Sportcolumn: Champagnevoetbal

Albert Roossens, de derde voorzitter van RSC Anderlecht, ontdekte hem. De voorganger van Constant Vanden Stock wist wat hij zocht. Een trainer van de vernieuwing. Een inspirator, een innovator ook, die de wereld met verstomming zou slaan. Geen passant.

De Corsicaan Pierre Sinibaldi was in 1960 bondscoach van Luxemburg, niet bepaald een voetbalnatie. Toen hij in de wandelgangen van het voetbaluniversum vernam dat paars-wit een nieuwe coach zocht, stuurde hij zijn cv naar Brussel. Bij de eerste ontmoeting klikte het meteen. Hij paste bij de grandeur van Sporting. Strak in het pak, de regenjas netjes over de arm. Een mooie man. De jonge Michel Verschueren was destijds physical coach van Anderlecht. "Een gedistingeerd figuur," zegt hij vandaag nog.

Roossens en Sinibaldi waren beiden voorstander van mooi, aanvallend voetbal. Paul Van Himst was de artiest, de magiër. Julien Kialunda, door Jan Mulder als 'adembenemend gezellig' beschreven, was zijn rots in de branding. Hij kreeg de slappe lach bij een virtuoze dribbel - en dat als verdediger. Een manier als een ander om de tegenstander van de wijs te brengen. Jean Trappeniers was het sluitstuk, de keeper. Hij knokte zich in de ploeg ondanks Árpád Fazekas en Zdenko Vukasovic. Ook Georges Heylens, de vliegende back, eerste flankaanvaller en eerste verdediger, was een Sinibaldi-speler. Hij voetbalde 22 jaar voor RSCA. Hij had er alles voor over om bij Sporting te slagen. Na zijn dagtaak nam hij de fiets van Etterbeek naar Anderlecht om te trainen. Hij kreeg een afscheidswedstrijd tegen Manchester City, die Anderlecht met 3-1 won.

Ook Wilfried Puis en Laurent Verbiest, de sierlijke West-Vlamingen, waren echte Sinibaldi-spelers. Puis, de sierlijke rechtsbuiten; Verbiest, de Vincent Kompany avant la lettre, een stopper met allure. De eerste stierf op zijn 38ste aan kanker, de tweede verloor op 26-jarige leeftijd het leven in een auto-ongeluk. Twee mythen.

De 'blanke Pelé' was de inspirator. De speler van de eeuw. Wat Cruijff voor Ajax Amsterdam is, dat is Van Himst voor Anderlecht. Het verschil is dat Van Himst zijn mond op het juiste moment open doet en dat hij oprecht van zijn club houdt. Nooit zal hij paars-wit verloochenen. Nooit.

Laten we ook Jean Plaskie, Jean Cornelis (leraar moraal), 'Poep' Hanon, Jean-Pierre Janssens, Jacky Stockman en Richard Orlans niet vergeten. Dankzij Sinibaldi werden zij onsterfelijk. Jan Mulder, de dichter-kunstenaar uit Winschoten, is voor eeuwig aan Anderlecht verbonden. Hij kostte maar 16.000 gulden, omgerekend zo'n 7.200 euro. Een diepgaande, doelgerichte spits. Hij won zes titels en twee bekers met RSCA, daarna verkaste hij naar Ajax, voor zeventien miljoen frank (425.000 euro). Bij Ajax kwam hij nauwelijks aan spelen toe.

Jef Jurion, de eerste RSCA-speler die de Gouden Schoen won, was ook een belangrijke schakel: het brein van het elftal. De eerste 'Mister Europe', voorbestemd om voor Union Saint-Gilloise te voetballen. Gelukkig bedacht hij zich en koos hij voor Anderlecht. Dankzij Roossens. De derde voorzitter van Anderlecht was bepalend, de grondlegger van alle successen. De voorzitter van de eerste Europese finale, verloren van Arsenal in 1970. Maar de ziel van RSCA, die is voor een groot deel door Sinibaldi bepaald. Champagnevoetbal.
Pierre Sinibaldi overleed op 24 januari. Hij werd 87.

------------------
David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht