Na burn-out nieuw leven in de muziek: ‘Ik voel me als herboren’

Philippe Dessauvage werkte jarenlang in de IT. Tot hij geveld werd door een burn-out. Nu begeleidt hij muzikanten. "Ik was volledig opgebrand, in een sociaal isolement beland. Mijn ontslag was een zegen."

E en kleine ronde van Vlaanderen leidde Dessauvage nu bijna 25 jaar geleden naar Brussel.

“Van Antwerpen ging het op mijn negende naar Brugge, Sint-Andries. Vervolgens Loppem, Kortrijk – eveneens West-Vlaanderen – Lovendegem in het Gentse. Daarna heb ik mijn blik op Brussel gericht. Elsene. De keuze voor Brussel was de keuze voor mijn vriendin, maar ook de keuze om niet meer te pendelen. Wonen waar je werkt, dat blijft het gemakkelijkste.”

Werken, dat was in de IT-sector. “De interesse voor de cyberwereld heb ik opgedaan toen ik voor mijn A2 Elektriciteit ging, met als optioneel bijvak Elektronica. Ik ontdekte een wereld die nog in haar kinderschoenen stond, een wereld die me fascineerde. Waarom ik voor een graduaat ben gegaan en niet een universitaire opleiding? Omdat je destijds enkel voor informatica kon kiezen als bijkomende optie aan de faculteit wiskunde. En laat nu net wiskunde niet echt mijn dada zijn.”
Vorig jaar is er een abrupt einde gekomen aan Dessauvages IT-carrière. Maar om het met de woorden van Johan Cruijff te zeggen: ‘Elk nadeel heeft zijn voordeel’. Het heeft Dessauvage de kans gegeven om van zijn activiteiten in de muziekwereld een fulltime bezigheid te maken.

“Mijn nieuwe leven heeft me vleugels gegeven. Ik kan nu zelf mijn ritme bepalen en als ik eens zin heb in een snipperdag, dan neem ik die ook. Er is een enorm gewicht van mijn schouders gevallen en daar kan ik alleen maar blij om zijn. Mijn vriendin en onze dochter, Luna, ook. Niet dat er geen stress bij komt kijken, maar het is gelukkig gezonde stress. Als je ergens in Nigeria op een luchthaven zit en de basgitaar is niet toegekomen, dan is er wel even paniek. Maar dat hoort er nu eenmaal bij.”

Piratenzenders
Het herontdekken van zijn liefde voor muziek en er daadwerkelijk ook iets mee doen, het is Dessauvage vijf jaar geleden overkomen. “Als kind met mijn moeder luisteren naar piratenzenders als Radio Caroline, Radio Mi Amigo, Veronica, een waar plezier. Led Zeppelin, Pink Floyd en tutti quanti, ik kreeg hun muziek met de paplepel ingegoten. Ook volksmuziek sprak me erg aan.”
“Met de jaren is die interesse een beetje ondergesneeuwd geraakt, omdat ik me volledig focuste op de IT. De passie voor muziek en meer bepaald de West-Afrikaanse, is weer opgeflakkerd door het volgen van djembélessen bij Mamady Keïta, meesterpercussionist. Het was een zuurstofstoot, ik begon me meer en meer thuis te voelen in het wereldje, écht voeling te krijgen met de West-Afrikaanse muziek.”

De bal is helemaal aan het rollen gegaan door Dessauvages kennismaking met N’Faly Kouyaté, een Guinese koraspeler die in het Brusselse best wel bekend is en zijn West-Afrikaanse roots vermengt met popmuziek.
“Op zekere dag vroeg N’Faly me om hem te begeleiden naar Engeland omdat hij niet links durfde te rijden. Een bescheiden begin: achter het stuur zitten, Kouyatés instrumenten voor zijn optredens opstellen. Ik zal hem daar altijd dankbaar voor zijn, het heeft voor mij de deur geopend naar een nieuw leven. Een leven dat niet beheerst wordt door bits, bytes en al wat er rond hangt. Wat uiteindelijk geresulteerd heeft in de oprichting van de vzw Promanbo. Aanvankelijk deed ik het achter mijn uren, nu kan ik me fulltime richten op mijn passie.”

Verschillende jaren heeft Dessauvage zich gefocust op West-Afrikaanse muziek als artiestmanager, maar daarin is langzamerhand verandering in gekomen. “Ik heb doorheen de jaren zoveel optredens gezien, zoveel artiesten ontmoet, dat ik gaandeweg de lat hoger heb gelegd. Je kan het misschien blasé noemen, ik noem het liever veeleisend. En dan is de cirkel snel rond. Er zijn tal van artiesten en groepen in Brussel actief in de West-Afrikaanse muziek, maar velen overstijgen helaas de middelmaat niet. Daarom ben ik me de jongste tijd opnieuw meer en meer beginnen te interesseren in de volksmuziek. Meer bepaald de Ierse folk. Accordeon en aanverwanten. Zo ben ik terechtgekomen bij mensen als Didier Laloy, Lorcan Fahy, Philip Masure, David Munnelly... Het duo McGowan&Munnelly ook, dat deze week nog de affiche van La Tentation heeft gesierd.”

“Voor dat alles kan ik vissen in de rijke vijver die Brussel is als het op cultuur en muziek aankomt. Er is zelfs een overaanbod. Maar niet noodzakelijk in kwaliteit. Het blijft dus een beetje dubbel. Maar het is mooi dat het je toelaat om jonge muzikanten en jonge groepen een kans te geven om te spelen, zich te ontwikkelen. Al doende leert men, het is een waarheid die blijft bestaan.”

“Brussel is eveneens een mooie plek voor mijn dochter om op te groeien. Luna is perfect tweetalig – ze verbetert me nu al – en voelt zich als een vis in het water in deze kleine grote stad. Ik ben hier gelukkig, fier om de Belgische identiteit te mogen uitdragen. Tot zelfs onze namen toe. Ik heb een Franse naam, maar ben Nederlandstalig opgegroeid. Mijn vriendin heeft een Vlaamse naam, Vandenbogaert, maar ze is Franstalig opgegroeid. Het typeert Brussel, dat de Vlaamse identiteit gaandeweg aan het aanvaarden is. Toen ik hier 20 à 25 jaar geleden aankwam, woedde de taalstrijd nog steeds redelijk hevig. Nu is er mijns inziens sprake van een Brusselse identiteit, waarbinnen de Nederlandstaligen hun plek hebben verworven. En dan zeker op cultureel vlak. Kijk naar de AB en de Beursschouwburg, die respectievelijk hun 35ste en 50ste verjaardag vieren. De tijd dat je als Nederlandstalige twee uur moest doorbrengen in de plaats van twee minuten om een formaliteit te vervullen, is wel degelijk voorbij. Al gaat het Frans allicht steeds de voertaal blijven, de lingua franca.”

La Tentation
Het herontdekken van de muziek leidde Dessauvage ook naar La Tentation, het Centro Gallego in de Lakensestraat. Waar hij sedert een jaar twee dagen per week freelance werkt. Hij beheert er mee de website, de vertalingen naar het Nederlands voor de commerciële events en de programmatie.

“Bedoeling is om La Tentation opnieuw een regelmatige culturele programmatie te geven en de multiculturele mix die in Brussel leeft te ondersteunen. Een opening te creëren ook, naar de Nederlandstaligen in Brussel. Te beginnen door het maandelijks op de affiche zetten van jazz- en bluesoptredens in samenwerking met Brosella én – in samenwerking met Jeunesses Musicales – door één zondag per maand een familiebrunch op de affiche te zetten: kinderatelier, gevolgd door brunch en kort na de middag een concert of een spektakel.”

“Gemakkelijk is het niet, maar het is belangrijk om tegengas te geven in een periode dat de culturele sector onder vuur ligt. En als ik zeg dat het ‘niet gemakkelijk’ is, dan is dat een stevig understatement. Een mini-minisubsidie van de Fédération Wallonie-Bruxelles – bij wijze van spreken net genoeg om de koffie mee te betalen – daar moeten we het mee stellen. De grote uitdaging is dan ook, één, om de nodige financiën te vinden, en twee, een trouw publiek. Een nieuw publiek voor La Tentation, dat voorheen enkel viste in de vijver van tango, salsa en flamenco. Het is een stevige uitdaging, maar daar houd ik nu eenmaal van.”