‘Positivo’s weten niet wat leven is’

Als u vertrouwd bent met online georiënteerd koopgedrag, dan zijn de hippe mode-items van Kristof Buntinx u niet vreemd. Maar kent u de man zelf? Iemand die drijft op wat de media voor en met hem doen, en zich volop zoon van God voelt, en dus 'creatief'. We vreesden geen avances en volgden hem gedwee naar de lounge van een hotelletje. Zijn communicatie bleek uniek, net als zijn doordachte oeuvre. "Ik heb net een uurtje geskypet met mijn psycholoog," zo klinkt het op de Chesterfield.

Geskypet? Ik controleer het opnamebandje, en ja, de woorden worden vereeuwigd, terwijl Kristof Laurent Jozef Buntinx (39 jaar) rustig van een glas wijn drinkt. “Mijn psycholoog tipte me nog dat ik niet te destructief mocht zijn in dit gesprek. Vanmiddag had ik een Skype-sessie met hem. We vinden dat gemakkelijk. Hij factureert gewoon twee sessies van een uurtje per week, vroeger drie, en ik verlies geen tijd doordat ik kan inloggen. Bij mijn psychiater ga ik wel aan huis. Sinds mijn negentien jaar doen die gesprekken me deugd. Gewoon wat babbelen met iemand die getraind is in luisteren.”

Of dat consult niet verslavend is, en of vrienden geen soelaas bieden, vraag ik meteen, roerend in het koffieporselein van Hotel Le Dixseptième, de stek waar Buntinx de Drinks at Seven opstartte voor de Engelstalige gay- en Europese LGBT-gemeenschap. “Vrienden komen altijd met hun eigen verhalen. Iedereen heeft het altijd druk. Overdag een leuke babbel met de therapeut klinkt vast afhankelijk, maar ik kan niet zonder. Of het na twintig jaar nog zelfinzicht oplevert, weet ik niet. Die therapiesessie is als naar de carwash gaan: een diepe reiniging en je kan terug op straat komen. Trouwens: een tapijt moet je toch ook regelmatig uitkloppen?”

Psychoanalyse
Buntinx meet zich graag een excentrieke stijl aan en is nooit lang afwezig uit de pers. “Eigenlijk kom ik meer in de boekjes dan dat ik verkoop. Is dat niet erg?,” zegt de ontwerper, die op verhuizen staat van Ukkel naar de Magdalenawijk. “Mijn belangrijkste tool is mijn database van journalisten die een nieuwsbrief krijgen. De pers vindt mijn creaties altijd origineel en doet er wat mee: of het nu politieke filmpjes zijn, boxershorts vol Russische symboliek tegen de gaybashing van Poetin, een gouden galajurk voor de kersttournee van Dana Winner, de I-like-kettinkjes bij tien jaar Facebook of de wintermuts die ik ga lanceren met Playstationsymbolen als pompon, gebreid door een oud madammeke. Het is pas als je opgepikt wordt door de media, dat mensen je product kennen. Als je met een afgeleide van de modetrend komt aandraven, dan kraait er geen haan naar. Spitsvondigheid is mijn ding.”

“Hoe ik ideeën spui? Die liggen soms jaren te rijpen, zoals de bikini met voetbalprint tijdens het WK Voetbal dit jaar. Dat ideetje is ooit bij een therapiesessie opgedoken, nu bleek de tijd er rijp voor.” We herinneren ons de kroonjuwelen in euro’s bij de troonswissel en de crisisjuwelen in papier, met ‘CPAS’ aan de hals. Of Marlène de Wouters d’Oplinter, met kortgerokte, diep uitgesneden satijnmousseline en crêpezijde, om de Elisabethwedstrijd van 2013 te presenteren. “Zelfs mij deed het kriebelen toen ik haar moest helpen aan te kleden in de loge,” giechelt Buntinx. “Ik heb nu een vijgenbladjuweel ontworpen om vooraan op een jeansbroek te dragen, met achterin een zakje voor een condoom.

Die ideeën komen niet van hallucinerende pillen, maar het is de inspiratie van het moment.” “Professor Filip Geerardyn (hoofddocent Toegepaste Psychoanalyse aan de Universiteit Gent, red.) neemt in zijn college Psychoanalyse en kunst commentaar op over mijn werk. Ook professor Psychiatrie Lewis Kirschner in Harvard College gebruikt vier filmopnames van een uur van mij, om psychose te duiden. Het feit dat je een zoon van God bent helpt als uitgangspunt om te begrijpen dat eenzelfde mechanisme van creatie kan bestaan bij het bedenken van een das die ‘Der Die Das’ heet, een handtas in de vorm van een hand of een hoed in satellietschotelvorm. Je bent een God in je gedachten, als het over de essentie van de creatieve geest gaat. Kijk naar Versace. Ik weet dat erop neergekeken wordt als kitsch, maar ik vind die blote jongens met doorschijnende hemden sexy, wat decadent en burlesk ja, als sfeer, maar helemaal niet nep. Heel wat anders dan de kille kloosterkleren van een paar grote namen van bij ons. Die missen zon.”

Investeringen
“En toch verkoop ik niet goed, omdat er geen distributiekanalen zijn buiten de e-handel. Bij JBC en H&M ving ik bot – mijn mode is te politiek geladen, zei H&M. Toen ik eens bij de Garde Robe National van Nathalie Lachat (die bekende merken verkoopt, red.) in de Nationaalstraat in Antwerpen een workshop wou volgen, kreeg ik verbaasde blikken: ‘Wat doe jij hier bij ons?’ Ik zei eerlijk: ‘Ik heb ook nog hulp nodig.’ Ik leerde stikken en naaien bij de VDAB. De rest kreeg ik niet mee, en wie zou kunnen helpen? Neem nu Kunstenloket, Unizo, Voka, Agentschap Ondernemen, Creamoda, Brussels Export, Startinvest, Cultuurinvest, MAD Brussels, Flanders Fashion Institute,… Niemand kan me helpen met een businessplan. Dat moet ik zelf doen, en zij zullen het dan wel nakijken. Ik vond ook geen boekhoudkantoor gespecialiseerd in mode. Ontwerpers hebben nood aan goede sourcing, goedkope leveranciers en ateliers in het buitenland. België is duur. En als je al eens een lijst krijgt met adressen in het buitenland, dan weet je nog niet wie kiezen. En investeringen… Daar kan niemand mee helpen, tenzij met een lening (via Cultuurinvest of Startinvest), maar ik wil me niet tot over het hoofd in de schulden steken. Het heeft allemaal met schaalgrootte te maken. Je mag nog zo creatief zijn als je wilt, als je niemand vindt die de zakelijke kant op zich neemt, dan geraak je niet ver. Ik ervoer enkel dat al die organisaties noteren hoeveel mensen ze ‘geholpen’ hebben, maar of dat effectief zo is, wordt niet gecontroleerd. Laatst wimpelde een mogelijke investeerder me af – een stijfdeftige hetero – met ‘we investeren enkel in kwaliteitsproducten’. Wat een verwijt! Alsof ik brol ontwerp? Daar was ik dagen van de kaart van. Het hele economische systeem maakt het me lastig hier, en naar India ga ik niet trekken, want ik voel er me niet safe. Misschien is het daardoor dat het me niet lukt? En ondertussen zoek ik me suf naar een blonde gespierde prins op een wit paard. Iedere dag zit ik in bar Dolores en club Duquesnoy, de gay scene is mijn biotoop. Ik ben nogal promiscue: waarschijnlijk door mijn depressieve verleden. Ik hengel naar affectie, en toch lukt het niet. Alhoewel, bij manier van spreken: de helft van Brussel heeft al in mijn bed gelegen (lacht).”

We gieten de koud geworden koffie in één teug binnen, en halen de spanning weg door van onderwerp te veranderen. De blik vooruit. Maar Buntinx zegt: “Ik baal van het type Hollandse positivo’s. De ‘altijd optimist’ heeft nooit geleefd.”

Dan maar de kindertijd. Buntinx: ”Dikke ellende, man: ik was het verlegen mietje van de school. Mijn vader was onderwijzer in het lager onderwijs, en daar begon het pesten. Later in het Aangenomen College van Sint-Truiden ging het pesten door, omdat ik te soft, weerloos en gay was. Spelen met Lego en alleen voor televisie zitten, zo zie ik heel mijn kindertijd voor me. Het blijft zwaar om met mijn therapeuten altijd terug in die jeugd te graven, maar soms is het toch inspirerend. Als ik zie wat er allemaal in mijn retrospectief boek staat, dan is dat niet niets. Maar ja, verkoopt zoiets? Uitgeverij Lannoo vroeg 25.000 euro prefinanciering om het boek uit te geven, die had ik niet. Ik maakte het boek zelf, met fotowerk van jaren van verschillende shoots. De verkoop gebeurt online. Ik heb nu ideeën ontwikkeld voor leuke tv-programma’s. Het gaat op tv altijd – frustrerend - over wat gisteren of ‘pas gemist’ was. Ik wil een programma maken over wat er morgen komt – de ‘voorbereidingen en repetities’ van een leuk event, concert of happening. Zodat iedereen er naartoe gezogen wordt en kan deelnemen.” Is dat niet positief, Kristof?

Toelating La Cambre gemist

"Als jongeling werkte ik enkele keren voor reclamehuizen zoals Quattro/See You Soon, Famous en bij het Antwerpse M&W/Taboo, telkens voor een tweetal maanden. Dus trok ik met mijn tekeningen naar het 'instituut' La Cambre (Brusselse modeschool, red.) voor een toelatingsexamen. Ik kreeg te horen: 'Moeten we geloven dat je dat allemaal zelf gemaakt hebt?'. Ik viel van mijn stoel en dacht: 'Geloof het dan niet!' Ik begreep hoegenaamd niet waar die opmerking vandaan kwam. Hoe kwamen ze daarbij?"

Boek X Kristof Buntinx, standaardformaat 29,95 euro via Labibliotheque.be, luxe-editie 126 blz., 137 euro. via Amazon.com, www.kristofbuntinx.com