Yanu Schepens: ‘Het Wilde Westen van België’

“Ik zie mijn leven in het theater, nergens anders. Mijn grootste doel is creëren, iets verwezenlijken en anderen bij de hand nemen. En natuurlijk zelf op de planken staan...” Hij komt nog maar net piepen, Yanu Schepens. Toch maakt hij deel uit van de performers van ‘Batucada’, het prestigeproject van het Kunstenfestivaldesarts, dat morgen van start gaat. Een theaterbeest in de dop, dat Brussel in zijn hart draagt.

H ij speelt gitaar, drums en ukelele, was actief bij de groep Shattered Jade. Zijn hobby’s: leider bij de scouts, leider bij de speelpleinwerking in Asse en scheidsrechter in de jeugdreeksen van de Koninklijke Belgische Voetbalbond. Scheidsrechter? “Mijn vader is het al jarenlang, van zolang ik het me kan herinneren. Het leek me wel cool, dus ben ik er ook maar mee begonnen. Op mijn vijftiende. Zelf al eens tegen een bal stampen, doe ik ook graag. Maar in competitie? Neen, dat zegt me niets.”

Wat hem wel iets zegt en veel meer dan dat, is zichzelf tonen in theatercontext. “Reeds in het derde leerjaar van de lagere school heb ik mij ingeschreven voor dictie. Om deftig te kunnen praten. Daarna zijn opleidingen in voordracht en toneel gevolgd. Tussendoor maakte ik zelf constructies voor het decor, trakteerde ik mijn ouders op tijd en stond op een kleine opvoering. ‘Papa, mama, kom eens kijken!’ Het heeft altijd wel in mij gezeten.”

“In mijn vierde jaar van het middelbaar onderwijs heb ik er ook resoluut voor gekozen, de wereld van de kunsten, het acteren. Omdat het ASO me te gestructureerd was, de regeltjes me de strot uitkwamen. Zot werd ik ervan. Die overstap naar de kunsthumaniora heeft mijn leven compleet veranderd. Op twee jaar tijd ben ik veranderd van iemand die zo goed als niets wist, naar iemand die al wel dingen heeft gezien van de wereld. Met als kers op de taart mijn eindwerk. Een eigen voorstelling Abattoir du Cœur. Eenentwintig minuten lang, gebaseerd op iets dat ik zelf had meegemaakt in de liefde. Ik heb de regie en de scenografie verzorgd en meegespeeld. Alle remmen los, ik ben er hard ingevlogen. Met vrij groot succes. Ik wil die weg verder inslaan: mijn grootste doel is het oprichten van een collectief. Creëren combineren met de zaal doen. Dat is wat ik echt, echt, echt wil bereiken. Lukt het, dan zal ik de gelukkigste man ter wereld zijn.”

Arabisch leren
Die jaren in de kunsthumaniora hebben Yanu ook Brussel doen ontdekken. “Brussel is één en al mysterie. Ken je Brussel niet, dan kan ik me voorstellen dat je er helemaal niets te zoeken hebt. Dat je twee keer moet slikken, als je er plots op je dooie eentje wordt gedropt. Maar vanaf het moment dat je Brussel een beetje begint te ontdekken, de coole plekjes leert kennen, voel je als vanzelf hoe je er moet meedraaien. In een stad die 24 op 24 wakker is, waar altijd wel iets te beleven valt. De contrasten zijn gigantisch tussen de arme buurten en de rijke buurten. Tussen mooi en lelijk. Dikwijls vlak naast elkaar. Het is een biotoop waar je kan blijven rondlopen, altijd iets nieuws kan vinden.”

“Ik voel me hier echt wel op mijn gemak, meer dan in pakweg Gent of Antwerpen. Het multiculturele, het anarchistische kantje spreekt me echt wel aan. Het is zowat het Wilde Westen van België, hé. Last heb ik nog nooit gehad, neen, al moet je wel uit je doppen kijken. Ik tracht altijd mezelf te zijn, iedereen te respecteren – maakt me niet uit wie het is – en zo kom je volgens mij al een heel eind ver. Dat het Nederlands weinig aan bod komt, stoort me allerminst. Integendeel, ik hou ervan om verschillende talen te spreken. Met één taal ben je eigenlijk nergens op de wereld. Ik ga nu via de VDAB ook trachten een cursus Arabisch te volgen, in mijn ogen een prachtige taal. Leren en het dan eventueel in stukken vermengen.”

“Mijn liefde voor Brussel is, denk ik, gegroeid door het feit dat er zoveel toffe theatergebouwen zijn. De KVS, het Kaaitheater, de Beursschouwburg, het Théâtre National aan Franstalige kant. Niet alleen mooie gebouwen, het zijn ook de podia waar de zware mannen komen spelen, die er echt voor gaan. De mannen van wie ik met de ogen kan stelen.”

De Kunstbende
“Ik ben op dit moment in mijn leven vooral op zoek naar hoe alles werkt in de wereld van het theater, hoe ik mijn weg erin moet vinden. Na de kunsthumaniora ben ik in september van vorig jaar begonnen aan het Rits, afdeling drama. Daar ben ik na een aantal maanden echter mee gestopt. Niet dat het niet boeiend was, niet dat er geen interessante leermeesters waren, maar het was niet voor de volle honderd procent wat ik wilde. Het was alsof er een rem op mij stond, er iets geklemd zat. Sinds ik met de opleiding ben gestopt, voel ik me bevrijd en barst ik van creatieve energie.”

“Ik weet het maar al te best: de weg die ik heb gekozen, is allerminst de makkelijkste. Zeker de eerste maanden was het afzien. Ik vond werkelijk niets dat me mogelijk een kans kon bieden. Maar nu zit ik mogelijk op de goede weg. Initieel door met mensen, die ik nog kende van in de kunsthumaniora, te praten. Ze hebben mij een beetje wegwijs gemaakt, uitgelegd hoe het allemaal werkt. Gelukkig ook dat ik de onvoorwaardelijke steun en hulp van mijn ouders krijg. Zij hebben ook wel iets met kunst – mijn vader maakt van die gigantische kunstwerken met alcoholstiften, mijn moeder is dan weer graag bezig met mozaïek.”

Zo is Yanu bij de ‘Kunstbende’ binnengeraakt. Een collectief van jongeren, dat nu zowat 15 jaar geleden is gegroeid uit Villanella, een kunstencentrum voor jongeren en kinderen. Kunstbende biedt jong geweld tussen 13 en 19 jaar professionele podia, waarop ze hun talenten kunnen laten zien. Van acteurs en dansers, over deejays tot beeldende kunstenaars. Duizenden jongeren zijn zo reeds hun kans kunnen gaan. Sommige zijn bekend geworden, zoals Brahim, Balthazar of nog Gepetto & The Whales.

“Mijn papa kwam ermee af, hij had er op Studio Brussel iets over gehoord. Daarop heb ik me onmiddellijk ingeschreven voor podiumkunsten, zonder er te veel mijn hoofd over te breken. Met als resultaat een tweede plaats. Het belangrijkste was echter dat de bekroning door de jury deuren heeft geopend. Het heeft me de kans gegeven om binnenkort te presenteren op Bruksellive en aan cabaret te doen op het festival Mekitburn.”

“Vier weken geleden ben ik ook aangenomen bij Jim TV om in een nieuwe fictieserie mee te spelen. Op een reclamespotje na wordt dat mijn debuut voor de camera. Het wordt fictie in realitystijl. Over jongeren met hun dromen, hun beslommeringen, hun manier om van het leven te proeven. Veel meer weet ik niet voor de rest, wel dat het een avontuur wordt.”

Ervaring
Yanu’s wedervaren met de Kunstbende heeft ook naar het Kunstenfestivaldesarts geleid. Naar Batucada van de Braziliaanse choreograaf Marcelo Evelin. En hij is er met recht en reden trots op. “Het Kunstenfestivaldesarts, dat is niet niks hé.”

“Tijdens de audities heb ik geleerd dat het een grote voorstelling wordt, die met beweging en muziek de impact van die relaties op de dynamiek van een groep tracht te onderzoeken. Het wordt een evenement waarin iedereen zich laat gaan, volledig. Het komt dichter en dichter, spannend is dat. Ik kijk er ook naar uit om te leren van Marco Evelin. Die kwam op mij over als een zeer sympathieke, rustige man. Dat is heel belangrijk voor mij, nu ik de docenten niet meer heb, die mij kunnen wegwijs maken. De ervaring die je zo kan opdoen, is onbetaalbaar.”