'Wie niet nieuwsgierig is heeft hier niets te zoeken'

Laurence Joniaux verkaste vijf jaar geleden van het zonnige zuiden naar het grijze noorden. Van Antibes naar Brussel. Om bij Bernard te zijn, de liefde van haar leven. "Wie niet nieuwsgierig is, heeft in Brussel eigenlijk weinig tot niets te zoeken."

Het grijze noorden, daarmee was deze pittige verschijning al vertrouwd: Jouniaux groeide op in een dorpje in de buurt van Mabeuge, vlakbij de Belgische grens. "Mijn vader was beeldhouwer-marmerbewerker. Ik was de tweede jongste in een geanimeerd huishouden. Mijn drie broers, twee zussen en ik genoten met volle teugen van de vrijheid die we van onze ouders kregen. Buiten stoeien, het was de natuurlijkste zaak van de wereld voor ons: we dartelden door onze jeugd. Gevaren kenden we niet, zoals dat nu eenmaal gaat als je jong ben. Maar tegelijkertijd werd ons wel degelijk diets gemaakt dat er gewerkt diende te worden in het leven."

"Ik ben ook al snel op mijn eigen benen beginnen staan. De drang van de tiener om onder moeders vleugels vandaan te geraken: kort na het behalen van mijn diploma middelbaar onderwijs ben ik thuis vertrokken, min of meer met slaande deuren. Naar Rijsel. Vader en moeder dachten dat het wel zou koelen zonder blazen, dat ik na een weekje met hangende pootjes weer aan de voordeur zou staan. Maar ze vergisten zich, ik heb niet meer omgekeken. Niet dat ik niet goed meer overeenkwam met mijn ouders, integendeel, maar de absolute vrijheid die ik mocht ervaren was onbetaalbaar."

Harmonie
Waarin Jouniaux ook vastbesloten was, was vooruit geraken in het leven, de raad van haar ouders indachtig. "Ik trok mijn plan, hield steeds goed mijn ogen open, had interesse voor alles en nog wat, werkte wanneer ik kon. En zo ben ik na wat omzwervingen als jong kaderlid mogen beginnen bij een grote rekruteringsfirma. Waar ik me heb opgewerkt, veel heb geleerd, me geestelijk heb kunnen verrijken. Ook buiten mijn werksfeer bleef ik me interesseren in van alles en nog wat. Zo heb ik me in die periode ook ingeschreven aan de faculteit Psychologie. Tien jaar ben ik mijn werkgever trouw gebleven, tot mijn 35ste. Tot het voor mij tijd werd voor wat meer luchtigheid in m'n bestaan. Meer vrijheid ook, mijn eigen bedrijfje. Verzuchting die ik heb waargemaakt aan het andere uiteinde van Frankrijk, in Antibes."

"Het was een heel nieuwe wereld die voor me openging. Antibes is een kleine stad, maar wel heel kosmopolitisch. Vooral Engeland is er goed vertegenwoordigd. Ga richting jachthaven en je hebt een beetje het gevoel in Albion te zijn. Ik had er mijn winkeltje waar ik meubels verkocht die ik uit België importeerde, hield galerie, verkocht mijn diensten als decorateur. Zo heb ik een jaar later Bernard ontmoet. Belg, Brusselaar. De man van mijn leven. Ik kon daar in Antibes echter niet zomaar alles achterlaten, hij hier in Brussel ook niet. Hij had en heeft nog steeds in Brussel zijn bedrijf gespecialiseerd in design lichtschakelaars en zijn kinderen."
"Jarenlang hebben we allebei heen en weer gereisd en onderwijl deed hij zijn ding, ik het mijne. Cap d'Antibes, bezaaid met droomvilla's, was mijn 'speeltuin'. Een interessant cliënteel, prachtige dingen heb ik er kunnen realiseren. Zo heb ik zelfs de villa van een min of meer schatrijke Engelsman volledig mogen inrichten. Vier kandidaten waren er, mijn project kreeg de voorkeur. De man moeide zich met zo goed als niets, ik kreeg carte blanche. Binnen een bepaald budget, welteverstaan."

"Ieder mens is anders. Het is iets waar ik in mijn werk als decorateur steeds rekening mee heb gehouden. Ben ik een voorstander van soberheid en Zenatmosfeer, nooit heb ik mijn eigen smaak opgedrongen. Wat ik wel steeds heb gedaan, is trachten een harmonie te creëren tussen het interieur en de mens die erin moet wonen. Een kleurrijke mens hoort in een kleurrijk interieur, een sobere mens in een sober interieur. Anders werkt het niet voor mij. Net zoals in het leven: een mens wiens persoonlijkheid in harmonie is met de omgeving, is gelukkig."

"Ook mijn galerie had best wat aantrek, op die manier heb ik het voorrecht gehad om veel artiesten te mogen ontmoeten, relaties op te bouwen binnen het wereldje. Fotografen, schilders, tekenaars... Mijn liefde voor kunst, die werd bevredigd. Prachtige jaren waren het - met het aangename klimaat en het schitterende licht er als cadeau bovenop, maar uiteindelijk begon het weer te kriebelen. Dus heb ik mijn leventje in Antibes achtergelaten, om hier aan de zijde van Bernard een nieuwe start te nemen."

Met vallen en opstaan
Een nieuwe start, maar toch een beetje met vallen en opstaan. "De twee eerste jaren waren moeilijk, temeer daar mijn oudste zuster in die periode gestorven is aan kanker. Wat me verraste, was de cultuurschok. Er is de onmiskenbare band tussen Belgen en Fransen, ik dacht dat het wel zou loslopen. Maar daarin heb ik me een beetje vergist, er zijn toch onmiskenbaar verschillen. Niet alleen op menselijk vlak, ook wat de wetgeving betreft, de papierwinkel. Door mijn werkervaring bij de rekruteringsfirma in Frankrijk kende ik daar de arbeidswetgeving zo goed als door en door, hier was het toch andere koek."

"Het was zoeken en dat is een hele tijd gebleven. Ik ben hier ook voor het eerst geconfronteerd geworden met het feit dat nogal wat Belgen zo hun oordeel hebben over de Fransen. Een oordeel dat niet steeds even flatterend is. Misschien soms wel gegrond, maar wat me vooral trof, was dat we allemaal over dezelfde kam werden geschoren. En als er nu iets is dat ik verafschuw, dan zijn het gemeenplaatsen. Iemand van het zuiden zit helemaal anders in elkaar dan iemand van het noorden. Iemand van de Elzas steekt anders in elkaar dan een Parisien. Er zijn sympathieke Fransen, er zijn Fransen die niet sympathiek zijn. Er zijn sympathieke Belgen, er zijn Belgen die niet sympathiek zijn. Ook de nood om contact te houden met mijn roots bleef. Daarom heb ik me aangesloten bij L'Association des Françaises. Om een stukje Frankrijk terug te vinden in België. Ik had tenslotte alles achtergelaten. Mijn familie, mijn vrienden, mijn relaties. Maar de liefde..."

Ondertussen is het allemaal netjes in zijn plooi gevallen en heeft Jouniaux ook professioneel weer haar plaatsje gevonden. "Ik had eigenlijk niet meer de puf om opnieuw een bedrijf op te richten. Wat ik wel wist, was dat ik een eigen plekje binnen de kunstwereld wilde. Ik deed wat aan etsen, fotografie, werd een trouwe adept van de academies. In het chique Ukkel, maar ook in het volkse Sint-Gillis. In Franstalige academies, in Nederlandstalige. Ik heb er mijn vaardigheden kunnen verfijnen met de hulp van competente leermeesters, schitterende mensen mogen ontmoeten. Prachtig dat het allemaal zo dicht bij elkaar ligt in Brussel. Het heeft er uiteindelijk toe geleid dat ik aan de slag ben gegaan als encadreuse, lijstenmaakster. Het staat me toe mijn kost te verdienen en door het cliënteel dat ik heb in nauw contact te blijven met de kunstwereld, rond te fladderen in het wereldje dat ik zo graag heb."

"Het is een bezigheid waar ik me volledig in kan vinden. Creatief én nuttig. De mogelijkheid hebben een kunstwerk helemaal tot zijn recht te doen komen, te beschermen, een harmonie te creëren: heel schoon vind ik dat. Maar al te dikwijls zie je het omgekeerde: een kunstwerk dat niet het kader heeft gekregen wat het verdient. Ik ben er nu tevens over aan het nadenken jonge artiesten te begeleiden, hen ervan te overtuigen dat het niet stopt bij het wrochten van een kunstwerk, dat de etappes die volgen zeker even belangrijk zijn. Etappes die onlosmakelijk deel uitmaken van de creatie. Ik wil hen ook bijstaan met het financiële plaatje, hen helpen de minst dure oplossing te vinden. Want voor meer dan het gros van de kunstenaars, zeker voor jonge, ligt het geld niet zomaar voor het rapen."