Slachtoffer aanslagen hekelt afhandeling verzekeringen: 'Eindeloos op de rooster gelegd'

Zeven jaar na de aanslagen in Zaventem en Maalbeek zijn er nog altijd slachtoffers niet (helemaal) uitbetaald door de verzekeringen. Zo ook voormalig luchthavenmedewerkster Danielle Iwens, die de complexe en trage afhandeling van de dossiers hekelt. "Men doet nu alsof we dit vreselijke verhaal eindelijk kunnen afsluiten met een ‘waardig proces’, maar dat is niet het gevoel dat bij slachtoffers leeft," aldus Iwens.

“We zijn zeven jaar verder, de problemen zijn intussen uitgebreid vastgesteld door allerlei artsen en specialisten, en toch voelt het alsof we geen stap vooruit geraken.”

Danielle Iwens was op het moment van de ontploffing aan het werk in de inkomhal van de luchthaven van Zaventem. Ze is dus één van de 1.412 slachtoffers die zich na de aanslagen gemeld hebben bij verzekeraars.

Delay, Deny, Defend

Maar zeven jaar later zijn de drie verzekeringsdossiers van Danielle nog altijd niet afgerond. Volgens haar gaat het op allerlei vlakken fout en moeten slachtoffers “voortdurend bij de pinken blijven om zich niet te laten bedotten".

“Verzekeraars rekken tijd om zo weinig mogelijk te moeten uitkeren”, zegt ze. “Delay, deny, defend: dat is exact wat ze doen. Zij moeten aantonen dat wij niets hebben, maar dat kunnen ze niet. Resultaat is dat we eindeloos op de rooster worden gelegd door tal van experten en er diep in ons verleden wordt gegraven. Collega’s die in het verleden met een depressie hebben gekampt, worden daar nu bijvoorbeeld op gepakt.”

In 2008 kreeg Iwens de diagnose van een ernstige ziekte. “Tot het moment van de aanslagen had ik de ziekte goed onder controle met medicatie. Maar sinds 22 maart 2016 is die situatie helemaal anders: mijn dosis is verviervoudigd en ik heb veel meer last van symptomen.”

Volgens haar neuroloog is het verband met de aanslagen duidelijk, maar de medisch expert die in opdracht van de verzekeringen werkt, denkt daar anders over. “Ze geloven niet eens dat ik de ontploffing gevoeld heb, terwijl ik mij op dertig meter afstand bevond en er blijvende gehoorschade aan heb overgehouden.”

Kritiek op medische expertises

“We weten dat er heel wat onaangename gevoelens bestaan over die medische expertises”, zegt Peter Wiels van Assuralia, de beroepsvereniging van verzekeringsondernemingen. Volgens hem komt dat doordat er bij grote rampen meerdere verzekeraars betrokken zijn.

"Er is de eigen verzekering, die van je werk, dan heb je nog de verzekering van de luchthaven, die van de MIVB,... Voor slachtoffers betekent dit dat ze zich om de zoveel tijd moeten aandienen bij een waaier aan medische experten. Zij werken in opdracht van de verzekering en checken hoe het met slachtoffers en de evolutie van hun letsels gesteld is”, zegt Wiels. "Vervolgens doen zij aanbevelingen naar de verzekeraar toe om zo tot een berekening van de schade te komen.”

Dat dit proces zeven jaar aansleept, komt volgens Wiels omdat je alleen tot een financiële regeling kan komen als de letsels volledig genezen zijn. “We noemen dit de consolidatie van de letsels en zolang dit punt niet bereikt is, kan het dossier ook niet worden afgesloten", zegt hij. "Experten en tegenexperten moeten elkaar ontmoeten en bijvoorbeeld bepalen op welk percentage handicap men finaal uitkomt. Dat is gigantisch complex en loopt zelden van een leien dakje."

Na die consolidatie is het aan slachtoffers en verzekeraars om tot een akkoord te komen. Pas daarna kan worden overgegaan tot een effectieve uitbetaling. “Maar ook die laatste stap is niet altijd even gemakkelijk. Het gaat vaak om discussies die lang aanslepen, wat maakt dat veel mensen inderdaad nog niet volledig vergoed zijn", zegt Wiels.

Het lange proces en de vele gesprekken met medische experten wegen zwaar door bij de slachtoffers, die keer op keer hun trauma weer naar boven moeten halen. “Daar hebben we lessen uit getrokken”, zegt Wiels. “In de toekomst zullen de verschillende verzekeraars bij dit soort rampen samenwerken met één medisch expert, zodat slachtoffers geen tien keer bij een arts moeten langsgaan, maar een of twee keer volstaat. Dat moet het proces vergemakkelijken en hopelijk ook het vertrouwen tussen de arts en de patiënt verhogen.”

Perspectief

Het zijn mooie voornemens, maar dat er in de toekomst veranderingen op til staan, brengt natuurlijk weinig heil voor de slachtoffers die nu hulp nodig hebben.

“Vorige week heeft er nog iemand op het proces getuigd over hoe zij dringend psychologische hulp nodig had”, aldus nog Danielle Iwens. “Alleen heeft ze daar geen geld voor, en is de keuze tussen een sessie bij de psycholoog of een nieuwe jas voor een van haar kinderen natuurlijk snel gemaakt. Als ik zoiets hoor, schaam ik mij om Belg te zijn.”

Iwens hoopt dat slachtoffers gehoord worden en dat ze ook een perspectief krijgen aangereikt over de uitbetaling van de verzekering. “Ik ben bang dat de slachtoffers na het proces in de vergetelheid zullen verdwijnen”, zegt ze.

“Men doet nu alsof we dit vreselijke verhaal eindelijk kunnen afsluiten met een ‘waardig proces’, maar dat is niet het gevoel dat bij slachtoffers leeft. Wij zijn bang dat we overgeleverd zijn aan de verzekeringsmaatschappijen en vergeten zullen worden.”