Thibaud Dooms imponeert in 'Skunk': ‘Ik hou van dit soort vlezige rollen’

Met zijn eerste hoofdrol palmt de Vlaamse acteur Thibaud Dooms het grote witte doek meteen helemaal in. “Mensen die Skunk zien, weten dat ik als acteur veel te geven heb.”

In Stasegem, een onooglijk stuk Vlaamse klei in de schaduw van Kortrijk, dromen kinderen van Hollywood. Of toch Thibaud Dooms, die zich met zijn hoofdrol in Skunk meteen vol in het zoeklicht katapulteert. Niet alleen in België, ook daarbuiten. Op het filmfestival van Berlijn werd de 22-jarige acteur uitgeroepen tot een van de tien Shooting Stars, waarmee het festival beloftevolle Europese acteurs in de schijnwerpers zet. Daniel Craig en Carey Mulligan gingen hem voor, net als Matthias Schoenaerts en Martha Canga Antonio, of recenter, Joely Mbundu, die schitterde in Tori et Lokita.

“Ik ben al door meerdere stadia van verwerking gegaan,” glundert de jonge West-Vlaming in het kantoor van het Brusselse productiehuis Czar, dat samen met het Amsterdamse productiebedrijf BALDR Film Skunk op de rails zette. “Ik kampte eerst met een megagroot impostersyndroom. Waarom ik? Maar dan besefte ik dat ze me niet zomaar zouden uitkiezen. En dat het een kans is om internationaal door te stromen. Ik heb er intussen veel gesprekken met castingdirecteurs op zitten. Daarvoor heb ik veel aan mijn taal gewerkt: Amerikaans Engels, Brits Engels, interviews bekeken op YouTube, self-tapes gemaakt. Die Shooting Star Award is een aanmoediging om alles serieus te nemen.”

Seksbacchanaal

Thibaud Dooms komt niet helemaal uit het niets. Een musicalvereniging uit Harelbeke duwde hem als kind het podium op. Een van de actrices was Lize Feryn, ze toonde hem de weg naar het Lemmensinstituut in Leuven, waar hij vanaf zijn 13e woordkunst en drama studeerde. Aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten (AHK) volgde hij theater en dans, hij werd er beloond met de Top Naeff Prijs voor veelbelovend talent. Vorig jaar debuteerde Dooms in de film Zeevonk van Domien Huyghe. Met Jan Decorte en Sigrid Vinks maakte hij eind 2023 de theatervoorstelling God, nadat hij was ingegaan op een Facebook-zoekertje gericht aan “a bold and beautiful young person to create a new performance.”

“Jan en Sigrid kiezen altijd iemand die ze graag kunnen zien,” grinnikt Dooms. “Dat vind ik een mooi uitgangspunt. Ze hebben mij een totaal nieuwe manier van spelen getoond. Helemaal niet volgens de schoolse methode van mijn opleiding. Ze laten dingen ontstaan vanuit ontspanning, ik heb er geleerd dat forceren of alles uittekenen op voorhand niet per se bijdraagt aan een betere voorstelling. En dat ik goed in het leven moest staan en me er niet voor mocht afsluiten, iets wat ik daarvoor wel deed.”

Dooms kampeerde voor God drie maanden in een flat in de Vlaamsesteenweg in Brussel. “Brussel kan je met niets anders vergelijken. Ik had vooroordelen over de stad, dat je je hier niet op je gemak kan voelen, maar die zijn weggevallen. Intussen ben ik wel weer teruggekeerd naar Kortrijk. Ik voel dat ik een zekere rust nodig heb.”

Bij Skunk belandde Dooms óók via een oproep op Facebook, lacht hij. “Ik dacht, supervet, maar ze zullen mij wellicht nooit vragen. Ik heb de eerste ronde laten passeren, pas daarna ben ik ervoor gegaan. Gelukkig. In Skunk heb ik alles van mezelf proberen te laten zien, en ik heb ook het gevoel dat dat gelukt is. Ik denk dat als mensen de film zien, ze weten dat ik als acteur veel te geven heb. Ik hou van dit soort vlezige rollen, rollen die een totale overgave eisen.”

In de film van de Brusselse regisseur Koen Mortier (Ex drummer, 22 mei, Engel) kruipt Dooms met al zijn toewijding en talent in het hoofd van Liam Gussé, een 17-jarige jongen uit een disfunctioneel Vlaams gezin. Liams thuissituatie is schrijnend. Zijn ouders (gespeeld door nieuwkomers Sarah Vandeursen en Colin H. Van Eeckhout van de Belgische doommetalband Amenra) drinken en tieren, schoppen en slaan. Mortier weet hoe hij het donkerste zo brutaal mogelijk in beeld moet brengen. Tijdens de seksbacchanalen die ze organiseren, vliegt hun zoon de kelder in. Daar doodt de verwaarloosde Liam zijn tijd met het eindeloos bekijken van de slasherfilm Scalps. Wanneer hij door alles en iedereen met rust wil gelaten worden, schijt hij in zijn broek. Ook als tiener.

Mannelijk ideaal

In de instelling waar Liam wordt geplaatst, vindt hij voor het eerst liefde en vriendschap, maar ook daar hangt voortdurend dreiging in de lucht. Hij verwart liefde met verliefdheid, en knapt uiteindelijk finaal. De rol van Liam was Dooms níét op het lijf geschreven. Zijn leefwereld stond (gelukkig) mijlenver af van die van de getroebleerde tiener. “Je hebt verstandelijk een idee van zo'n situatie, maar je komt daar niet zo dichtbij,” knikt hij. “Ik moest heel hard zijn om hem tot leven te wekken, maar tegelijk zit er ergens ook nog een soort van zachtheid in Liam.”

Het verhaal van Liam lijkt te grotesk om te kunnen geloven, maar soms overtreft de fictie de realiteit. Skunk is gebaseerd op het gelijknamige boek van Geert Taghon, die vijftien jaar in de jeugdpsychiatrie werkte in Kortrijk. “Ik heb dat boek twee keer gelezen,” knikt Dooms. “Ik ben ook naar een crisisopvangcentrum getrokken, om echt te kunnen voelen wat het betekent om daar terecht te komen. En om te zien hoe die jonge gasten met elkaar omgaan.”

Dooms vond inspiratie in de transformatie van Matthias Schoenaerts in Rundskop. “Ik zocht een bepaalde intensiteit, iets heel fysieks. Alles moest anders om Liam te worden. Mijn manier van praten, van kijken. Het heeft lang geduurd, maar ik denk dat ik Liam elke draaidag meer gevonden heb. Pas op het einde had ik hem helemaal te pakken. Het feit dat ik soms onzeker was op de set, of overweldigd, dat is allemaal in die rol gekropen en heeft ze meer diepte gegeven. Liam kijkt altijd bang uit zijn ogen, is de hele tijd op zijn hoede. Maar dat was ik ook tijdens de opnames.”

Hoe Dooms als Liam de wereld in tuurt, met al zijn woede, tristesse en onbegrip, vergeet je nooit meer. “Ik heb veel cardio gedaan om slanker te worden. Ik had nog nooit zoveel gesport, en dat samen met een dieet. Ik voelde mij echt veranderen.” Die metamorfose zit mooi gevat in de kortgeschoren kop van Dooms. “Dat was eigenlijk heel fijn. Ik had daarvoor lang heel lang haar gehad. Ik was heel onzeker over mijn uiterlijk. Ik werd vaak aangesproken als 'mevrouw' of als 'meisje', dat androgyne heeft altijd rond mij gehangen. In Skunk zag ik er voor het eerst mannelijk uit.” Zijn omgeving wende best snel aan zijn korte dos, zegt hij. “Alleen toen ik voor de beginscènes helemaal kaal was, was het heftiger. Als ik dan aan een tankstation stond, voelde ik de argwaan bij de andere mensen.”

Isoleercel

Skunk is hard en rauw, Koen Mortier laat maar weinig licht toe in zijn film. “Toen we aan het opnemen waren, dacht ik vaak: is dit echt?” zucht Dooms. “Maar bij een screening voor mensen uit de jeugdzorg kregen we veel bevestigende reacties. Sociaal werkers zeiden dat ze zich herkend hadden in de jongeren, en in hun begeleiders. Daar werd ik heel emotioneel en droevig van. Het gaat er daadwerkelijk soms zo toe als in Skunk, en het kan nog erger. Het is bizar dat jongeren uit zulke heftige situaties, die elk hun eigen problemen hebben en aandacht nodig hebben, allemaal samen worden gezet. Deze film zal niets veranderen aan de problemen in de jeugdzorg, maar als we het erover hebben, vind ik het al goed.”

Koen Mortier hanteert, samen met director of photography Nicolas Karakatsanis, voor Skunk een onomfloerste, bijna documentaire stijl. Zijn acteurs, waaronder ook Natali Broods, Dirk Roofthooft en Boris Van Severen, acteren op een naturalistische manier. “We zijn op zoek gegaan naar de essentie van acteren,” knikt Dooms instemmend. “We waren niet bezig met het grotere geheel, maar heel gefocust op wat elk personage nodig had. We werkten eigenlijk op een heel basaal niveau, en dat vond ik goed. Soms voelde het bijna niet alsof we een film aan het opnemen waren. Iets waarachtig maken, lijkt vanzelfsprekend, maar het is net heel moeilijk. Zelfs klasbakken als Natali en Dirk moesten een nieuwe manier van spelen vinden. Ik denk dat we allemaal op scherp stonden.”

Een personage als Liam tot leven wekken, is Dooms veel waard. “Ik vind die denkoefening om in het hoofd te kruipen van iemand anders heel waardevol. Het trekt mijn leven open. Liam heeft mij veel kracht en zelfvertrouwen gegeven.” Een paar keer barst Liam uit in woede, waarna hij spartelend naar de isoleercel wordt afgevoerd. Het zijn intense, ongemakkelijk makende momenten in de film. “Ik ben iemand die nooit boos wordt, maar door Liam te zijn, is me dat wel gelukt. Dat vond ik ergens wel een vet gevoel. Dat hij overeind blijft in zijn situatie, vind ik heel dapper.”

Dromen van Drooms

“Ik heb slechts genoeg inkt in mijn balpen om 'WEN MAAR NIET AAN MIJ' op een vette servet te schrijven,” leest een gedicht van Thibaud Dooms een paar scrolls ver op zijn Instagram-pagina. De komende tijd zullen we aan hem mógen wennen, we zullen onze ogen niet van hem kunnen afhouden. “Ik schrijf al een tijd gedichten, ooit wil ik een bundel publiceren. Die zin ging over iets heel existentieels, over de vraag of ik wel of niet in het leven wil staan. (Denkt na) Ik heb momenten gehad waarin ik in een diepe somberte zat, waarin ik dacht, wen maar niet aan mij, ik blijf toch niet lang. Schrijven en acteren verzachten die gedachten.”

Wie het internet afschuimt, stoot op een pseudoniem van de jonge acteur (en aspirant-schrijver): Tibo Drooms. “Haha, die naam heb ik bedacht voor Ze hebben vaak geen tanden meer, mijn afstudeervoorstelling aan de AHK. Mijn co-auteur heette trouwens Lin Terair. (Gniffelt) Dat was een stuk over het sérieux dat soms rond het schrijverschap hangt. Ik besef dat ik heel vatbaar ben voor dat soort getormenteerd kunstenaarschap, maar dat wil ik net niet.” Waarvan droomt Drooms dan wel? “Een duurzame carrière. (Lacht) Maar ik verlang vooral heel hard naar een leven voor mezelf. Een huisje, een hond.”

De film Skunk is vanaf 13 maart in de zalen te zien