Marie (21): ‘Er is niets om naar uit te kijken’

Ze worstelen met hun beperkte vrijheid in coronatijden, beleven hun studententijd grotendeels achter hun computerscherm en worden op de koop toe vaak met de vinger gewezen. Maar hoe beleven studenten zelf het einde van dit horrorjaar 2020? Deze VUB-studenten interviewden hun lotgenoten.

Ik ben studente Toegepaste Taalkunde aan de Vrije Universiteit Brussel (VUB). Normaal ga ik elke week naar mijn kot, maar de VUB liet me kiezen tussen mijn thuis of mijn kot. Aangezien ik op zaterdagen in een bakkerij werk en ik het niet zag zitten om zo lang alleen te zijn, heb ik besloten om thuis te blijven.

Met het gevolg dat ik Brussel mis! Vooral mis ik het shoppen in de Nieuwstraat, studeren in Muntpunt, en bijbabbelen met vrienden in een gezellig Brussels cafeetje. De Brusselse feestjes mis ik ook. Het is niet zo dat ik een echt feestbeest ben, maar toch voelt het gek aan dat het niet meer kan. Ik vrees dat het nooit meer zal zijn zoals vroeger. Zie jij jezelf nog in een zaal staan, vol onbekenden, als sardines in blik? Ik denk dat onze mentaliteit zo veranderd is, dat we dat niet meer durven.

Eigenlijk mis ik veel dingen. Reizen is daar één van. Er is nu niets om naar uit te kijken. Het voelt voor mij zelfs aan alsof ik nooit meer zorgeloos zal kunnen reizen. Binnen Europa zou dat misschien nog wel lukken, maar ik zie me nog niet direct een reis plannen naar een Afrikaans land. Hoewel ik dat wel graag zou doen.

Het sociaal contact mis ik. Spontane ontmoetingen worden belemmerd. Zelfs als ik met iemand afspreek, kan ik er niet van genieten. Ik ben constant bezig met mezelf af te vragen: Wat is nu mijn bubbel? Mag ik dit doen? Wat mag niet? Ik wil niet in de fout gaan, maar weet soms niet wat wel of niet mag. Dat bezorgt me stress.

Mijn dagen bestaan eigenlijk alleen uit stress. School, isolement, onzekerheid, uitzichtloosheid… de druk op mijn schouders wordt steeds groter. Ook krijg ik stress van mensen die hun mondmasker niet goed opzetten. Zo was er op een dag een oudere vrouw die de bakkerswinkel binnenkwam zonder mondmasker. Ik durfde niets te zeggen, want ik dacht dat ze mij niet serieus zou nemen. Mijn collega durfde dat wel, en ik stond versteld van haar antwoord. Nonchalant vertelde ze hem: “Als het me pakt, dan pakt het me, manneke.” Schrikwekkend, maar misschien ook wel begrijpelijk?

Marie Beate Vander Borght

Dit stuk werd geschreven door VUB-studenten van de derde bachelor voor het vak 'Journalistiek en Burgerschap'.