De schande

Wie nu, naar aanleiding van de afschuwelijke en ontoelaatbare moord op de Nederlandse lijnrechter Richard Nieuwenhuizen, de sport de schuld geeft, dwaalt. Een vooraanstaand journalist schrijft: "Agressie en domheid zijn vooral van het voetbal." Daar heeft de sport an sich helemaal niets mee te maken. Wel de populariteit van die sport.

Voetbal is echt wel van iedereen. Een volkssport. Geen monoculturele activiteit als zwemmen, atletiek en zelfs wielrennen. De jongeren uit de volkse, soms achtergestelde stadswijken volleyballen niet, zij voetballen. Iedereen voetbalt. Ook de schoften die de arme grensrechter, een vrijwilliger, uit Almere doodsloegen. Een schande.

Gelukkig dat voetbal bestaat. Vele jongens en meisjes leren er samenleven in verscheidenheid. Ik heb samen gevoetbald met Algerijnen, Italianen, Belgen van alle gewesten, Marokkanen, Spanjaarden, Congolezen, jongens waar de vader met dikke bakken reden en voetballertjes zonder vader. Onze keeper bij de miniemen hoorde nergens bij. De jongen had geen nationaliteit. Hij kwam van nergens. Een 'vaderlandsloze', 'un apatride'. Dat stond op de identiteitskaart van onze doelwachter gedrukt. Het bewijs: de kaart had een andere kleur dan de onze. Daar schaamde hij zich voor. Wij niet. De ploeg kwam altijd voor hem op wanneer hij werd uitgedaagd door een verkeerd opgevoede tegenstander. Want slechte mensen hebben al altijd bestaan.

Als wij als multiculturele stedelijke club in Vlaanderen of Wallonië gingen voetballen, werden we soms vijandig ontvangen. Dan verenigden we ons door snel en technisch voetbal en door de mondigheid van de straat.
Gelukkig zijn er nooit gewonden gevallen. Het had wel gekund. De meerderheid van mijn vrienden uit de hoofdstad met voetballende zonen is tevreden dat hun jongens, dankzij de stedelijke verscheidenheid, 'de anderen' leren kennen. Voetballen in clubverband is heilzaam, een prima leerschool: weerbaar worden dankzij het verschil. Een belangrijk aspect in elke opvoeding.

Voetbal ontsnapt niet aan de veranderingen in de maatschappij. De voetbalsport slorpt alle vormen van beleving - de goede en de slechte - op. We moeten onszelf allemaal in vraag durven te stellen en voortdurend corrigeren. Ook de media. De scheldpartijen op en naast het veld, die zijn verachtelijk en ontoelaatbaar. Niet de sport is de oorzaak daarvan, wel de mensen.

Na de ruime 0-5-overwinning van RSC Anderlecht in Bergen staat honderden mensen de spelers van paars-wit op te wachten. Supporters van L'Albert. De weg van de kleedkamers naar de spelersbus gaat over een lange, onbeveiligde weg. Sporting Anderlecht-coach John van den Brom schrikt. "Wat is dit? Is dit wel oké?" We stellen hem gerust. De supporters van Bergen willen foto's, een handtekening, een gesprek. De sterren van RSC Anderlecht zullen veel later dan gepland Brussel bereiken. Niet erg. Kapitein Biglia is kwistig met handtekeningen, Kljestan poseert met kinderen, Proto slaat een praatje met een handvol fans van de tegenpartij.
Niet alle normen zijn vervaagd. Dat zien we week na week. Maar daarover schrijft niemand.