken de man
“Je kan niet geloven hoeveel mensen er piekfijn bijlopen, tot je naar beneden kijkt. Dat mensen 30 of 40 euro kunnen uitgeven aan een paar schoenen en het dan niet de moeite vinden om ze te verzorgen maakt mij ongelukkig. Je moet je rekening maken: als je eenmalig wat meer geld uitgeeft aan goede schoenen heb je ze voor het leven.”

In deze haastige maatschappij is het bijna ondenkbaar dat mensen nog tijd hebben om stil te staan bij de staat van hun schoenen. “Ik pas me aan aan het levensritme van klanten die niet de tijd hebben om ook nog eens zelf een schoenpoetser én schoenmaker te gaan zoeken. Dat regel ik allemaal voor hen. Van tijdbesparing gesproken! En even halt houden bij mij kan trouwens rust bieden tijdens een drukke dag. Je kan niet geloven hoe hard mensen genieten van vijf minuutjes zitten in mijn bakfiets.” Het gevoel dat hij mensen een plezier kan doen is zijn grootste drijfveer.

“Ik put enorm veel voldoening uit het schenken van een tweede leven aan een paar schoenen dat ten dode opgeschreven was. Het gevoel wanneer je na lang zwoegen de originele kleur van het leer herontdekt is onbeschrijflijk!” Niet alleen de creatieve maar ook de menselijke kant van de job spreekt Marcello aan. “Ik raak elke dag aan de praat met mensen die allemaal zo ontzettend verschillend zijn. Op voorwaarde dat ze willen praten natuurlijk, want er zijn er ook die aan het scherm van hun smartphone gekluisterd zijn, of een krant mee hebben. En dat is dan ook geen enkel probleem, bij de kapper heb je ook mensen die een babbeltje willen slaan en anderen die in stilte willen genieten.”

Pantoffeldag
Marcello is een ambitieus man. “Ik ben natuurlijk nog maar net uit de startblokken, maar de kaap van 300 paar schoenen is al overschreden! En ik heb nog heel wat in petto. Ik ben van plan om in de winter lessen aan te bieden in het verzorgen en poetsen van schoenen voor mensen die het thuis zelf willen proberen. Het ultieme project is een ‘pantoffeldag’: tegen volgend jaar ga ik op zoek naar een enthousiast bedrijf waar iedereen – tot de CEO toe – die dag in pantoffels naar het werk komt terwijl ik me met hun schoenen bezig houd.”

Als menselijke defibrillator deelt Marcello Faraggi tweede levens uit: een tweede leven voor de ambacht, een tweede leven voor schoenen, en zelfs een tweede leven voor zichzelf. “Dit blijven doen voor de rest van mijn leven? Waarom niet? Ik kan tot nu toe geen reden bedenken om ermee op te houden. “Ça brille toujours (lacht)!”

Vlei je op zaterdag 29 augustus neer in Marcello’s troon op het Dapperheidsplein in Anderlecht. Tijdens ‘Anderlecht in Feest’ zet hij zich daar achter het project ‘100 propere schoenen’ in samenwerking met de vzw Old Dreams die de dromen van senioren helpt waarmaken.