Skin Mutts: ‘Onze vraag als collectief is “Waar hoor je thuis?”’

Met ‘Vertel me het Einde’ presenteert Skin Mutts een boek dat de realiteit van racisme en angst belicht, in de vorm van persoonlijke verhalen over migratie in confrontatie met de American Dream. De verhalen doen denken aan de onderwerpen die besproken worden binnen de Skin Mutts-gemeenschap. Skin Mutts wil de conversatie over gemengde culturele identiteiten hervormen. Haar community van diaspora- en tweedegeneratie-leden praat over de schoonheid en strijd van tegelijkertijd tot meerdere werelden behoren.

Je vindt Skin Mutts regelmatig in De Grid in Muntpunt, samen met een workshophost die over zijn of haar artistieke beroep en connectie met samenhorigheid praat. Elke laatste donderdag van de maand organiseert het collectief gather arounds, waarbij een spreker over zijn of haar werk vertelt en hoe dat gelinkt is aan een Skin Mutts zijn.

Door Yasmine Ennassiri

Hoe is Skin Mutts ontstaan?

Olivia: ‘Mutts is eigenlijk afgeleid van het Italiaanse woord métis, wat gebruikt wordt om te praten over mensen met een gemengde afkomst. Ik ben zelf een mutt, en ben geboren in Italië. Toen ik aan dit project begon om over mijn identiteit te praten, realiseerde ik me dat andere mensen ook hetzelfde meemaakten. Zo zijn uiteindelijk het idee en de naam tot leven gekomen.

Brussel is een diverse stad met verschillende nationaliteiten en etniciteiten. Waar positioneren jullie jezelf als collectief in de stad?

Olivia: ‘Brussel is de perfecte stad voor een project als Skin Mutts! Het begon nomadisch, eerst in Italië en daarna in Gent. Maar in Brussel vonden we de juiste plek om het project voort te zetten: we kregen meteen (h)erkenning van mensen, omdat ze zich konden vinden in ons verhaal en wat we doen als collectief. Iedereen in Brussel komt uit verschillende plaatsen en gemeenschappen, maar ze onderscheppen, verbinden en vermengen zich allemaal met elkaar.'

Lisa: ‘Omdat geen van ons beiden hier is opgegroeid, krijgen we bepaalde aspecten van de stad te zien. Maar het meest bijzondere vind ikzelf de gelaagdheid van Brussel. Je hebt de mensen die hier opgroeiden, mensen die hier enkel zijn voor de Europese instellingen, en iedereen daartussenin. Als collectief zijn we ons nog doorheen de verschillende lagen aan het verspreiden, maar in elke laag is wel iemand te vinden die zich kan identificeren met Skin Mutts.

Zie je het collectief gelijkgezinden bereiken in heel België?

Lisa: ‘ We hebben het éénjarig jubileum van ons magazine gevierd met een openingsfeest en een expo in het FOMU in Antwerpen. Daar viel het ons op dat mensen verwonderd waren over het bestaan van initiatieven zoals Skin Mutts in België. Maar onze community is voornamelijk Brussels. Ons netwerk is niet groot genoeg om uit te breiden naar andere steden, dus blijven we activiteiten organiseren in Brussel. En we spreken geen van beiden Frans, dus het zuiden voelt super mysterieus.' (lacht)

Voor ‘1 Stad, 19 Boeken’ kozen jullie het boek ‘Vertel me het einde’ Kunnen jullie er iets meer over vertellen?

Lisa: ‘Het boek is een essay over hoe Valeria Liuselli jarenlang bezig was met het vertalen van legale documenten van kinderen en tieners die probeerden te immigreren van Centraal-Amerika naar de Verenigde Staten. Ze deelt hun verhalen en laat zien hoe vervelend, vermoeiend, dystopisch en eigenlijk ironisch hun reizen zijn. Zoals zij zelf al zei: “It’s not the American Dream they pursue, but rather the more modest aspiration to wake up from the nightmare into which they were born.”’

Hoe belicht het boek de complexe relatie tussen migratie en de samenleving?

Lisa: ‘De auteur duikt in de wortels van de massa-immigratie uit Centraal-Amerika. Ze vertelt hoe bendegeweld en de buitenlandse beslissingen van de Amerikaanse regering in de jaren ’70 en ’80 de regio decennialang hebben beïnvloed. En hoe deze gebeurtenissen nu de demografie van zowel Midden- als Noord-Amerika vormen, gecombineerd met de constante rol die racisme en classisme spelen.’

Herkenden jullie jezelf in één van de hoofdstukken, als personen met een multiculturele achtergrond?

Lisa: ‘Niet wanneer het gaat over juridische identiteit, want op dat vlak ben ik geprivilegieerd: mijn ouders zijn vrij gemakkelijk genaturaliseerd, en ik heb mijn Amerikaanse staatsburgerschap via hen gekregen toen ik nog minderjarig was. Maar de verhalen over legale identiteit zijn wel heel relevant voor mijn familie, vrienden en Skin Mutts.
Olivia: ‘Als ik een boek lees of een film kijk, zoek ik vaak naar herkenbare verhalen. Maar omdat ik in België woon, kom ik niet vaak Latijns-Amerikaanse verhalen tegen. Mijn vader is Guatemalteek en verhuisde naar de Verenigde Staten toen hij zeer jong was, dus via Valeria’s woorden kon ik een stukje van zijn verhaal lezen. En dus ook een beetje van het mijne. Het boek heeft me diep geraakt, vooral omdat ik me realiseerde dat deze verhalen vandaag de dag nog steeds voorkomen. Het deed me plezier om iets te lezen dat ik van dichterbij kon begrijpen. Ook al verschilt mijn eigen verhaal erg met dat van mijn vader. In mijn boekenkast ligt nog een ander boek van Valeria Luiselli op me te wachten, maar dit boek kwam wel erg dicht bij mijn eigen leefwereld. Daarom wil ik mij eerst mentaal voorbereiden voordat ik het lees.
Lisa: ‘Olivia geeft vaak aan dat al onze verhalen bij Skin Mutts heel verschillend zijn. Maar er is altijd datzelfde gevoel van verlangen en samenhorigheid dat we allemaal herkennen. Hoewel ik bijvoorbeeld geen Keniaanse moeder heb, kan ik me goed vinden in verhalen over dit soort personage, in de manier waarop haar acties beschreven worden.

Beleef je een bepaald gevoel bij het lezen van een boek? Geniet je ervan?

Lisa: ‘Ik hou van lezen! Hetis een goede manier om te ontspannen en tegelijkertijd meer te leren over de wereld. Van kinds af aan las ik veel, zelfs al wandelend. (lacht) Maar toen ik in België aankwam, had ik geen toegang meer tot Engelse boeken omdat ze niet beschikbaar waren in de dichtstbijzijnde bibliotheek. Vlak voor de pandemie begon ik weer veel te lezen.
Olivia: ‘Ik las ook veel als kind: het was een hobby en ik hield ervan! Maar het verwaterde een beetje toen ik naar België verhuisde. Tijdens de pandemie begon ik meer te lezen, maar nu merk ik dat ik weer minder lees. Soms denk ik dat het me geen plezier meer geeft, maar op vakantie herontdek ik het genot ervan en lees ik veel! Vooral omdat ik dan niet gestoord word door mijn omgeving of gedachten, wat vaak wel het geval is als ik thuis in Brussel probeer te lezen

Hoe kies je een goed boek? Baseer je dat op de auteur, de cover, recensies…?

Olivia: ‘De cover is altijd een doorslaggevende factor. Maar eigenlijk laat ik mij vooral leiden door wat mijn omgeving over een bepaald boek zegt.
Lisa: ‘Ik ook. Ik pik dingen op via sociale media of word beïnvloed door bepaalde mensen in mijn leven. Ik heb gemerkt dat iedereen die van lezen houdt, een steeds groeiende boekenlijst heeft. Dus heb ik mezelf beperkt tot de boekenkasten van Olivia en mijn huisgenoten als leidraad. (lacht)

^{Ontdek de boeken, lees de interviews, verken de activiteitenkalender en blader door het gratis zomermagazine via muntpunt.be/1stad19boeken en brusselsebibliotheken.be.}